Aan dit tempo heb ik aan een jaar niet genoeg om alle albums van Bob Dylan te beluisteren. Maar ik ga me daar niet door laten tegenhouden. We zien wel waar we uitkomen...
John Wesley Harding is een album waarop ik op het eerste zicht amper een nummer kende. Enkel All along the watchtower, dat ik natuurlijk vooral van de versie van Jimi Hendrix ken, was me bekend.
Met het titelnummer keert Dylan alvast terug naar de foktraditie die hij natuurlijk niet losgelaten had. Het verhaal wordt muzikaal ondersteund door onder meer de typische mondharmonica. Toch bewandelt het nummer niet altijd de verwachte paden, want de ritmes gedragen zich al nukkige, weerbarstige kinderen die af en toe onder het juk van de tucht en discipline proberen uit te komen. Daarna volgt één van mijn favorieten op deze plaat: As I went out one morning. De schijnbare gelijkmoedigheid van de song verbergt een grimmig en griezelig verhaal. Eenzelfde sfeer hangt ook over I dreamed I saw St. Augustine. All along the watchtower mist in deze originele versie de kracht die de gitaar van virtuoos Jimi Hendrix erin weet te leggen en valt daardoor wat tegen. Soms blijkt de cover nu eenmaal beter dan het origineel.
Wat opzoekwerk leerde me dat de band Judas Priest (via een omweg) zijn naam haalde bij The ballad of Frankie Lee and Judas Priest. We horen hier weliswaar de Dylan van de lange verhalen, maar eigenlijk slaagt hij er hier niet echt goed in om onze aandacht goed vast te houden. Wel bewijst dit nummer nog eens dat Dylan weliswaar zijn folkroots trouw blijft, maar toch ook echt wel op zoek gaat naar een muzikale verbreding.
Van de songs die erna volgen, onthoud ik vooral I am a lonesome hobo (een fijn liedje dat we op elk moment van de dag graag herbeluisteren), I pity the poor immigrant (waarvan de tekst makkelijk misbruikt kan worden door tegenstanders van immigratie) en I'll be your baby tonight, met een heel sterke country-inslag.
Al bij al zijn we dus maar matig enthousiast over deze plaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten