Totnogtoe is dit het minste album dat ik hoorde van Bob Dylan. Another side of Bob Dylan weet me minder aan te spreken dan zijn voorgangers. All I really want to do en Black crow blues vind ik, in vergelijking met wat hij op eerdere platen liet horen, maar matig. Pas bij het vierde nummer, Chimes of freedom, weet Dylan me weer mee te krijgen.
Toch staan ook op dit album enkele pareltjes. Motorpsycho nitemare is een grappig, onderhoudend verhaaltje, waarin Dylan ook de paranoïa die toen heerste in Amerika met betrekking tot "communisten" (een bij momenten wel heel breed gedefinieerd begrip). Hier krijgen we het soort folk waar ik gek op ben: eenvoudige, maar mooie melodie die een verhaal draagt dat de luisteraar meesleept. Ook My back pages ("I was so much older then, I'm younger than that now") is erg goed. Dylan lijkt zijn eigen evolutie als muzikant en songschrijver, en eigenlijk als mens, hier gestalte te geven in amper vier en een halve minuut.
Ballad in plain D laat zien hoe je verbittering, woede en verdriet na het einde van een relatie tot een wereldlied kan omkneden. De sneren richting zus en moeder van Suze Rotolo zijn niet van de poes. Maar ook voor zichzelf is hij niet mals.
Drie wereldsongs, er zijn massa's artiesten die daar een moord voor zouden begaan, dus als ik van dit album minder geniet dan van wat voorafging, dan is het goed dat perspectief vast te houden...
Tot slot eindigt het album nog met It ain't me babe, dat ik vooral kende van de prachtige duetversie van Johnny Cash en June Carter. Ik houd meer van die jakkerende versie dan wat Dylan, nochtans de schrijver van dit mooie lied, hier brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten