Villagers

Ik geef het toe: Becoming a jackal van Villagers mag dan al in mijn platenkast terug te vinden zijn, al bij al heb ik er (te) weinig naar geluisterd. Dat het een fijn plaatje was, hoorde ik eind 2010 ook wel, en toch bleef het tussen al die andere goeie albums niet echt hangen, en zo raakte het album wat in de vergetelheid. Dus beloof ik nu plechtig dat ik dat schijfje alsnog de aandacht ga geven die het misschien wel verdient.
Aanleiding voor mijn belofte is het prachtige tweede album van Villagers. {Awayland} (met accolades die er moeten staan en al iets zeggen over hoe bijzonder de muziek is) is een vroege parel aan de kroon van 2013. De arrangementen zijn prachtig, de songs staan als een huis en het geheel is gebalanceerd afgewerkt.
Schoorvoetend komt Conor O'Brien binnen met "You are needing a friend" op My lighthouse. Het is een lekker relaxtnummer, dat zich helemaal inschrijft in de singer-songwritertraditie en zelfs herinneringen oproept aan de legendarische Nick Drake. Geleidelijk laat hij de song trouwens aan kracht winnen. Dat Villagers echter ook thuishoort tussen hedendaagse muziek wordt meteen bewezen in het licht vrolijk-springerige Earthly pleasures. Even worden we op het verkeerde been gezet en lijkt de CD te blijven haperen, maar het maakt allemaal deel uit van wat dit nummer wil oproepen. Beluistering na beluistering vinden we dit beter en groeit dit uit tot één van de (vele) hoogtepunten op het album.
Terwijl knisperende toetsen moderniteit aanwezig blijven, duikt The waves opnieuw rustiger vaarwateren in. Het resultaat is een tot in de details perfect uitgewerkt popnummer, toegankelijker dan een supermarkt op zaterdagnamiddag, doch zonder toegevingen aan "de commercie". Het psychedelische crescendo op het einde van het nummer verandert dat aangezicht weliswaar, en het voelt alsof ons vliegtuig opstijgt. Dat Villagers goeie popnummers kan schrijven, bewijst overigens ook Judgment call, opnieuw onversneden complexloos vertier voor de meerwaardezoekers. Gezellig meezingen kan ook, op de geweldige single Nothing arrived, aanstekelijker dan de griep in dit seizoen (en van griep kan ik tegenwoordig meespreken...). "It's our dearest ally, it's our closest friend": het had over dit lied kunnen gaan! Net als bij de vorige nummers beheerst O'Brien tot in de puntjes de kunst om zijn muziek te laten groeien naar een climax zonder opdringerig te worden.
Met The bell lijken we even terug te duiken in de tijd, met een vleugje Ennio Morricone doorheen het schijnbaar eenvoudig gitaarnummer geweven. Die bedrieglijke eenvoud blijkt trouwens een handelsmerk voor Villagers: telkens weer worden de songs gevuld met haast ontelbare kleine details die meer rijkdom verlenen en in wezen goeie liedjes laten uitgroeien tot nét dat ietsje meer...
In titelnummer {Awayland} is de geest van Nick Drake opnieuw erg aanwezig, waarna die wordt geïnjecteerd met sfeerscheppende soundscapes die van ver lonken naar Sigur Ros. Passing a message is een laatavondlied, badend in één enkele straatverlichting in een achterafsteegje, waarop een jazzclub uitkomt (je hoort het aan de aanwaaiende klanken die op de achtergrond karakter verlenen aan deze song). De piano krijgt overigens een erg mooie hoofdrol. Grateful song is zondermeer mooi, al beklijft dit het minst. Wél beklijvend is het immens zachte In a newfound land you are free, dat drijft op (alweer) piano en de ingehouden, zalvende zang van Conor O'Brien. En zo zijn we al aanbeland bij afsluiter Rhythm composer, een song die van The Divine Comedy had kunnen zijn. De strijkers én het leuke ritme dat de percussie aangeeft, zijn hier de elementen van dienst om extra te kruiden. "I love how the rhythm composes you": het klinkt als de meest bizarre en tegelijk mooiste liefdesverklaring.
Intussen herbeluisterden we ook Becoming a jackal en de groei die Villagers laten horen op {Awayland} laten het beste verhopen voor de toekomst. Deze plaat zal ons alvast nog steeds heugen in december, wanneer het weer lijstjestijd wordt...