Bill Callahan

Broeder Dieleman en zijn kompaan zullen blij zijn als ze onze review lezen van het nieuwe album van Bill Callahan. We zagen de Zeeuw immers ooit met zijn tribute band (nu ja, duo) The Bill Callahans bezig, en zij mogen aan hun repertoire algauw enkele nieuwe nummers toevoegen. De Amerikaanse singer-songwriter heeft alweer een blinkend kraaltje toegevoegd aan de opvallende ketting die zijn oeuvre intussen is.
Dat oeuvre bestaat tegenwoordig al uit een pak albums die hij opnam als Smog, en deze vijfde solo langspeler, Dream river. Een bloemlezing uit de fijne songs die daarop te vinden zijn, zou verplicht luistervoer moeten zijn. Maar de ideale wereld waarin dit soort artiesten krijgen wat ze verdienen, bestaat vooralsnog niet. Wie daar verdrietig om is, kan zich laven aan de troostrijke muziek van deze man. Reken daar maar gerust de acht liedjes bij die nu op ons losgelaten worden.
Al is loslaten misschien een groot woord, want opener The sing tjokt eerder naar ons toe op een gezapig ritme waar we ons een oude knol met een nog oudere cowboy op bij voorstellen. Het gedroogde grassprietje in de mondhoek mag je er zelf bij fantaseren. De slepende stem van Bill Callahan benadrukt dat lome sfeertje en brengt onthaasting waaraan je niet kan ontsnappen. Het zijn trouwens die uit duizenden herkenbare vocalen die ons meetrekken in een poel waar Tindersticks de alt-country tour opgaat. Javelin unlanding is een relatief vrolijke opflakkering van een depressieve man, zo lijkt het. De dwarsfluit houdt zich ver weg van Berdien Stenberg en Thijs van Leer, en stelt zich dienstbaar op. Langzaamaan wordt de song naar een hoger niveau getild en we belanden uiteindelijk op een wolk hoog boven de prairie. Energieker dan de meeste nummers is Spring, al moet je je daar nu ook weer niet al te veel bij voorstellen. Callahan is geen tafelspringer, eerder een mijmerende observator in gindse zetel in het halfverlichte hoekje.
Na vele beluisteringen houden wij nog het meest van afsluiter Winter road. De titel dekt hier meteen de lading: strijkers verwarmen de ziel en het verhaal ontrolt zich langs een eindeloos lijkende weg, zij het wel één waar het goed toeven is. En zo eindigt Dream river perfect. De repeat-knop is gauw gevonden, want het is nog lang wachten tot de tour hem in het voorjaar naar onze contreien brengt.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.