Met heel wat vertraging kwam het viertal Vincent & Jules uit de coulissen. Hoewel ze zo het publiek nog extra tijd gaven om de weg naar het festivalterrein te vinden, stond de wei bij aanvang nog zo goed als leeg. De groep leek het zich niet echt aan te trekken en speelde een meer dan degelijk optreden. Hun frisse indiepop mag dan niet echt origineel of speciaal zijn, ze beschikken wel over een stel aardige songs die ook op een podium goed uit de verf komen. Deze goede opener verdiende zonder twijfel om voor meer volk te spelen.
De woehoes, ahs en ohs vlogen ons om de oren bij Sue Me Charlie. In dit Antwerpse trio in klassieke bezetting van drums, bas en gitaar is het duidelijk wie de broek draagt. Zangeres-drumster Charlotte stuurde haar troepen door met popmelodieën gelardeerde songs als Humdrum quest en Bogus brains, maar het was vooral in de oudere nummers Are you watching closely? en Even the worms dat alles goed zat: het popgevoel, de juiste vaart, voldoende variatie en wisselingen binnen de nummers.
We werden al getrakteerd op zonnige zomerpopklanken, maar het was aan de jongens van Mosquito om de wei echt wakker te schudden. Zij deden dat met vurige stonerrock, met een vleugje postrock ertussen. Ze kijken niet op een geperforeerd trommelvliesje meer of minder en slagen erin om met z’n tweeën toch een indrukwekkende geluidsmuur op te trekken. Als Queens of the Stone Age en This Will Destroy You ooit een liefdeskind maken, dan vermoeden we dat het een beetje zoals deze Mosquito zou klinken. Het is dan ook niet toevallig dat ze ooit nog in het voorprogramma van die laatste band gestaan hebben. De wei stond nog lang niet vol, maar op de eerste rijen konden we wel al een moshpit onderscheiden, en dat is geen slechte prestatie, zo vroeg in de namiddag.
Vervolgens mocht het sympathieke Video Volta aantreden, een groep die last-minute gevraagd werd om Barefoot & The Shoes te vervangen. Dat deed het Turnhoutse trio degelijk, al ontbrak het de band aan songs die een optreden naar een hoger niveau kunnen tillen. Daarnaast leken ze ons ook nog op zoek naar een eigen sound. Hun liedjes hebben namelijk nog iets te veel die typische post-punk revivalsound. Langs de andere kant hoorden we dan weer wel prettige, dromerige gitaren die deden denken aan Captured Tracks-bands en speelde het drietal een mooie cover van Cleaners From Venus.
Is dat Julian Casablancas van The Strokes op het podium in Haacht? Neen hoor, het is Roeland Vandemoortele van Too Tangled, die je met zijn leren vestje, warrige haardos en zonnebril alvast geen gebrek aan stijl kan verwijten. Niet dat zijn collega Eva Buytaert moet onderdoen: moeilijk om een viool nog meer rock-’n-roll te bespelen dan zij. In Too Tangled is geen plaats voor muurbloempjes, het is een band met twee prominente figuren die beiden de aandacht opeisen. Die clash hield hun optreden interessant, ook wanneer de gitaar van Vandemoortele het even begaf of wanneer ze de experimentele kant opgaan: een flard spoken word of een bizarre cover van de eighties hit Eisbär van Grauzone zorgden voor een grappige afwisseling in het optreden. Maar Too Tangled is echt op hun best wanneer ze de synths en de gitaren het tegen elkaar laten opnemen en ze als een grauwe versie van de Yeah Yeah Yeahs klinken.
Met Soldier’s Heart mocht de eerste publiekstrekker van de dag aantreden. Het volk zette dus met z’n allen een stapje naar voor en stelde vast dat dit vijftal allesbehalve een one-hit-wonder is. De groep heeft namelijk een kenmerkend geluid ontwikkeld, dat Scandinavische pop en tropische klanken op een meer dan geslaagde wijze weet te verenigen. Ook qua podiumprésence zit het bij deze band wel snor. Zangeres Sylvie Kreusch beweegt alsof ze al heel haar leven op een podium staat en de rest van de band charmeert door hun aanstekelijke enthousiasme. Afsluiter African fire was natuurlijk het hoogtepunt in de set, mede dankzij een knallende versie waarvoor trommelhulp van Compact Disk Dummies werd ingeschakeld.
De hoofdmoot van de affiche bestond uit bands uit het Antwerpse, en het was aan Polaroid Fiction om te bewijzen dat ze ook in Limburg kunnen rocken. Met Satisfied hebben ze een bescheiden hit te pakken, en die spaarden ze op tot het einde van de set. Een riskante set, want de rest van het materiaal is soms boeiend genoeg om de aandacht vast te houden, maar ook niet altijd. Ze omschrijven zichzelf als een mengeling tussen Beach Boys en Rage Against the Machine, en die tweespalt is inderdaad hoorbaar: het ene moment hobbel je mee op meerstemmige oehs en aahs, het andere moment bedek je de oorschelp wanneer zanger Wouter Souvereyns zijn stem verheft en de ronkende gitaren het laatste woord krijgen. Hoewel dit boeiend is om te volgen, hebben deze jongens vooral nog een stel messcherpe songs nodig om ons en de rest van het land over de streep te halen.
Uit Barcelona komt niet enkel “I know nothing” Manuel, maar ook Mujeres. De vier mannen exporteren jaren 50 rock-’n-roll naar de 21e eeuw, vermengen die met een stevige portie surf en bouwen zo een feestje waarmee je de kou verdrijft en het nachtleven gepast inzet. Ze lieten zich amper van de wijs brengen door technische problemen, onder andere met één van de gitaren, en zongen en schreeuwden zich de ziel uit het lijf.
Vooraleer we met een Date With The Night-party de nacht ingingen, bezorgden Compact Disk Dummies de Haachtse festivalgangers nog het hoogtepunt van de avond. Woorden als energiek en wild zijn understatements voor de wijze waarop de West-Vlaamse broers hun door electro beïnvloede muziek op ons loslieten. Al vroeg in de set gooiden ze er Mess with us tegenaan, ze kondigden nieuwe single What you want aan en ook The reeling werd in dank aangenomen door het enthousiaste publiek. Zanger Lennert gooide zich in de massa, liet zich gewillig door de lange lokken wroeten en al snel begrepen we waarom hij zijn keyboard op een grote veer monteert. Voor climaxen als dit worden festivals georganiseerd.
Je kan deze review, die ik samen met Thomas Konings en Filip Van Der Elst schreef, ook hier lezen op Indiestyle. En hieronder kan je een opname bekijken van de cover die ze speelden van Toxic van Britney Spears (met excuses voor de povere kwaliteit van de opname):
Geen opmerkingen:
Een reactie posten