50. Once in the weeds, where the world once was - Bright Eyes
De plaat die Conor Oberst met Bright Eyes uitbracht in augustus is geen hapklare brok en neem je dus misschien beter in porties tot je. Het lijkt wel alsof hij de aanval heeft ingezet op de luisteraar nadat hij tussen de vorige plaat uit 2011 en deze bijzonder zwaar getroffen werd door het noodlot (zijn broer stierf, zijn huwelijk strandde, er waren valse beschuldigingen van seksueel misbruik en hij bereikte de riskante leeftijd van veertig jaar).
49. Cenizas - Nicolas Jaar
Dit werd een album met een bevreemde, bijna-religieuze en in ieder geval spirituele sfeer waarop heel wat instrumenten de revue passeren die je niet meteen zou verwachten.
48. Just dropped in (to see what condition my rendition was in!) -
Sharon Jones And The Dap-Kings
Sharon Jones And The Dap-Kings blijven helaas veel te onbekend hoewel elke plaat een schot in de roos is met soul en aanverwante genres die je midscheeps raken. Dit keer koos ze voor covers maar niet van de minste en dat leverde weer een pareltje op.
47. The mother stone - Caleb Landry Jones
Deze acteur waagde zich dit jaar aan een uitbundige en bombastische plaat en komt daar bijzonder goed mee weg, vooral doordat hij zich niet inhoudt en all the way gaat, vol overtuiging.
46. Riddle of the sphinx - Absynthe Minded
De Gentenaars wisten dit jaar opnieuw te scoren met een heerlijk divers album en bewijzen dat ze nog steeds in de hogere klassen van de Vlaamse muziekscene spelen.
45. LP5 - John Moreland
Singer-songwritermateriaal dat meer diepgang krijgt door funky toetsen en een soulvolle productie, daar trakteerde John Moreland ons op met deze plaat. Het levert prachtsongs op met als hoogtepunt A thought is just a passing train.
44. Untitled (Black is) - Sault
In dit jaar van Black Lives Matter wisten deze Britten verrassend genoeg met songs die diep geworteld zijn in de Afro-Amerikaanse muzikale tradities, de juiste snaar te raken om heel relevant te klinken. Door de verscheidenheid kon dit album me toch wel bekoren.
43. The new abnormal - The Strokes
Sinds hun debuut Is this it? (een haast profetische titel) klonken The Strokes nooit meer zo relevant en goed maar dit jaar kwamen ze eindelijk nog eens in de buurt met een heel goeie plaat.
42. R.Y.C (Raw youth collage) - Mura Masa
Mura Masa wist drie jaar na het wondermooie titelloze album alweer de tijdsgeest perfect te vatten op een plaat die eigentijds klinkt en heel erg indie en daarmee lonkte naar zowel de hitlijsten als de alternatieve lijstjes.
41. Good souls better angels - Lucinda Williams
In 2020 maakte Lucinda Williams één van haar beste platen waarop ze vooral met ruige songs die niet zouden misstaan op het podium van een honky tonk hoge toppen scheert.
Hieronder kan je (net als het geval zal zijn in de volgende afleveringen) een playlist beluisteren met telkens één song per genoemde plaat:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten