Toen The Notwist in 1998 voor het eerst een groter publiek bereikte met de single Chemicals wisten we dat deze Duitsers een heel bijzondere bijdrage leverden aan het muzikale universum waarin we ons graag bewegen. Ze hadden toen al enkele albums uit die hier vrij onopgemerkt gepasseerd waren. Hun negende langspeler Close to the glass bevestigt wat intussen al ruimer bekend is: clicks, beats en electronica zijn perfect combineerbaar met mooie melodieën.
De titelsong is daar een heel mooi voorbeeld van: allerlei geluiden drijven het nummer tot tribale ritmes, die ons doen denken aan Missy “Misdemeanor” Elliott, bekend van Work it en Get ur freak on. Daaroverheen wordt een sausje van catchy zang gegoten. Kong is post-grunge à la Buffalo Tom en Bettie Serveert. Casino klinkt als songwritermateriaal met minimaal slaapkamergeknutsel. Hoogtepunt Run run run is de perfecte hedendaagse single. Als een echte oorwurm nestelt het zich onder je hersenpan, geschraagd door samples en loops die de 21e eeuw verzoenen met klassieke songsmeedkunst. Lineri en From one wrong place to the next hebben hun zwaartepunt net in de electronica liggen.
Zo varieert deze plaat ruimschoots om onze aandacht de hele tijd vast te houden. Niet alles haalt een even hoog niveau, maar stinkers zitten er niet tussen. Neon golden, volgens velen nog steeds het beste werk van The Notwist, weten de Duitsers hier niet naar de kroon te steken. Wel leveren ze een schijf af die zijn plaats in je platenkast verdient. Bij momenten horen we parallellen met Amnesiac en Kid A van Radiohead, zij het dat we hier te maken krijgen met subtoppers die hun inspiratie halen bij de ware grootmeesters. Enkel het al eerder genoemde Run run run is van zo’n absolute klasse dat het op die meesterwerken niet zou misstaan.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten