De 71-jarige Marianne Faithfull zong op haar 17e al As tears go by van The Rolling Stones en zo begon een carrière die duidelijk haar sporen heeft achtergelaten. Ook de leeftijd is haar niet genadig geweest (in 2013 viel ze en beschadigde ze een ruggenwervel, ze brak haar heup en haar prothese raakte geïnfecteerd, haar artrose verlamt haar linkerhand). Met al die levenservaring erbij klinkt de herneming van As tears go by op het nieuwe album Negative capability extra treurig.
Die tristesse en de vermoeidheid van een hoge leeftijd klinken ook door op het samen met Nick Cave opgenomen The gypsy faerie queen (hier nog lied van de week). Cave is niet de enige die bijdraagt en wat opvalt, is hoe ook de andere gastmuzikanten nét heel goed zijn in het wenen doorheen muziek: Warren Ellis, Ed Harcourt en Mark Lanegan onder meer. Ook de inhoud van de songs maakt je niet vrolijker: Don't go schreef ze voor haar in 2016 gestorven gitarist Martin Stone, Born to live voor Anita Pallenberg, ooit ook muze van The Rolling Stones en vorig jaar overleden. Of dacht u hoop en vreugde te vinden in They come at night, over de aanslag in Le Bataclan. Deze donkere blues laat horen hoe Lanegan en Faithfull samen perfect de sfeer van net na een aanslag weten te vatten: bevreemding, dreiging, verslagenheid en totale consternatie.
Soms kan je echter gewoon ook schoonheid vinden in de songs en de arrangementen, zoals in de Dylan-cover It's all over now, baby blue. Evenzeer in deze categorie hoort No moon in Paris. En omdat drie een mooi getal is, voeg ik er met plezier ook Witches song aan toe, dat ze ook al zong op Broken English.
De stem van Marianne Faithfull is één waaraan ik telkens wat moet wennen, maar eens dat gebeurd is, groeit deze plaat bij elke beluistering meer en meer en weet ik al dat dit er eentje wordt voor de eindejaarslijstjes.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten