Astronaute

Een eerste langspeler, die laat Astronaute vandaag op ons los. Petrichor heet hij en ik heb het moeten opzoeken: het verwijst naar de geur wanneer regen op droge rond valt. In feite betekent die naam nog iets veel mooiers als je weet dat het Griekse "ichor" bloed van de Goden inhoudt: het is de geur dat het bloed van de Goden aan de stenen onttrekt. Dat lijkt me dan ook een passende naam voor muziek van een band die melancholie incorporeert en zalig als een zomerse plensbui op ons neerdaalt.
Zeseneenhalve minuut lang zwaait Scales de plaat uit en ik kon me geen meer geschikte afsluiter voorstellen. De heerlijke combinatie van door tristesse doordrongen muziek en toch hoopvolle lyrics ("don't you worry / your lungs will fill up in time / and don't you worry / I'm here") is de perfecte samenvatting van een langspeler die beide aspecten voortdurend verbindt. 
Myrthe Luyten (die ook bij Mad About Mountains speelt) heeft een erg typisch, vrij mannelijk klinkende stemgeluid en ze weet perfect die muziek te maken die erbij past. Het lijkt bij momenten al in februari herfst. En hoewel de zangeres nog maar (bijna) 25 is, klinkt ze alsof ze al heel wat bagage meezeult. 
Drie jaar zaten er tussen de EP Myriad en de het langspeeldebuut en het was geen rechte lijn: de band die ze rond zich had verzameld, kent intussen al een helemaal andere bezetting. En al laat opener Hours iets zien van de kwetsuren die opgelopen werden, in Poison ivy hoor ik vooral ook strijdlust in een song die opgewekter gaat klinken en zich niet laat wegzetten onder een sluier van triestige mist. Vallen, het is nooit leuk, maar als je opnieuw kan opstaan, leer je met de littekens te leven en ze te dragen als eretekens verdiend in de strijd die het leven kan zijn.
Een absoluut hoogtepunt vormt Ruins in blue. Het roept bij mij vrijwel meteen Your ghost van Kristin Hersh in herinnering. De simpele melodie staat aanvankelijk haast naakt voor ons en wanneer andere instrumenten invallen, benadrukken ze die kwetsbaarheid veeleer dan dat ze ze bedekken of in bescherming nemen. 
In the cold sluit misschien nog wel het meest aan bij eerder werk op Myriad. In een luisterproef zouden we deze song er meteen uithalen als één van Astronaute. Daarmee illustreert de Limburgse dat tussen het vertrekpunt en deze grote mijlpaal dingen veranderd zijn, maar dat iedereen ook een rode draad vasthoudt in zijn of haar leven. Dat ze hier Bert Vliegen van Horses, waar Myrthe ooit zelf deel van uitmaakte, als bandlid opnieuw treft, kan dan ook geen toeval zijn. 

Beluister hieronder het volledige album: