In een recent interview met Indiestyle drukte Damien Jurado de wens uit niet in één hokje gestopt te kunnen worden. Zijn nieuwste plaat, Brothers and sisters of the eternal son, is van zulk een hoge kwaliteit en toont zoveel veelzijdigheid dat het vakje “folk” eigenlijk niet volstaat. We waren dan ook erg benieuwd wat zoiets live zou opleveren woensdagavond in de Gentse Handelsbeurs.
Courtney Marie Andrews ziet er met haar vlechtjes jonger uit dan werkelijk het geval is. Niets laat vermoeden dat ze intussen al vijf platen op haar naam staan heeft. Fingerpickend bespeelt deze dame haar gitaar en daaroverheen zingt ze met een stem die we situeren in de driehoek Rickie Lee Jones, Joni Mitchell en Tori Amos. Misschien gaan je wenkbrauwen fronsen bij die referenties, doch op verschillende momenten wordt elk van hen wel degelijk benaderd, al is Rickie Lee Jones de vaakst voorkomende gelijkenis. De Amerikaanse is zichtbaar opgetogen haar zoete countryfolksongs te mogen brengen voor dit publiek. Omdat haar nummers acht verschillende toonaarden vergen, heeft ze tijdens het stemmen wel wat tijd te vullen. Haar enige mopje willen we je niet onthouden: “Hoeveel weegt een hipster?… Een Instagram.”
Grapjes zijn er lange tijd niet bij voor Damien Jurado. We zijn bijna een half uur ver in zijn set vooraleer hij zich de eerste maal tot het publiek richt. We hebben dan al een rits mooie liedjes geserveerd gekregen met enkel de combinatie van gitaar en stem. Daardoor klinken die ook uitgebeender dan op plaat. Jurado komt op met zijn jas, die hij na enkele nummers uitspeelt. De man concentreert zich ten volle op de muziek. Opener Metallic cloud legt de lat dan ook erg hoog. Toch lijkt de spaarzame bezetting van vocalen en zijn eigen instrument hem net weer dat ene hokje van de folk in te duwen.
Wanneer Jurado zich uiteindelijk wel tot de toehoorders richt, blijken we te maken te hebben met een grappige, raak observerende en wat nuchtere man, die best wel zinnige dingen te vertellen heeft. In een tweede intermezzo waarin het publiek vragen mag stellen, zet hij zijn theorie over muziek maken en concerten uiteen. De Amerikaan legt uit zichzelf eerder als een studio-artiest te zien dan als een livemuzikant, maar in ieder geval niet het album zomaar te willen komen spelen. Op het podium is Damien Jurado een vertegenwoordiger van de plaat. Die toelichting maakt het ook makkelijker om te begrijpen wat voor onze ogen en oren gebeurt. Solo kan hij zijn repertoire ad hoc bepalen. Hij neemt er dan ook graag een verzoekje bij (“This is what you get if you’re patient, I’ll play your request now.”) en de versies in de Handelsbeurs krijgen een andere diepgang, een andere dynamiek, een andere textuur dan wat je thuis kan herbeluisteren. In Magic number zingt Damien Jurado ”It’s my time to confuse” en dat zou een mooie samenvatting kunnen vormen voor dit concertverslag.
Het massale applaus roept hem terug het podium op voor vier songs, waaronder het prachtige Jericho road, enkele weken geleden nog lied van de week. Opnieuw wordt tijd uitgetrokken om te vertellen hoezeer hij vereerd is voor ons te spelen en zich bewust van het cliché, vertelt de man over het keerpunt dat maakte dat hij niet langer op ziet tegen optredens. Dat God daarin een bezielende kracht is, is voor een Amerikaan wellicht minder vreemd dan voor een groot deel van zijn Europees publiek. De muziek echter spreekt iedereen zo sterk aan, dat hij nog een tweede maal tot toegiften gedwongen wordt. Everything trying (uit de film La grande bellezza) en Museum of flight vormen de perfecte afsluiters van een bijzonder optreden.
Je kan dit verslag ook hier lezen op Indiestyle.
Het concertverslag van het huisconcert dat ik hem ooit zag geven, lees je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten