Cactus concert: Sam Amidon (voorprogramma: I Am Oak)

Wanneer je het gevoel krijgt deelgenoot te zijn van een uniek gebeuren, mag je het concert meer dan geslaagd noemen. De muziek zat goed, de sfeer was relaxt, de interactie was uitstekend en vaak erg grappig en zo wist Sam Amidon ons in de Cactus Club helemaal in zijn eentje een optreden te bezorgen waar we nog lang met een brede grijns aan zullen terugdenken.

I Am Oak kan bogen op prachtplaten, maar de vorige keren dat ondergetekende hen aan het werk zag, vielen ze tegen: te lange pauzes om de gitaren te stemmen, grapjes die niet grappig waren en verhalen die nergens naartoe gingen haalden het ritme uit hun set. Dat euvel is nog steeds niet helemaal verholpen: de droom van de bassist liet ons vooral verward achter. Gelukkig zijn er de songs die staan als een huis. Famine, een parel van de zuiverste soort, duurt live veel te kort. Met Palpable breiden de Utrechtenaren een spannende, stomende climax aan hun optreden.

Uit vijf albums kan Sam Amidon intussen putten en wanneer hij daar helemaal in zijn eentje op het podium staat, nu eens met gitaar, dan weer met banjo of viool, bouwt hij een eigen universum waarin echo’s van lang vervlogen Amerikaanse tijden weerklinken. Nogal wat murder ballads passeren de revue: Wild bill Jones en How come that blood blijken bloedstollende verhalen waarin de zanger uit Vermont zijn gruwelijkst klinkende keelklanken bovenhaalt. Gezellig wordt het echter ook. Hij nodigt het publiek uit mee te zingen met Way go Lily, The wind and the rain en Relief, voorwaar een cover van R. Kelly.
Er wordt gegrapt en geïmproviseerd: in Johanna the row-di verwerkt hij de belevenissen van de vorige dagen. Na een absurd verhaal over Bruno Mars die zou komen drummen, maar moest optreden met Jimi Hendrix en dan maar een compositie schreef voor Amidon, gebaseerd op diens hartslag, begint de Amerikaan aan een instrumentaal virtuoos staaltje op de viool dat werkelijk alle kanten op stuitert. De traditional O Death, die je misschien kent uit de soundtrack van O brother where art thou?, krijgt een speciale behandeling en uiteindelijk komt Sam Amidon tot tweemaal terug het podium op. Eigenlijk volstaan de vijf bisnummers amper voor het gretige en hongerige publiek.

Setlist:

1. Short Life
2. My Old Friend
3. Way Go Lily
4. Pharaoh
5. Wild Bill Jones
6. As I Roved Out
7. O Death
8. Little Satchell
9. Johanna The Row-Di
10. How Come That Blood
11. Instrumental
12. Bright Sunny South
13. The Wind And The Rain
14. Saro

Bis:

1. Wedding Dress
2. O Where Is My Little Darlin

1. Little Johnny Brown
2. Weeping Mary
3. Relief

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.