Afscheid van de wapenen - Ernest Hemingway
Ernest Hemingway situeert dit verhaal, dat naar het schijnt deels gebaseerd is
op zijn eigen ervaringen, in Italië tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Hoofdpersonage Federico Henry is een Amerikaan die vrijwillig als
officier dient in het Italiaanse leger. Dit is volgens mij een bijzonder
interessant personage, een personage waarvan ik soms ook graag wat meer
zou willen hebben: hij zegt niet al te veel maar hij kiest vaak de
rake, onverbloemde woorden die hij toch met zorg voor de anderen
uitspreekt. Federico wordt verliefd op een Engelse verpleegster,
Catherine, en nadat hij gewond is geraakt en na zijn genezing deelneemt
aan gevechten die uiteindelijk een terugtrekking van de Italianen
inleidt, heeft hij genoeg van de oorlog en vlucht met Catherine naar
Zwitserland, omdat in Italië de sfeer helemaal is omgeslagen en iedereen
de schuld voor de terugtrekking, die als smadelijk wordt ervaren, bij
de officieren legt.
Dit boek is naast een mooi verslag van wat het is
om middenin een oorlog te zitten (het hoofdpersonage is ambulancier,
geen soldaat), vooral ook een klassiek liefdesverhaal.
De afluisterstaat: Edward Snowden, de NSA en de Amerikaanse spionage- en afluisterdientsten - Glenn Greenwald
Glenn Greenwald, journalist voor onder andere The Guardian, doet verslag van zijn journalistieke activiteiten die Edward
Snowden hebben geholpen om zijn verhaal naar buiten te brengen (over de
gigantische mate waarin de NSA mensen in de VS en erbuiten in feite
digitaal afluistert) en licht dat verhaal toe, door elementen eruit te
lichten, te illustreren en te verklaren. Daardoor ontstaat een helder
inzicht bij de lezer van de omvang van het schandaal en de
indringendheid van de praktijken van de NSA, niet alleen binnen de VS.
Mathilda - Mary Wollstonecraft Shelley
Zoals
Hanna Bervoets in het nawoord schrijft, is eenzaamheid nog meer dan
incest en depressie het centrale thema van dit boek van Mary Shelley,
die eerder al met Frankenstein hetzelfde thema aangesneden had: de
onmogelijkheid om met gelijken ervaringen te delen, is voor Shelley de
kern van eenzaamheid. In dit boek wordt verhaald hoe de dochter
ongelukkig wordt door een met taboe (toen en nu) omgeven bekentenis die
neerkomt op een incestueuze liefde. Toch spitst de schrijfster zich daar
niet op toe (hoewel het een onderwerp is dat heel wat mogelijkheden
voor een roman in zich draagt natuurlijk), maar wel op het grote
verdriet (dat bij alle personages aan bod komt) na verlies, in het reële
zij het in de beleving en de bijhorende rouw, en dus vooral ook de
eenzaamheid.
Toch is dit verhaal net iets te vaak te introspectief
om de lezer voldoende vast te houden naar mijn gevoel en daarom verkies
ik Frankenstein boven dit boek, hoewel ook hier weer de woordkunst en
de verhalende kracht van Mary Shelley duidelijk getoond wordt.
Moord op de moestuin - Nicolien Mizee
Anders
dan de IJslandse crimi's of de boeken van Mo Hayder waarvan ik er bijna
jaarlijks één lees in het kader van de Zomer van het spannende boek,
is dit moordverhaal van Nicolien Mizee veeleer luchtig en leest het ook heel erg typisch
Nederlands. Maar dat maakt het net een aangenaam boek, met een heel
toegankelijk verhaal.
Van achterdocht tot zelfgenoegzaamheid. Korte verhandelingen voor de moderne mens - Arnon Grunberg
Laat ik me even de stijl van dit boek toemeten en een "korte verhandeling" schrijven over dit boek:
1.
Mooi kunnen schrijven is een deugd, een kwaliteit zo u wil.
Mooischrijverij is een aanstellerig gedoe voor wie overmatig wil
behagen. Onduidelijk is het of Arnon Grunberg zichzelf of de lezer hier
wil behagen met zijn mooie vondsten, zijn badinerende gedachten, zijn
grappig voorbeelden (die wel heel vaak uit het vaatje PVV-FvD tappen
overigens, of antisemitisme als voorbeeld van iets negatiefs).
Antisemitisme is negatief, laat daar geen twijfel over bestaan. Maar het
is niet de illustratie van alles.
2. Dit mooigeschreven boek
(het ontbreken van een spatie is géén vergissing) is dus de deugd
voorbij, en zoals u weet, ligt net voorbij de deugd al gauw de ondeugd
op de loer.
3. Alle onderwerpen worden alfabetisch behandeld. Dat
betekent ook dat de titel van het boek eigenlijk Van aanbod tot
zelfregulering had moeten zijn. Tenzij het onbedoeld poëzie is door
gebruik te maken van het gemak van dichterlijke vrijheid.
4.
Grunberg verliest zich soms zodanig in zijn knappe constructies dat hij
zichzelf tegenspreekt. Soms zelfs in hetzelfde puntje, zoals bij Verwaarlozing waar je geliefde minstens een kwartier goed gesprek
verdient, maar als ze zwanger is, mag je die tien minuten (vijf zijn dus
zomaar verdwenen!) aftrekken van de twintig minuten waar een zwangere
recht op heeft. Mooie liedjes duren niet lang, maar ze spreken zichzelf
tenminste niet tegen...
5. Ik kan mooie constructies, mooie
vondsten en prachtige omschrijvingen zeker waarderen, zij het indien ze
met mate worden gehanteerd. Had Van Gogh in Sterrennacht alles in dat
prachtige blauw geschilderd, hadden we geen sterren meer gezien.
