Uit Australië kwam de frêle Holly Throsby, die af en toe bijgestaan werd door haar drumster Bree en ook even door Jordan Ireland (van het ter ziele gegane The Middle East). Ze zong erg fragiel bij momenten, deed af en toe eens denken aan Emily Jane White bij het aanzetten van een nummer, en vertederde vooral, met haar lieflijke stem en de onschuld die ze uitstraalt.
Ook Tiny Ruins klonk bij momenten een beetje als Emily Jane White, en heeft met de Amerikaanse ook de sfeerzetting (Victoriaans, roept de amateur-geschiedeniskenner in me) gemeen. Haar nummers klinken een pak voller en voldragener dan die van Holly Throsby, en het is daarom merkwaardig dat we van deze vrouw minder gepakt waren. Toch zal je ons geen onvertogen woord horen zeggen over deze Nieuw-Zeelandse.
Door omstandigheden moesten we het derde concert, dat Jordan Ireland solo speelde, missen. We hoorden daarover nogal wat positieve geluiden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten