Met Blues from a hypochondriac (Always hoping for the worst) trapte Tom Van Laere, alias Admiral Freebee zijn solo-concert af in de Gentse Vooruit. Een goedgevulde theaterzaal zag echter een wat aarzelende, trage start, en waarin de nummers aan de piano in aanvang de betere bleken te zijn in de semi-akoestische set. Gelukkig groeide Admiral Freebee in zijn concert, en vooral met heel veel humor kreeg hij de zaal uiteindelijk mee.
Artiesten die solo gaan en hun band achter zich laten, maar wel nog steeds dezelfde nummers spelen, gaan er al eens prat op dat ze op die manier “terug naar de essentie” gaan. De essentie van nummers uitpuren is inderdaad een nobel streven, al dient opgemerkt dat lang niet alle muziek met zo'n aanpak gebaat is. Stel u eens voor dat Vinnie van Pantera solo zijn nummers zou brengen: het zou niet werken, omdat de essentie van Pantera net de tomeloze energie en kracht is. Dat probleem stelden we vast bij Ever present en Oh darkness, die in de solo-uitvoering teveel aan kracht inboetten, hoezeer de admiraal ook zijn best deed, hard zong en hard gitaar speelde.
Wel geslaagd waren de versies van Perfect town en zelfs van Bad year for rock 'n roll, dat wel scherp genoeg bleef klinken. Intussen had Admiral Freebee zich ontpopt tot een bijklussende stand-up comedian. Heel wat van zijn collega's moesten voor de bijl: Milow, Daan, Tom Barman, Mauro, Koen Wauters, Alex Callier,... Dankzij die humor en een sterkere materiaalkeuze, en ook een dosis zelfrelativering, slaagde hij erin het tij te doen keren, en kreeg hij het publiek alsnog mee. Een prachtige versie van Dylan's Man in the long black coat, een erg funky versie van Always on the run, een wonderschoon Faithfull to the night, het nog steeds pakkende Rags 'n run: de hoogtepunten werden stilaan aan elkaar geregen.
Admiral Freebee, die Always on the run geëindigd had met “I'm leaving” maar gelukkig terugkwam voor een bisronde, entertainde het publiek met een volledige sketch rond The Voice, waarin hij aan de piano een nummer bracht met flarden Meat Loaf - I would do anything for love (but I won't do that) – en Billy Bragg (we menen Must I paint you a picture herkend te hebben). Hij had de grap rond het vertrekken eerder al verdergezet met het eerste bisnummer, Trying to get away, en eindigde finaal met Murder of the sun.
Kan Admiral Freebee zonder zijn band? Hij bewees vanavond dat hij solo gerust twee-derde show gevuld krijgt, en met zijn humor slaat hij zich aardig uit de slag. Bij de ruigere nummers missen we echter de kracht van een groep muzikanten in steun, en dus hopen we dat hij na deze tour, die hem nog naar enkele zalen in Nederland en Vlaanderen brengt, gewoon weer de draad opneemt.
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten