Je merkt dat het weer herfst (en daarna winter) wordt aan de nieuwe platen die ons bereiken, waar er meer weer dat gevoel van herfstige dagen en winterse avonden oproepen. Best vreemd is dat eigenlijk, als je bedenkt dat "winterplaten" voornamelijk in de zomer zijn opgenomen (en omgekeerd die heerlijk zomerse platen vaak in een studio ingezongen en -gespeeld werden in het koudste seizoen). En ik vroeg me ook iets af, een beetje gelijkaardig aan wat Nick Hornby schrijft in High fidelity: "ben ik naar popmuziek gaan luisteren omdat ik ongelukkig was of ben ik ongelukkig omdat ik naar popmuziek luister?" Op diezelfde wijze vraag ik mij af: vallen dit soort platen, doordrenkt van melancholie en mijmeringen ons meer op omdat het herfst/winter is of worden meer van deze platen uitgebracht in de herfst en winter?
Wave, het nieuwe en achtste album van Patrick Watson, is wat mij betreft echt een voltreffer. Er is niet alleen die soms zalvende stem en dito muziek, er is niet alleen de sfeer waarin elk nummer baadt, er is niet alleen de afwisseling die de plaat interessant houdt, er is vooral ook zulke móóie muziek dat je niet eens een dekentje hebt om dit album zelf die taak overneemt.
Het album opent met een prachtig, ingetogen Dream for dreaming, dat al zijn details glorieus uitspreidt op een toch niet opdringerige manier. Melody noir lijkt ingezongen door Rocco Granata die nu niet eens niet Italiaans of Italo-Limburgs in de mond neemt. Drive is van het beste wat singer-songwriters ooit ter ore brachten. Look at you moet trouwens nauwelijks onderdoen.
De hele plaat is overigens van een fluwelen schoonheid die zich niet enkel uitdrukt in zachte tonen, maar soms is een streepje felheid ertussen te ontwaren. Patrick Watson heeft zich op Wave waarachtig overtroffen.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten