Gentse Feesten 2013 - dag 6

In de namiddag ging ik met mijn zoon naar het pas gestarte MiraMiro. Net als elk jaar stond er een interactieve installatie op de Sint-Baafssite waar kinderen (en volwassenen) allerlei spelletjes kunnen spelen op door Spanjaarden ineengeknutselde eenvoudige en soms ook wel wat complexere constructies. Niet altijd is even duidelijk wat precies de bedoeling is, maar de bereidwillige ontwerpers houden in de gaten waar het wat stroef loopt en komen dan tonen en met eenvoudig Engels een beetje uitleggen wat je moet doen.

We pikten, voor het eerst onvoorbereid wegens nog geen programmaboekje, ook een voorstelling mee. Ruim op voorhand hadden we een plekje vooraan weten te veroveren, maar jammer genoeg ging het om moderne dans, en laat dat nu nét iets zijn waar ik niks mee heb. 

Daarna gingen we richting het Sint-Baafsdorp waar uit oude meubelen autootjes waren gemaakt die je zelf moet voortduwen. De zoon wou er niet in, maar er wel naar kijken. En we namen meteen ook een kijkje in het minimuseum met ineengeknustelde jukeboxen die met een knopje te bedienen waren. Ze zagen er niet alleen intrigerend uit, er kwamen ook nog eens vaak verrassende melodietjes uit...

's Avonds toog ik naar Boomtown. Een korte tussenstop bij Sint-Jacobs leverde een flard Mister And Mississippi op, die echter te lauw klonken om echt te boeien (zelfs hun cover van Get lucky klonk alsof ze er zelf niet in geloofden dat de hele nacht opblijven iets zou opleveren).
Op de Kouter stond Dez Mona al het beste van zichzelf te geven. Stel u daar vooral een theatrale set bij voor, want voor minder doet deze band het blijkbaar niet. Je hoort dat er best wel goeie songs tussen zitten, maar waarom alles zo vet aangezet moet worden, is me een raadsel. Bij momenten leken ze zich Led Zeppelin te wanen, al eindigden ze dichter bij Guild Of Stags, een Nederlandse band die ik op Vestrock aan het werk had gezien.

In de tent volgde de aangename verrassing genaamd BRNS (spreek uit: Brains). Met twee drummers dreef hun sound vooral op de percussie, waardoor These New Puritans niet veraf leken. BRNS laat Brussel klinken als een verpauperde Britse industriestad, herinnert me daardoor ook aan Public Service Broadcasting en Clock Opera. Tegelijk hoor ik er flarden Great Mountain Fire in, nog een andere Brusselse band die me weet te bekoren. De plankenvloer in de tent geeft ruim mee, zodat we bijna de lucht invlogen (letterlijk!) op de opzwepende muziek van BRNS. Halfweg zat er met Deathbed al een hoogtepunt en vlak voor het eind speelden ze ook nog een zeer enthousiast ontvangen, fantastisch Mexico. Live klinken ze alvast een stuk spannender en strakker en energieker dan op plaat, dus ook dit is vanaf nu een blindelings te volgen concerttip.

Op het hoofdpodium begon meteen erna Efterklang aan hun set. De Denen maken rijk gearrangeerde droommuziek en de netjes in pak gehesen frontman zag er erg zondags uit. In een song als The ghost (met een geweldige videoclip trouwens) hoor je ook live dat heel veel details verwerkt zitten en dat de song goed opgebouwd is. Jammer genoeg slaagden ze er live te weinig in me bij de kraag te vatten en bleef vooral het gevoel over dat dit thuis met een koptelefoon en zonder ruis van omstaanders, wanneer je de details ten volle kan waarderen, nog het best tot zijn recht komt.

Onderweg naar huis zagen we nog heel even dat aan de Portus Ganda een leuke openluchtcinema die deel uitmaakt van MiraMiro. Er draaide net iets van Charlie Chaplin. Misschien moet ik één van de komende avond eens komen kijken nog...