Hoezeer heb ik in 2013 toch genoten van {Awayland} van Villagers (ik vond het toen zelfs het op één na beste album van het jaar). De platen die volgden, haalden dat hoge niveau weliswaar niet meer maar waren toch de moeite meer dan waard. En ziedaar: hier is nu een nieuwe plaat. The art of pretending to swim sluit goed aan bij zijn voorlopers.
In opener Again vallen vooral die typische stem en frasering van frontman Conor O'Brien op. Die vormen het handelsmerk van de band en bepalen prominent de sound van elke plaat, ook deze. Om die stem heen wordt een muzikale sprei geweven die hier terug wat diverser en gevarieerder klinkt dan op de voorgangers. Long time waiting is zo'n nummer waarbij je meteen aan de hand genomen wordt om buiten de lijntjes te kleuren. Ook Real go-getter bevat details die ik niet meteen van deze groep had verwacht. Daartegenover staat het heerlijk relaxte Love came with all that it brings, dat zowaar een soulvolle uitvoering meekreeg met oudemannenstem op de achtergrond en een diepgang brengende saxofoon.
Op dit album toont Villagers dat de band niet alleen zijn sterktes kent maar ook blijft groeien en vernieuwen. Dat levert nog steeds niet een plaat op die evenzeer imponeert als hun meesterwerk uit 2013. Toch bezit ze genoeg merites om op eigen houtje het publiek te overtuigen.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten