Zoals elk jaar zou ik van de daken willen schreeuwen dat iedereen zeker de platen in het eindejaarslijstje van Roen zou moeten beluisteren: niet voor elke plaat eruit deel ik zijn enthousiasme, maar je vindt er meer dat de moeite waard is dan dat je eens een tegenvallend album ontdekt. Dat lijstje is voor mij ook altijd een soort herkansing om platen die aan me voorbij zijn gegaan, alsnog op te pikken en dat is dit jaar niet anders.
Eén van de albums die op die manier mijn aandacht trok, is Pocket moon van Simon Joyner. Deze Amerikaan werd geboren in 1971 en dit is al zijn achttiende plaat en de eerste die ik hoor. Over wat dit album voorafging, kan ik dus niets zeggen, maar gelukkig vallen de woorden me in de schoot bij het beluisteren van deze verzameling van elf liedjes.
De hoesfoto toont de verstilling van een karakterkop die in mijn geest allerlei verhalen oproept, bol van drama en littekens voor het leven achterlatend. Je kan je onmogelijk niet aangesproken voelen door de blik, die hangt tussen smekend en berustend, en die zo direct naar je kijkt dat je je er ongemakkelijk bij kunt voelen.
Zo indringend als hij kijkt op de hoes, zo indringend klinken ook de songs die hij sober brengt en waaruit het terugkijken op de dag, de week, het leven doorklinkt. Je kent vast wel Alice Nahons "het is goed in 't eigen hart te kijken / nog even voor het slapen gaan". Iemand lijkt alvast die raad op te volgen en de neerslag ervan mag ons verblijden want slechts weinig artiesten weten wat ze in hun hart vinden, zo mooi te delen met anderen.
Een mooi voorbeeld van zo'n rustig, traag, doordringend lied is Morning sun, slow down. Je wordt als luisteraar traag maar meedogenloos de song ingezogen en Joyner laat je niet meer los in de volgende nummers. Voor mij is dit nummer dan ook de sleutel tot het binnenstappen in de plaat en ze (emotioneel) begrijpen.
Je kan deze plaat hier kopen op de Bandcamppagina van Simon Joyner en ze hieronder alvast beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten