Borgerhout, 1996 moet het geweest zijn. Ik stond in een behoorlijk koude, kale bunker die een concertzaal voorstelde (ik vermoed dat die intussen herrees als Trix), wachtend op The Jon Spencer Blues Explosion. Want ik had hen leren kennen via Orange, een plaat die bij mij insloeg als een bom en me leerde dat blues bijzonder opwindend kon klinken. Die kennismaking was met enige vertraging, dus het was bij hun volgende plaat, Now I got worry, dat ik de kans kreeg hen live te zien, in de eerder genoemde Antwerpse deelgemeente dus.
De gastmuzikant die op Now I got worry meespeelde, was een oude knar waarvan ik nog nooit gehoord had maar waarvan Jon Spencer vond dat hij een pak meer aandacht verdiende. En dus mocht R.L. Burnside mee op tournee, in het voorprogramma, maar ook bij de hoofdact meespelend. Zelf had hij net A ass pocket of whiskey uit, een plaat die ik blindelings aanschafte. De hoes had iets aandoenlijks grappigs. De oude bluesmuzikant die Burnside toen al was, staat erop, getekend als een vrij vitale man met zijn broeksriem in de hand en twee knappe, blonde vrouwen, die weliswaar van hem afgewend staan, maar toch duidelijk bij hem horen. Het heeft iets "sleezy".
En dat past wonderwel bij de muziek op deze plaat. Want de blues die R.L. Burnside speelt, is geen gelikte, verdrietige blues, maar een rauwe, gekwetste, vuile vorm. De kraaigeluiden in opener Goin' down south zetten meteen al de toon. En dan valt die gitaar in, en de zang, en het wordt maar steeds beter. Zo maakt de aanwezigheid van Jon Spencer The criminal inside me nog smeriger dan de song al was. Nog zo'n hoogtepunt is Snake drive.
Dit, dames en heren, is het soort blues waar ik maar geen genoeg van kan krijgen...
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten