Net zoals Elvis Presley in heel wat verhalen gespot is in tankstations, zou het me niets verbazen indien er geruchten op gang zouden komen dat Ian Curtis, voormalig frontman van Joy Division, gesignaleerd werd in Vlaamse concertzalen. Per abuis kunnen de Limburgers van Whispering Sons op het gehoor verward worden met de legendarische band en hoezeer Editors in hun beginjaren ook dezelfde sound benaderden, zelfs zij klonken niet zo griezelig gelijkend. Zanger Fenne Kuppens moet wel een reïncarnatie zijn, minstens van de stembanden van Ian Curtis.
Na de EP Endless party in 2016 is er nu het debuutalbum, Image. Tien songs lang worden we als luisteraar gegijzeld in het donker, waarin hooguit in de verte het schijnsel van een kaars in een spiegel weerkaatst wordt. Maar hoe contradictorisch het ook lijkt, hoe prachtig is het daar niet, ondanks alle benauwdheid, alle drukkende duisternis, alle ontbreken van hoop. Zelfs de hoesfoto is van wanhoop doordrenkt: ja, er zijn naakte vrouwen maar die zijn op geen enkele manier erotisch aantrekkelijk, hun naaktheid is die van het ongewapend slachtoffer geconfronteerd met een zwaarbewapende bandiet, luttele ogenblikken voor het onafwendbaar fataal vervolg toeslaat.
Al wie betreurt te jong te zijn om ooit Joy Division live gezien te hebben (of wie oud genoeg is maar dat toch niet deed), krijgt hier de ultieme troost. Want zelfs Editors of alle andere bands die zich zwaar lieten inspireren door de new wave pioniers, slaagden er niet half zo goed als Whispering Sons in om ook muzikaal even hoge toppen te scheren. De concurrentie wordt met schijnbaar gemak naar huis gespeeld. Deze plaat is strak, vindt de juiste balans tussen alle instrumenten (inclusief zang) en houdt de spanning en de geschapen sfeer met gemak drie kwartier vol.
Als debuutplaten beloftes inhouden, lijkt deze onmogelijk in te lossen. Hoe in godsnaam kunnen deze Limburgers nóg beter worden?
Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op hun Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten