We zijn het voorbije decennium of zo al meer dan verwend met de platen die Bert Dockx op ons losliet. Of het nu met Dans Dans of Flying Horseman of onder zijn eigen naam was, telkens viel op hoe hoog de kwaliteit wel was en elk van die platen koesteren we met zorg in onze platenkast.
Met Transit breit hij een nieuw hoofdstuk aan zijn oeuvre, want dit keer kiest hij voor covers. Hij begint de plaat alvast met het van Fleetwood Mac bekende Albatross dat een trage, door de bas gedomineerde uitvoering meekrijgt. Ook Shadowplay van Joy Division krijgt een heel andere kleur en hier klinkt Bert als was hij Daan (Stuyven). I'm on fire klinkt zoals Bruce Springsteen het wellicht nooit verwacht zou hebben (wil iemand die man eens deze versie opsturen en zijn mening vragen aub?): de dramatiek van de song wordt door het getokkel op de gitaar net benadrukt en de diepe stem van Dockx richt de dreiging meer naar binnen dan op het origineel.
Townes Van Zandt passeert de revue in een bewerking van Rake die halverwege ontspoort tot instrumentale noise. Zonder de typische stem van Tom Waits klinkt Yesterday is here als een smachtende blues zonder rekening te houden met de genreregels. Sinnerman kenden we vooral van Nina Simone maar hoe Dockx de song naar zijn hand zet, is ronduit indrukwekkend. En ook afsluiter I shall be released zou zijn maker trots maken. Dylan mag beide handen kussen dat iemand als deze Belg de pure schoonheid van zijn nummer zo vakkundig blootlegt. Wie behoeft nog uitleg waarom dit lied zo goed is, als je noot voor noot kan horen waarin de kracht en schoonheid schuilen. Bovendien krijgt het nummer halverwege een psychedelische twist mee.
Ook als Bert Dockx zich buigt over songmateriaal van anderen, toont hij zich in een meester, niet alleen in het gitaarspel, maar ook in slimme arrangementen, eigenzinnige uitvoeringen en het vinden van zijn eigen stem (in beide betekenissen).
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten