4AD concert: Thee Silver Mount Zion Memorial Orchestra

foto: Bram De Greve

Het is niet altijd eenvoudig om een verslag te schrijven over post-rockconcerten. Afzonderlijke songs schijnen niet zo heel belangrijk, de meeste albums vormen vooral een geheel waarin de individuele nummers in elkaar overvloeien en soms moeilijk te onderscheiden zijn. Zelfs met zang gelijkt het zeker na meerdere platen wel nogal op elkaar bij eenzelfde band. Zaterdagavond in de 4AD in Diksmuide was Thee Silver Mount Zion Memorial Orchestra duidelijk van plan ons van het tegendeel te overtuigen door de meeste nummers aan te kondigen, met zelfs een stukje uitleg erbij.
Zoals verwacht kwam het recente album Fuck off get free we pour light on everything (waarvan u hier onze recensie kan lezen) ruimschoots aan bod. Er werd stevig afgetrapt met wat we ondanks de kleine variatie toch de titelsong durven noemen en Austerity blues. Dat zijn twee lappen schuimbekkende muziek met een indrukwekkende wall of sound van violen en gitaar, terwijl de bassist een dikke grondlaag legt en de drums gemept worden alsof zij de schuldigen zijn voor de woede van frontman Efrim Menuck. Diens zang is verrassend hoog voor een man die eruitziet als een kruising tussen Warren Ellis en Slash van Guns ‘N Roses, inclusief tattoos. Thema’s die aan bod komen zijn uiteraard de staat van de wereld, maar ook te vroeg gestorven muzikanten, onder meer in Take away these early grave blues. 'Piphany rambler uit het vier jaar geleden verschenen Kollaps tradixionales wordt aangekondigd als een vrolijk lied over verdrietig zijn. Erg opgewekt vinden wij het niet klinken.
Hoogtepunt in deze set was zonder twijfel het niet op plaat verschenen All the kings are dead. Wat een rauwe brok post-rock werd daar over ons heen gegoten, zeg. De beide violistes lieten hun instrument alle hoeken van de kamer zien, de gitaar werd leeggeramd tot we bedolven werden onder blues- en metalakkoorden en binnen één song waren de tempowisselingen veelvuldiger dan de omslagen van de stemming van een manisch-depressieve man.
Het hele concert lang baadden de Canadezen in blauw licht. Van donker naar helder kregen we vele schakeringen te zien. In een halve cirkel stonden de bandleden opgesteld, zodat elk van hen op democratische wijze evenzeer in de spots stond. De bassist haalde enkele keren zijn contrabas boven, de drummer kreeg een solozanglijn en vooraan stonden beide strijkers, elk aan één eind van de gevormde hemisfeer.
Na uitbundig applaus kregen we hen nog één keer te zien voor een bisronde die wat teleurstellend kort zou blijken. Little ones run werd op ons losgelaten vooraleer we, overspoeld door de stormen en de zalvingen die het vijftal over ons had uitgestrooid, de nacht in liepen.

Setlist:
 
1. Fuck off get free (For the island of Montreal)
2. Austerity blues
3. Take away these early grave blues
4. Rains thru the roof at thee grande ballroom (For capital steez)
5. ‘Piphany rambler
6. All the kings are dead
7. What we love is not enough

Bis: Little ones run

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.