In plaats van de gebruikelijke 5 kaarsjes voor even zoveel jaren Indiestyle, vierden we samen met Trix onze verjaardag met 5 bands. Die boden een mooie staalkaart van diverse genres die we in dat halve decennium de revue lieten passeren.
Het Kempense Yawns bleek de beste van 180 groepen die aan onze vi.be-contest hadden deelgenomen en dus mochten zij het feestje openen. Uit dezelfde muzikale vijver waarin Tame Impala zo succesvol hengelt, puren zij songs die melodieus potentieel koppelen aan overtuigende beheersing van het genre. De afwezigen kregen ongelijk, de aanwezigen werden getrakteerd op een veelbelovende start van de avond en de jury zag zijn keuze gerechtvaardigd.
Helemaal uit Luik gekomen, bracht Leaf House deuntjes die hun inspiratie dan weer haalden bij Caribou, Animal Collective en overduidelijk ook Vampire Weekend. Het viertal heeft genoeg muzikale ideeën om iets moois te maken. Helaas weten ze die vondsten nog te weinig te verbinden tot een samenhangend geheel en stuiteren de liedjes soms wat uiteenlopende wegen uit. Eénmaal slechts viel de puzzel wel vrij goed in elkaar. Toch geloven we dat als Leaf House erin slaagt structuur aan te brengen in hun creaties, ze een toekomst hebben.
Iets gelijkaardigs kunnen we zeggen over Phanques, hoewel het genre waarin zij opereren mijlenver ligt van dat van hun voorgangers. Het gezelschap dat Maarten Tytgat rond zich verzamelde, heeft goeie poprockmelodieën in huis. Ongelukkigerwijze besloop ons meermaals het gevoel dat daar veel meer mee aan te vangen valt dan wat nu gepresteerd werd. Enkel bij de afsluiter zat de uitwerking snor, maar dat bleek dan weer allerminst hun beste song. Wij klasseren hen vooralsnog onder “veelbelovend, mits aanpassingen”.
In Wallonië schijnen ze behoorlijk populair te zijn, de Brusselaars van Montevideo, en na vanavond weet een deel van Antwerpen en wijdere omgeving ook waarom. Vanaf de eerste noten voel je dat dit kwintet ervaring en maturiteit met hopen in huis heeft. Bovendien blijken ze ook in de breedte genoeg te bieden te hebben. Van het openingsnummer, dat niet zou misstaan op The wall van Pink Floyd, gaan ze moeiteloos over het toepasselijk getitelde Madchester naar wat we gemakshalve Mika met toevoeging van een trompet zullen noemen (Hello). Nog wel meer echo’s uit vele jaren popgeschiedenis pikten we op: Blondie-achtige pop, het soort disco en funk dat deze zomer met succes gerecycleerd werd door Daft Punk en flarden Grace Jones. De muzikanten schuwen de interactie met het publiek allerminst en spelen zich uit de naad. Zo hebben we feestbands graag.
Setlist:
- Mr. Drake
- Cave of kisses
- Madchester
- Hello
- Fate & glory
- Runaway girl
- Tribal dance
- Out of pleasure
- Castles
- Horse
Zoals bij het lopen de cooling down belangrijk is, zo hoort na zoveel stomende muziek iemand de taak op zich te nemen om het publiek terug wat te laten afkoelen. Het West-Vlaamse Alpha Whale deed dat uitstekend met wat ze zelf omschrijven als “psychedelische blues gecombineerd met lome surfvibes”. Die omschrijving dekt de lading meer dan behoorlijk en het spelplezier dat ze tentoonspreiden, werkt aanstekelijk bij het publiek. Afsluiter Hidasjh klinkt erg vertrouwd en vormt de perfecte apotheose van hun set. Daarna mochten de Indiestyle dj’s de fakkel overnemen.
Je kan dit verslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten