De hoes (2)

Een sepia kaardebol in kikvorsperspectief, in een kadrering die de geur van motteballen en oma's zolder oproept, siert de hoes van Fixed water van Sophia. Het was in 1996 mijn toevallige kennismaking met muziek zoals die vandaag de playlist van het onvolprezen Duyster vult. Sophia bleek de band van Robin Proper-Sheppard, die voorheen al enig cultsucces kende met The God Machine, van wie ik ook al vrijwel enkel op basis van de platenhoes Scenes from the second storey had gekocht. Ik denk niet dat ik toen de verbinding heb gelegd tussen beide groepen, want anders was ik wellicht geen klein beetje verrast geweest.
De muziek van Sophia staat immers mijlenver van The God Machine. Ze bleek wel erg passend bij wat ik al meermaals had meegemaakt. Erg gelukkig was ik nog niet geweest in de liefde (al had ik al een langere relatie achter de rug). Meestal had ik gesmacht naar meisjes die onbereikbaar bleken, wat overigens het verlangen en zinloos hopen niet verminderde. Tijdens mijn studiejaren was een hele wereld opengegaan, die oneindig veel verder reikte dan mijn vakgebied. Maar zelf was ik nog onvolwassen en wist ik dat alles nog onvoldoende een plaats te geven. Hoewel ik al 25 was toen, had ik het gevoel nog maar pas de schade van wat ik gemist had in mijn puberteit, in te halen. Sluimerend onder mijn broeierige, hongerige ziel en mijn hang naar het ontdekken van de wereld, bleef een gevoel van fundamentele eenzaamheid de grondtoon van mijn leven bepalen.
So slow, Are you happy now en Another friend ("I think I lost another friend today / He says he's gotta go but he'd like to stay / Is it because we don't see life the same way / Maybe I should lie and say / Everything's ok") vormen stuk voor stuk perfecte soundtracks bij die grondtoon. Of zelfs nog maar het begin van het album, met Is it any wonder: rustige muziek en dan "This world is full of dreamers, and this world is full of deceivers". De toon was meteen gezet : "Is it any wonder that love has no meaning to me?".

Vreemd genoeg (of voor velen wellicht nét heel herkenbaar) putte ik al altijd troost uit muziek die tristesse, melancholie, eenzaamheid, pijn,... verklankt. Voor mij wordt daarmee de vraag die het hoofdpersonage zich stelt in High fidelity van Nick Hornby ("Luisteren we naar verdrietige muziek omdat we verdrietig zijn, of zijn we verdrietig omdat we naar verdrietige muziek luisteren?") ondubbelzinnig beantwoord.

Uit dit album : When you're sad (mp3)