Zeker sinds The seer weet Swans me bij elk nieuw album nog meer bij de keel te grijpen dan bij hun vroegere albums. Het leek wel of Michael Gira daarmee zijn band heruitvond. Een constante hoge kwaliteit zet zich nu ook door op Leaving meaning. Opnieuw wordt niet licht over de muziek gegaan, zijn de teksten zelfs als je er niet aandachtig naar luistert, door de manier van zingen alleen al indrukwekkend en gunnen de mannen hun songs de tijd om zich te ontvouwen, en dat mag gerust meer dan tien minuten zijn.
Hoe dat live klinkt en overweldigt, mocht ik al meemaken in 2010 en 2014 en beide concerten behoren tot de meest memorabele van mijn leven, en niet alleen omwille van het volume. Op deze plaat etaleert The hanging man, hoewel er dan al twee heel goeie songs de revue passeerden, voor het eerst echt alle kenmerken die Swans zo herkenbaar en fenomenaal maakt: repetitieve elementen, zang die onaards klinkt en nooit helemaal lijkt te passen bij de indrukwekkende gestalte van Gira en een tempo waarin het nummer ten volle de tijd krijgt te rijpen en ons onder te dompelen in zijn noten, zijn zang en zijn ritmes. Daarop past een rustpunt als Amnesia uitstekend, dat als een waterlelie uit het bekende sprookje van Koningin Fabiola zijn kelk ontvouwt.
Diezelfde typische sound horen we ook terug op de andere nummers van deze plaat en telkens weer weten ze te bezweren (Cathedrals of heaven), te betoveren (What is this?) en te dreigen (The nub). Hoogtepunt na hoogtepunt kunnen we u presenteren.
Swans blijft zichzelf trouw en zijn eigen onnavolgbare zelf op Leaving meaning en ambieert daarmee alweer een heel hoge plaats in menig eindejaarslijstje.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten