We zijn aangekomen bij het eerste van een reeks opeenvolgende albums die velen tot de beste van Bob Dylan rekenen. Bringing it all back home bevat dan ook enkele zelfs bekendere klassiekers van de Amerikaan: Subterranean homesick blues, Mr. tambourine man en Maggie's farm. En ontegensprekelijk ligt de kwaliteit van het album erg hoog.
Neem nu Maggie's farm: up-tempo en bezwerend dankzij de piano en de mondharmonica, die je in een soort trance brengen. Hier is waar The Black Crowes voor hun beste werk minstens een deel van de mosterd haalden. Ook een minder bekende song als Love minus zero/No limit zit mooi in elkaar, wordt op een aangename manier gezongen (zelfs wie Dylans nasale stem irritant vindt, kan hier met een gerust hart naar luisteren) en klinkt zo laidback dat je een hangmat verbeeldt waarin de muzikanten genieten van hun eigen musiceren.
Hoe vrolijk het er aan toe gaat, blijkt uit de intro van Bob Dylan's 115th dream. Een lachbui noopt de muzikanten te herbeginnen, en dat de "mislukte" intro toch behouden werd, schetst een beeld van een zich op zijn gemak voelende Dylan, die zichzelf weet te relativeren. Wellicht is dat ook zo bedoeld, daarover hoeven we onszelf geen illusies te maken.
Bringing it all back home is een pareltje dat nieuwsgierig maakt naar wat nog moet volgen. U leest er meer over in de volgende aflevering...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten