Mierzoete pop met een lollypopstemmetje zoals de zangeres van Pizzicato Five, vermengd met nu metal, zo klinkt Poppy op I disagree, een plaat die je mogelijks in grote verwarring achterlaat. Want wat moet je denken van iets dat klinkt als een parodie, als satire, maar evengoed serieus bedoeld zou kunnen zijn en bijwijlen zelfs regelrecht de hitlijsten kan induiken?
Zo klinkt het titelnummer als Clawfinger, de Zweden die u ongetwijfeld al lang weer vergeten was maar die ergens achteraan je geheugen resideren met Nigger en The truth. Alleen hadden die enkel stoere Vikingstemmen en Poppy kan zich op de borst kloppen voor haar bijna angeliek stemmetje als was ze een onschuldig tienermeisje. De 25-jarige Amerikaanse, geboren op 1 januari, is behalve zangeres ook actrice, modemodel, YouTuber en volgens Wikipedia zelfs een religieuze leider. Een bijzondere verschijning is deze vrouw (al noemt ze zichzelf genderneutraal) alvast wel.
Songs als Anything like me laten afwisselend harde gitaren en rockballadachtige stukken horen, de reden waarom dit wel eens een publiek zou kunnen aanspreken dat van beide walletjes wel lust.
Waar Nothing I need ongegeneerd de tearjerkende ballad opzoekt, grossiert Sit/Stay in electronica die Jesus Jones in herinnering brengt. Bite your teeth trekt dan weer volledig de Limp Bizkit-kaart tot het ontaardt in een suikerspinnen melodietje (eventjes maar hoor). Sick of the sun katapuleert je terug naar de eighties met gitaren die klinken alsof The Police verbroedert met The Alan Parsons Project. Deze nummers illustreren goed de rollercoaster die het album vormt en tonen aan dat je van Poppy vrijwel alles mag verwachten. En ik, ik blijf in verwarring achter: méént ze het nu of niet?
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten