65daysofstatic

Eigenlijk kunnen we niet anders dan de nieuwe plaat van 65daysofstatic omschrijven als vrolijk. Nu is vrolijk zelden een term die je in één zin ziet verschijnen met postrock, het genre waarin de Britten vooralsnog tot het kransje der subtoppers behoren. Immers, zo overweldigend als Godspeed You! Black Emperor klinken ze nooit, en Mogwai torent hier voorlopig ook nog behoorlijk bovenuit.
Zoals gezegd is er dus een minder scherpe rand aan de muziek die we op dit album voor de kiezen krijgen. Het gebruik van electronica en uit dance-stijlen geplukte stijlkenmerken is daar niet vreemd aan. Luister maar eens goed naar Prisms, dat het frenetieke van drum-’n-bass injecteert in postrock, tot de rust neerdaalt als de nacht over een vredig landschap. Het speelse dat We were exploding anyway typeerde, is hier nog sterker aanwezig. Herinner je je nog hun samenwerking met Robert Smith van The Cure in Come to me? Wanneer ook in The undertow de knisperende beats hun opwachting maken en zelfs een hoofdrol opeisen, stellen we ons meer dan eens de vraag of het vakje “postrock” wel nog passend is. Het is een te spannend truitje geworden voor het viertal uit Sheffield.
Net als de soundtrack voor Silent running die ze twee jaar geleden maakten, wordt het contrast geleverd door een piano die bespeeld lijkt te worden door Nils Frahm. In nog steeds datzelfde The undertow vormt die eerst een soort contrapunt om daarna de fusie aan te gaan met de andere instrumenten. Het levert een prachtige song op die voorwaar live bedwelmend moet zijn. Blackspots mag daarna het vizier naar half-psychedelische indierock en shoegaze richten, en plots, na een korte pauze, vliegen we helemaal het land van The Orb en Orbital binnen. De verrassingen volgen elkaar in snel tempo op en behalve een gevoel dat we hier te maken hebben met een erg energieke band, leidt dit vooral tot het al eerder genoemde gevoel dat vrolijkheid de overheersende teneur is. Sleepwalk city zet dezelfde melodielijnen overigens ongegeneerd verder. Unmake the wild light start als The xx en de piano neemt zijn rol alweer op in Taipei.
Wanneer we een besluit willen formuleren, hoeven we maar te plukken uit de adjectieven die je hierboven al zag langskomen: energiek, afwisselend en vooral vrolijk. Eerlijk gezegd, vrolijker dan op Wild light wordt postrock niet. Gaat vooral zien en horen wat dat oplevert in een concert.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.