De Zweedse Anna Roxenholt verblijdt ons onder het pseudoniem New Found Land met een derde album dat dezelfde naam draagt als haar muzikale alter ego. Ze strooit kwistig met fijne popsongs. Memorabel zijn die niet, onderhoudend des te meer.
Onze voorkeur gaat nog steeds uit naar The mirror, een lied dat alle kenmerken van Zweedse (folk)pop in zich draagt en daarmee knipoogt naar Robyn, Lykke Li et les autres. Gelukkig is er geen zwak moment op deze plaat, en worden we getrakteerd op fijne aha-momenten als Everything works (we horen My Sharona doorklinken) en Nohting's ever been easier dat Suzanne Vega in herinnering brengt. It would mean the world to me 2012 wordt gedragen door hetzelfde riedeltje dat Won Ton Ton ooit de hit I lie and I cheat bezorgde, al doet New Found Land er wat meer mee dan de Belgische band eertijds. The hunter verlaat de folkpaden voor vrolijke stuiterende dreampop en A song we never learn to sing had een Anouk-ballad kunnen zijn. De toevoeging van blieps aan What is love trekt het nummer de 21e eeuw in.
Waren we aanvankelijk maar matig enthousiast, dan leert elke herbeluistering ons dat dit een schijfje is dat je onder je vel moet laten kruipen opdat het volledige potentieel zich zou openbaren. Op The cross en Sweetness & delight na die niet boven “best wel ok” uitstijgen, bloeien de deuntjes open tot goeie en aangename metgezellen.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten