Terwijl in een andere zaal van de Botanique Band Of Skulls wellicht nog maar pas begon aan zijn set, speelde Peggy Sue de laatste noten van de bis in de gezellige Witloof Bar. Het selecte clubje toehoorders en de setting in een kelder maakten er bijna een huiskamerconcert van. De Britten hadden zich versterkt met een bassist en wisten zonder voorprogramma het publiek warm te krijgen. Ze strooiden zelfs een paar echte pareltjes doorheen hun optreden.
's Zomers maakten wij vroeger al eens een kamp door een groot laken te draperen over de wasdraden. Wanneer dan de zon het laken bescheen, werden de silhouetten van de lijnen die het geheel schraagden zichtbaar. Evenzo wordt live transparant hoe de songs van Peggy Sue gedragen worden door de drums en de bas. Die ritmesectie is prominenter in beeld dan op plaat, en zo verschaft dit optreden ons inzicht in de opbouw van de liedjes. Daarbij werd voornamelijk geput uit het recentste album, Choir of echoes. Al vroeg kregen we een eerste hoogtepunt met Substitute. “Cause I could love you if I wanted to” zongen Katy en Rosa en we waren geneigd hen op hun woord te geloven. Ook een oudere compositie als Yo mama bleef uitstekend overeind tussen het nieuwe geweld.
Tussendoor werd gekozen voor een cover van Hit the road, Jack, waarin het loopstation aangesproken werd. Het was een interessant experiment. Nu ja, dat is eerlijk gezegd meer een eufemisme voor een in de praktijk wat tegenvallend probeersel. Gelukkig kunnen we een rits hoogtepunten opnoemen: How heavy the quiet that grew between your mouth and mine, The errors of your ways en bisnummer Figure of eight bijvoorbeeld. Met kop en schouders stak Idle daar nog bovenuit. Ook Longest day of the year blues bekoorde: het begon weliswaar als een melige sleper tot het kwartet uit Brighton het naar de juiste kant van de dunne grens met camp en kitsch trok.
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten