Met The eclipse sessions bewijst John Hiatt ook in de herfst van zijn leven (wij wensen hem alvast nog een heel lange winter toe) nog steeds over een mooie stem te beschikken alsook al zijn singer-songwritertalenten.
Het begint al hartverwarmend mooi met Cry to me, vintage Hiatt. De instrumenten dansen hun gebruikelijke dans, niets nieuws onder de zon, maar net die zekerheid dat alles bij het oude blijft, is geruststellend. Poor imitation of God is muzikaal uit eenzelfde hoed geplukt van gouden standaarden en bezit bovendien leuke lyrics. En hoor ik daar de Mississippi stromen op een lome, hete zomerdag in The odds of loving you, een song zo gevuld met slide guitar dat je je vingers onbewust meebeweegt...
John Hiatt heeft een deugdelijke, verdienstelijke plaat gemaakt die weliswaar niet met kop en schouders boven ander werk uitsteekt, maar evenmin verdwijnt onder de radar van de mindere platen. Dit is gewoon steengoed ambachtswerk van een man die al lang niet meer om succes verlegen zit en spelplezier beleeft aan de platen die zijn vingers en mond verlaten.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten