Doe jezelf een plezier en koop dit plaatje: Micah P. Hinson and the Nothing. Wees bij de weinigen die weet hebben van één der laatste goedbewaarde geheimen. Beklaag je dat je Vic Chesnutt niet al kende voor hij stierf of voor hij een cultnaam werd. Stoot je geen twee keer aan dezelfde steen.
Het verhaal achter dit album van Micah P. Hinson leest als een Amerikaanse versie van de Griekse tragedie. In de zomer van 2011 toerde hij door Spanje toen hij betrokken raakte bij een ernstig verkeersongeval. De man werd teruggevlogen naar Texas, waar de muzikant te horen kreeg dat hij mogelijk zijn armen nooit meer zou kunnen gebruiken. Luisterend naar demo’s die hij voor zijn tournee had gemaakt, besloot de Amerikaan ze naar bevriende artiesten als The Twilight Sad en T. Nichols Phelps te sturen. Met hun hulp kon een plaat gemaakt worden waarbij het gebruik van ‘s mans armen niet noodzakelijk was. De Texaan werd uitgenodigd om in het Spaanse Santander te komen opnemen en daar hielpen lokale musici als The Puzzles en The Aquattro String Quartet hem.
Het resultaat is een plaat die eigenlijk niet meteen veel laat horen van al die miserie. Natuurlijk lonkt ook soms tristesse op het kruispunt van folk, alt-country en singer-songwritermuziek, doch het zwaartepunt ligt niet eens daar. Zo klinkt There's only one name vrolijk als het stampendste dat je kent uit The broken circle breakdown en is opener How are you just a dream? een stomende rocksong waarin de gitaar vroege rock-’n-roll uit de jaren 50 opzoekt. Denk Hinsons stem weg, vervang ze door Johnny Cash en je krijgt God is good. Geniet van de piano die Chopin light toevoegt aan The quill, waarin het al eerder vernoemde strijkersensemble de haast gebroken vocalen ondersteunt. Regelrechte country is Love, wait for me en hetzelfde kan gezegd worden van On the way home (to Abilene).
Wij zijn weg van de stem en van de songs. Wij horen een man die in tien jaar tijd met diverse medewerkers plaat na plaat uitbracht die nooit minder dan goed klonk. Wij horen iemand die muziek ademt en die ondanks alle tegenspoed albums blijft maken en optreden. Join the club.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten