Maar Douglas Firs dus... Gert-Jan Van Hellemont heeft net een tournee in de USA en Canada achter de rug (al viel uit de bindteksten gisteren niet goed op te maken of hij zijn band ook meegenomen had of niet) en speelde bij valavond op het groot podium. Laat ons eerlijk zijn: het inspireerde hem niet tot geweldige bindteksten, maar gelukkig stond de muziek nog steeds als een huis. Al het goede dat we al eerder schreven over Douglas Firs (hier en hier, en leest u meteen misschien ook nog eens het interview met hem), werd nog eens bewaarheid. Meer zelfs, de band staat steviger dan ooit op zo'n podium en deze ambitieuze, jonge artiest valt, eens hij begint te spelen en te zingen, niet weg te blazen van de bühne. Sinds mijn eerste kennismaking met hem heeft hij al een mooi parcours afgelegd.
De band speelde (flarden) van covers: I me mine van The Beatles en Atlantic City van Bruce Springsteen. Wel jammer dat we geen volledige nummers te horen kregen, want wat ze er wel van speelden, klonk veelbelovend. In de bisronde bracht Gert-Jan solo nog een nummer van Feist. Hoogetepunten van de set waren de bekendere en ook wel de stevigere songs: Shimmer and glow, I dont' think you're good to have around, Pretty legs and things to do, Misunderstood en Dirty dog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten