Wanneer leden van thisquietarmy en Godspeed You! Black Emperor samenwerken (respectievelijk Eric Quach en Aidan Girt), dan krijg je Some Became Hollow Tubes. Dit duo uit Montréal bracht dit jaar al twee releases uit, In 1988 I thought this shit would never change en Keep it in the ground. Beide bevatten rock drone waves en wie denkt "wat is dat nu weer?", doet er goed aan zijn oor te luisteren te leggen en de muziek binnen te laten komen.
Zelf zou ik eerder voor de term postrock gekozen hebben maar met alle subgenres van tegenwoordig is het nog moeilijk door het bos de bomen te zien. Zolang we kunnen horen wat de artiest uiteindelijk op plaat heeft gezet en dààr van kunnen genieten, is het allang goed voor mij. En genieten doe ik zeker van deze albums.
Keep in in the ground begint met het bijna een kwartier durende Red eyes or bleeding from the nose or mouth en net als het ernavolgende Do not run away or hide sick people word je als luisteraar echt meegezogen in een buitenwereldse ervaring waarin je je bewustzijn loslaat en gewoon meedrijft. Another bad subplot about a boy's search for his father klinkt wat aardser, de drums die zich niet opdringen maar ergens in de verte hun repetitieve ritme neerleggen, zijn daar wellicht verantwoordelijk voor. Het is de lijn die je vasthoudt in de realiteit, bijna zoals de tol in Inception verhindert dat je je verliest in de meerlagige droomwereld en nog contact houdt met de werkelijkheid. Ingetogener is dan weer Dad's last purchase was from bed bath and beyond (u ziet, de lange songtitels worden absoluut niet geschuwd). Bijna onmerkbaar gaat het over in Dog face propulsion, dat dreigender klinkt en opbouwt naar een climax maar daar toch nog ruim de tijd voor neemt. Tot slot mag Construction and validation of a conceptual model of predicting individual choices of activities in rural areas die climax en de kers op de taart vormen, tot een lange fade-out ons tijd geeft om weer ten volle met beide voeten in de realiteit te gaan staan.
In 1998 I thought this shit would never change bestaat uit twee delen, elk bijna twintig minuten lang, die toepasselijke In 1988 - Side A en In 1998 - Side B heten (en die op de CD wellicht gewoon op elkaar aansluiten). Wat opvalt is de variatie binnen deze ene song. Die maakt dat je toch eerder het gevoel krijgt naar een coherent album te luisteren dan dat je slechts één nummer zou horen. Hier klinkt het dan wel nog niet zo meezuigend als op het latere album Keep it in the ground maar een genoegen voor het oor is het wel.
Keep in in the ground is uitgebracht bij Gizeh Records. In 1988 I thought this shit would never change heeft na de digitale release in januari nu ook een fysieke release op CD gekregen bij Consouling en kan je hier kopen. Beluister beide albums alvast hieronder:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten