Het nieuwe seizoen van huisconcerten is geopend !
In één van onze favoriete huiskamers mocht Good Time Charlie de opener verzorgen, met niets meer dan een gitaar, een zachte, liefdevolle stem en voornamelijk rustige liedjes. De in wezen eenvoudige melodietjes die op gitaar gespeeld werden, kregen een saus van warme, goed gearticuleerde stemklanken over zich heen en bouwden zo een herkenbare wereld (waarin zelfs de Vlasmarkt een plaatsje kreeg) op, waarin het goed toeven was. Soms ging het tempo ietsje de hoogte in, en natuurlijk was ook het duet met Elke De Mey (met wie Good Time Charlie dat nieuwe nummer nog de voorafgaande namiddag opgenomen had) een extra schittering aan het geschapen firmament. Voor het bisnummer werd de gitaar herstemd in de belendende keuken, wat een grappige conversatie tussen publiek en onzichtbare artiest opleverde.
Na de pauze sloofde de Canadees Leif Vollebekk zich meermaals uit om Good Time Charlie te bedanken voor zijn mooie concert (waarvan hij heel erg genoten had), de organisator te bedanken omdat hij het concert organiseerde en ons te bedanken omdat we kwamen luisteren. Zijn allereerste concert in België werd een zeer intiem concert, waarin de man zich zeer communicatief toonde en zichtbaar straalde van dankbaarheid. De intense band tussen artiest en publiek is inderdaad in zo'n kleine huiskamer één van de sterktes van het concept. Leif Vollebekk had muzikaal duidelijk meer in zijn mars, en etaleerde zijn gitaarkunsten, zijn affiniteit met de mondharmonica (hij had negen of tien exemplaren mee en zou ze gedurende het concert allemaal wel eens gebruiken) en vooral zijn wonderlijke beheersing van zijn stem. Die stem liet hij slepen, kreunen, smachten, zalven en meanderen, en hoewel Leif een diepere stem heeft, bracht hij daarmee meermaals herinneringen aan Jeff Buckley boven. Hij eerde in zijn liedjes (en zijn bindteksten) Nick Drake, Nick Cave, Leonard Cohen (waarover hij een leuke anekdote over een interview op de Canadese TV vertelde) en nam ons mee op een muzikale reis door Canada ("Quebec"), de VS en zelfs de Faroer ("Don't go to Klaksvik"). Tussen de nummers praatte hij opgewonden (bijna als een kind op schoolreis) en van de hak op de tak springend, maar het plezier spatte ervan af en het was alsof je een oude schoolvriend na jaren terugzag. Ook het idee om zijn setlist te laten bepalen door Post-its droeg bij aan de spontaniteit en het algehele gevoel dat je deelgenoot was van een bijzonder, fijn, intiem, hartverwarmend concert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten