Platenhoezen kunnen vaak al veel vertellen over wat je mag verwachten. De collage die Team Me maakte voor To the treetops! roept nostalgie, een zomers gevoel (die vlinder!) en vooral een droomwereld op.
De Noorse band lost die verwachtingen ruimschoots in op hun debuutalbum. In openingsnummer Riding my bicycle (From Ragnvalsbekken to Sørkedalen) herinneren ze door de vrolijke samenzang aan de gekke bende vrienden die I’m From Barcelona ooit verzamelde voor zijn eerste succes. Noorse indie pop die zomerser klinkt dan een fiesta, het bestaat dus. En daar blijven ze ons van overtuigen, in onder meer Show me en het van de bijzonder lange titel voorziene With my hands covering both of my eyes I am too scared to have a look at you now.
Af en toe klinken ze wat rustiger, en meteen ook een stuk melancholischer, zoals in Fool of Favorite ghost. Dat eerste nummer doet trouwens bij momenten erg aan Sigur Rós denken, wellicht ook omdat de stem van zanger Marius Hagen in die rustige momenten wat aanleunt bij die van Jónsi. In ieder geval bewijst de band meer te kunnen dan springerige indie pop te maken. In een staat van ontroering weten ze ons niet te brengen, al liggen de kiemen ervoor klaar en kunnen ze dat live misschien alsnog bewerkstelligen. Looking thru the eyes of Sir David Brewster vist in dezelfde rustige poel, tot we opgeschrikt worden door een achtergrondstem die lijkt te twijfelen tussen The Blair Witch Project en een Monty Python-sketch. Het is een bijzonder, maar niet helemaal geslaagd detail.
Soms werken die kleine details wél: het zenuwachtige getik in Daggers en het accordeon dat Dear sister opent, we zijn er wel weg van. Toch sluiten we Team Me het meest in ons hart omwille van het prachtige tribute aan Patrick Wolf en Daniel Johns (de zanger van Silverchair, niet te verwarren met Daniel Johnston, aan wie we eerst dachten dat ze refereerden). Een eenvoudig pianoriedeltje opent voor wat een perfect popnummer wordt, en dankzij de lalalala’s een ideale zomersingle zou kunnen worden.
Met een debuut als dit mogen ze ons altijd uit onze winterslaap wekken, springt de verwarming spontaan vijf graden hoger en kunnen we onze dansbenen amper stilhouden. Er kan nog bijgeschaafd worden, maar voor bands als Team Me lijkt de term veelbelovend wel uitgevonden.
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten