Wie John Frusciante's Niandra lades and usually a T-shirt, zijn solodebuut uit 1994, helemaal beluisterd heeft, zijn geschiedenis met Red Hot Chili Peppers kent en zijn fascinatie voor en gebruik van allerlei geestesverruimende middelen, weet dat je van de man zowat alles mag verwachten. Vooral als gitarist bij de band van Anthony Kiedis en Flea (waar hij intussen al aan zijn derde passage begonnen is) en als lid van The Mars Volta kreeg je al meerdere proeven van zijn virtuositeit terwijl heel wat van zijn soloplaten een grillige, soms geniale, soms zichzelf overschattende en de pedalen verliezende muzikant lieten zien.
Je zou dus denken dat je van niets wat hij uitbrengt nog zou moeten opkijken maar met Maya laat hij een heel andere kant van zijn muzikaal kunnen zien. Geen gitaren maar breakbeats, geen virtuoze solo's maar opwindende dance maken van dit album een verrassende (goeie) ervaring. Het siert hem niet alleen dat hij zich aan IDM waagt maar nog veel meer dat hij dat op intelligente wijze doet en een meer dan behoorlijke plaat aflevert. Immers, er is variatie troef hier: Usbrup pensul is drum 'n bass zoals we die al lang niet meer gehoord hebben, Pleasure explanation is behoorlijk lichtvoetig.
Als grote fan van drum 'n bass en breakbeats ben ik bijzonder verheugd met deze plaat want de Amerikaan beheerst die genres perfect en brengt me helemaal terug naar de jaren negentig. Dit is een album voor de dansvloer eerder dan om in je eentje te draaien en te beluisteren en laat het daarom extra jammer zijn dat we in 2020 vooral tot dat laatste veroordeeld zijn. Hulde aan de DJ die op de eerste party na corona hier een nummer van in zijn set inlast!
Je kan deze plaat hier kopen via zijn Bandcamp-pagina en hieronder helemaal beluisteren al:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten