Democrazy programmeerde zondagavond in DOKbox een dubbelprogramma, met twee bands die nog een hoop werk voor de boeg hebben om hun naambekendheid te vergroten. Nochtans, zo bleek, verdienen ze beiden wat meer aandacht dan hen al te beurt viel.
In 2009 blies DM Stith ons omver met het prachtige album Heavy ghost. Ik vond het toen zelfs het 5e beste album van dat jaar. Zoals wel meer artiesten die ineens opduiken met fantastisch materiaal op het Asthmatic Kitty-label, gingen er geruchten de wereld rond dat Sufjan Stevens zelf dit alter ego zou aangenomen hebben, maar die werden algauw ontkracht. Een vervolg heeft DM Stith nog niet op ons losgelaten, doch hij verzamelde een groep rond zich, The Revival Hour, waaraan ook John-Mark Lapham van The Earlies deelneemt. Een eerste plaat is nu uit, Scorpio little devil, en met die songs onder de arm werd de DOKbox betreden. Dat deed DM Stith overigens voor één nummer geheel alleen. In die opener deed hij ons heel erg denken aan Flying Horseman solo, zij het zonder de halsbrekende gitaarcapriolen. Daarna werd hij geruggensteund door de rest van de band. Die ruimere muzikale ondersteuning deed de liedjes deugd en zo kregen we een erg mooi Hold back, dat een theatrale sfeer meekreeg die we al eens bij Adele bespeuren. Ook afsluiter Run away draagt onze goedkeuring ruimschoots weg: met een erg sterke sixties pop feel kregen we een wat onverwachte wending vooraleer we door de artiesten bedankt werden.
Heel andere koek was dan weer Delorean, een viertal Basken, al kondigden ze zichzelf aan als afkomstig uit Barcelona. Zij brengen iets tussen synthpop en electronica, met invloeden uit punk, psychedelische muziek en alternative dance. Het resultaat is alvast erg dansbaar, opwindend en vooral heel energiek. Geen wonder dus dat de keyboardspeler hippe sportschoenen had aangetrokken. Zoals hij het hele optreden door stond te springen en te dansen achter zijn instrumenten, verslijt je er om de zoveel concerten wellicht een paar. In de muziek van de Spanjaarden vielen hier en daar echo’s te horen die ons bekend voorkwamen. Een ooh-ooh-oh uit een jaren tachtig radiohitje dat ons maar niet te binnen wil schieten en een flard Rebellion (Lies) van Arcade Fire in het slotnummer zijn daar slechts twee voorbeelden van. Soms kreeg sfeer voorrang op een goede song, zij het dat we in de eindbalans weinig reden tot klagen hebben. En zo waren het twee behoorlijk uiteenlopende, doch interessante concerten, van bands waar we hopelijk het laatste nog niet van gehoord hebben.
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten