Twee covers telt het nieuwe album van The Imaginary Suitcase, het alter ego van Ceilí Moss-lid Laurent Leemans. Eerder kon je op deze blog al lezen wat ik vond van Here's to those we could not save en Full moon fever. Dat laatste album is nog maar enkele maanden uit en hier is dus al de opvolger: Driftwood.
Bring on the dancing horses weet het venijn dat ik altijd hoor bij Echo And The Bunnymen goed te bewaren ondanks het spaarzamer arrangement. Ook Ashes to ashes (origineel van David Bowie) krijgt een passend eerbetoon zonder slaafs de oorspronkelijke versie te willen benaderen. Voor de liefhebbers valt er overigens nog een verwijzing te spotten naar Billy Bragg in het openingsnummer Driftwood (wie ze vindt, mag het hieronder laten weten in de commentaren).
Het meest opvallende aan deze plaat is misschien wel dat de gelijkenissen met Luka Bloom weliswaar aanwezig blijven, maar minder prominent geworden zijn. Het zijn misschien vooral de covers die het palet weten te verruimen, niet enkel door de keuze, maar ook door hoe ze gebracht worden. Het maakt van deze elf songs het sterkste geheel dat we al hoorden van Leemans. Second to none is een erg mooi nummer, dat de volle zes minuten de tijd neemt zich te ontvouwen. Half of myself herbergt wat jaren 80 en toont een ruigere kant van The Imaginary Suitcase. Rust vinden we dan weer in Holy water, dat vertrouwd klinkt. Voor wie het graag opgewekter heeft (een dronkemanslied of een rogue ballad), raden we A plausible lie aan.
Het einde valt als een zachte sluier over deze plaat met Full moon lullaby, waarin de xylofoon en vrouwenstem het reliëf verdiepen zonder aan de essentie van de afsluiter te raken. Het is een waardig einde voor het beste wat Laurent Leemans ons al liet horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten