Vive La Void

Vive La Void is het soloproject van Sanae Yamada, toetsenist bij Moon Duo. De songs op het titelloze debuut zijn het resultaat van verschillende lagen synthesizers waarover je soms (zoals in Red rider) vocalen hoort die de onwereldse sfeer enkel versterken. Heel wat songs doen me denken aan de sfeer van Driving this road untill death sets you free van Zombie Zombie, ooit nog lied van de week.
Songs als Death money en Devil klinken dreigend, maar op een haast buitenaardse manier. Het afsluitende Atlantis laat het pulserende en omineuze vallen voor een lieflijk melodietje, met vooral hoge noten, dat de verwachtingen laat oplopen om ze pas met de chaos op het einde in te lossen (al moet ik bekennen dat dit niet was wat ik had verwacht gedurende de eerste vier minuten).
Dit album is een klein pareltje dat vermoedelijk voor velen tussen de plooien zal vallen maar wie deze ontdekking doet, zal ze koesteren.

Beluister hieronder alvast het volledige album, dat je hier kan kopen op haar Bandcamp-pagina:

Strange angels: in flight with Elmore James

Op deze compilatie (Strange angels: in flight with Elmore James) brengen diverse artiesten hun versie van songs van Elmore James. Deze "king of the slide guitar" werd honderd jaar geleden geboren in Mississippi als Elmore Brooks en stierf in 1963. Vooral zijn gitaarspel maakte hem nogal uniek. 
Onder de muzikanten die aan deze plaat meewerkten, herkennen we niet de minsten. Betty LaVette injecteert Person to person met een flinke scheut soul. Countrygrootheid Rodney Crowell neemt Shake your money maker onder handen en zijn stem verschuift de song een beetje van toon. Done somebody wrong krijgt een flinke scheut Tom Jones en eindigt ergens tussen blues en een pure crooner. Shelby Lynne weet samen met Allison Moorer de trage blues van Strange angels tot iets hartverscheurends te maken en Keb' Mo' neemt Look on yonder wall onder handen tot het een meezinger en -stamper wordt. Het meest ben ik nog onder de indruk van wat Chuck E. Weiss met Hawaiian boogie aanvangt.
Deze plaat is een goede introductie tot het werk van Elmore James maar laat genoeg kwaliteit horen om op zichzelf ook een feest voor het oor te zijn.

Beluister hieronder het volledige album:

Retro review: Kraftwerk

Juli is een uitstekende maand om het eens te hebben over Tour de France soundtracks van Kraftwerk. Dit album is pas in 2003 uitgebracht ter gelegenheid van de 100e verjaardag van de wielerronde en werd in 2009 heruitgebracht (en toen Soundtracks meteen uit de titel). Het bevat een versie van de gelijknamige song, die al dateert uit 1983 en die ik me herinner als de begintune van het programma rond de ronde op tv of radio (BRT of NOS, ook dat weet ik niet meer precies, ik vermoed het eerste).
Op dit album herkennen we terug de fascinatie van deze Duitsers voor de wisselwerking tussen mens en machine, een thema dat vaak terugkomt in hun muziek. Ze gebruiken geluiden die geassocieerd worden met het wielrennen en bouwen er hun songs rond. Eerst worden songs rond de proloog en 3 etappes na elkaar ten gehore gebracht en daarna concentreren ze zich op diverse aspecten van het wielrennen (Chrono, Aéro Dynamik, La forme,...) om te eindigen met de song uit 1983.
Zoals op de meeste van hun platen is er een soort lichtheid over de songs die ondanks hun electronisch karakter ook vaak warm klinken en waarin je de liefde van de Duitsers voor hun onderwerp voelt.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 30 - 2018

Blueberry jam - Bonnie 'Prince' Billy

Het is altijd leuk om, zoals dit keer op Twitter, te ontdekken dat Bonnie 'Prince' Billy (Will Oldham) een nieuwe single uit heeft en zulk nieuws stelt ook zelden teleur. Ook dit keer is het weer een heel leuke song geworden, die ik graag in deze reeks met jullie deel.

Je kan deze single hier kopen.

Lyrics:

[Verse 1]

When life is tough and very scary

My wife and I, we chomp a blueberry

When hardship comes, well we don't tarry

We rush to the fields and pick some blueberry

When future days are hot and hairy

When Christmas threatens to not be merry

When weighted down with more'n we can carry

We drop everything and eat a blueberry

[Verse 2]

When the liquor cabinet's out of sherry

And no-one can answer my eternal query

And I can't reach my dear aunt Teri

I know I can savor a juicy blueberry

When world leaders acts like Moe, Curly and Larry

And even the Buddhists get leery and wary

And there's too much falling to dodge and to parry

Why not relax and try a blueberry?

[Verse 3]

When the hatchet you threw in the hole won't stay buried (And the last bus left for Tucumcari)

And the world feels like a mortuary (Everything's just too temporary)

And everyone's creamer's gone non-dairy (The Devil's joined the seminary)

When the rivers flood at Harpers Ferry (And the voices are silent in Tipperary)

Wife asks "ready?" and you scream "very!"

Wouldn't waste no time (Let's be smooth like Fred Astaire, he)

I'll eat your blueberries and you eat mine

We'll be fine!

Lori McKenna

Massachusetts is een Amerikaanse staat waarvan de naam voor mij, toen ik nog erg jong was, de belofte inhield van iets heel bijzonders. Ik kon me niet voorstellen dat een staat met zo'n naam niet minder dan uitzonderlijk mooi zou zijn, niet minder dan helden zou voortbrengen, niet minder dan een paradijs zou blijken om heen te gaan. Zoals wel voor meer dingen in het leven geldt, brengen jaren van wijsheid of minstens ouder worden meer nuance en meer realiteitszin, al vind ik het nog steeds wel een mooie naam voor een plaats.
Uit die Amerikaanse staat komt Lori McKenna, een country folk singer-songwriter die deze mooie omschrijving alle eer aandoet. Dat doet ze althans op haar tiende album, The tree, net uit en de enige plaat uit haar oeuvre (dat ze al opbouwt sinds 2000) die ik al ooit beluisterde. Trouwens, een leuk weetje tussendoor en ietwat toevallig: haar zevende plaat heette Massachusetts.
Wat je je ook voorstelt bij country folk, ik durf erom te wedden dat dat precies is wat te horen is op deze plaat. Dat lijkt misschien wel alsof dit dus een verzameling clichés geworden is, maar ik bedoelde het in de beste mogelijke zin, want voor mij is het alvast het beste van country en van Amerikaanse folk dat samenkomt in de elf songs, samen goed voor iets meer dan een half uur. Zonder veel vuurwerk en zonder heksentoeren uit te halen, slaagt de Amerikaanse erin de zalvende invloed die het genre op zijn best heeft, naar boven te brengen, alsook het aanstekelijke ervan. Je kan immers de edele kunst van het vingerknippen perfect oefenen op Young and angry again en je ziel laven aan You won't even know I'm gone. Het is verdomd moeilijk je voeten stil te houden op Happy people of onberoerd te blijven bij You can't break a woman. De hele plaat lang weet Lori McKenna te bewijzen dat ze verdient dat ook die andere negen platen eens een luisterbeurt krijgen.

Beluister hieronder het volledige album:

Balún

Hebt u dat ook, dat het in de zomer allemaal wat minder ingewikkeld mag zijn? Ik merk dat ik in de zomer niet vaak snak naar doorwrochte songstructuren of "moeilijke" platen maar graag muziek heb op de achtergrond die makkelijk in het oor ligt. Ook luister ik in die periode van het jaar sowieso wat vaker naar oude(re) platen en/of me vertrouwde platen, die wat minder luisterinspanning vragen.
Als het bovendien ook nog zomers en zelfs wat exotisch mag klinken, ben je bij Balún, een band uit Puerto Rico, aan het goeie adres. Op Prisma tropical brengen ze leuke popliedjes, gedrenkt in electronica, soms behoorlijk dansbaar en doorgaans heel vlot beluisterbaar. Het zestal (dat oorspronkelijk een kwartet was) heeft zijn uitvalsbasis tegenwoordig in Brooklyn maar kan de exotische muzikale invloeden niet onder stoelen of banken steken. En dat levert fijne muziek op.
La nueva ciudad bijvoorbeeld wordt gekenmerkt door zachte electronische toetsen, een lieflijke stem en hemelse achtergrondzang. En Entretala steekt meer dan één teen in de eighties synthpop. Naarmate Ultravioleta vordert, struikelen de noten haast over elkaar en El espanto evolueert gaandeweg zelfs naar een drum 'n bass-song. Pulsos (met Antibalas Horns als gastmuzikanten) had zo op de soundtrack van Miami vice gekund en Reflejo is een instrumentaal nummer dat als enige wat meer inspanning vraagt omdat het wat aanschurkt tegen post-rock.
Prisma tropical is zo'n plaat geworden die één zomer lang meegaat en daarna nog eens toevallig uit de kast gehaald wordt maar het zou toch jammer zijn mocht u de kans laten liggen uw zomer op te laten fleuren door deze Puerto Ricanen.

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op hun Bandcamp-pagina:

Lied van de week: week 29 - 2018

Frozen - Wu-Tang Clan
 

Tijd voor nog eens een hele goeie hiphopsong van de grootmeesters in het genre, The Wu-Tang Clan. Dit is gewoonweg 4 zalige minuten lang genieten van het genie van de Clan.

Je vindt deze song op het album The saga continues, dat ze vorig jaar uitbrachten.

Lyrics:

[*sound of bomb dropping*]

[Method Man:]
Music is life I ain't in to fashion or ice
I ain't into chain snatchin', ain't into smackin' a wife
Fan supportin' don't never ask him the price
If you new you can't afford it, you better askin' advice
Stick to the point if I ever had me a knife
Y'all gas better hope I don't ever have me a light
Meth, not the type for doin' the pipe
But the type when you feel it you know I'm doing it right
You know I spit it but hate to love to admit it
They criticizing the lyrics, guess everybody's a critic, look
I push the limit while rappers is pushing gimmicks
I use it to push my pen and then add it to the premise hook
Yah, still talk about it and I still live it
Underground without a shovel and still diggin'
It's always been about the struggle, y'all just didn't get it
My hood trouble, if y'al don't live here then don't visit

[Raekwon:]
Most of us poppin' pain, sellin' drugs in the rain
[Ghostface Killah:]
I don't sweat money, neck chills in the frost
[Raekwon:]
Make money, maintain and build me a train
[Ghostface Killah:]
Rollin' Buddha, ice cooler, Grey Goose, and a big Ruger
[Raekwon:]
Most of us poppin' pain, sellin' drugs in the rain
[Ghostface Killah:]
I don't sweat money, neck chills in the frost
[Raekwon:]
Make money, maintain and build me a train
[Ghostface Killah:]
Rollin' Buddha, ice cooler, Grey Goose, and a big Ruger

And do you know the penalty for that?
What penalty?
The penalty is death and there is no alternative

[Killah Priest:]
Color me bad
Face emerge, blood in the bath
Switchblade, quick raid, drugs on the glass
Ugly villains, hunchback, gun for the killin'
Suitcase, FBI plant a bug on the millions
Shoot-outs, hang glides on the train ride
Mafia's assassins, cocaine's inside
Fat man with the pinky ring laughin'
Movin' the static through traffic
The hoss, boss called The Dragon
His head's bald, enemies are mauled
His hands are claws, cigar's lit, targets are hit
His broad is fit with the largest tits
Through the fog, they sit
Helicopters over Nicaragua
Scuba divers dig for lobster
The zoo are tigers, pits, and jaguars
The bets, NASCAR
Threats, Nasaw
Fools wear wires, shooters was hired

[Raekwon:]
Most of us poppin' pain, sellin' drugs in the rain
[Ghostface Killah:]
I don't sweat money, neck chills in the frost
[Raekwon:]
Make money, maintain and build me a train
[Ghostface Killah:]
Rollin' Buddha, ice cooler, Grey Goose, and a big Ruger
[Raekwon:]
Most of us poppin' pain, sellin' drugs in the rain
[Ghostface Killah:]
I don't sweat money, neck chills in the frost
[Raekwon:]
Make money, maintain and build me a train
[Ghostface Killah:]
Rollin' Buddha, ice cooler, Grey Goose, and a big Ruger

[Chris Rivers:]
Like a Shaolin astoundin', pound grounds like mountains
Bouncin', be the largest nigga, pounds and ounces
Well-rounded like cursive, my verses birth inertia
Converge and surge, hurt and burn ya
Philosophical, spit prodigal, son quantical
Known to bust a clip and swift kick right at your opticals
In a hot [?] I split particles, follicles rift
Punches hit with nautical drifts, spark up the spliff
Chris Samurai, mesmerized, strikes cleaner than sanitize
You fantasize, real, couldn't show it more if I pantomime
Bronx symphony, stomp lyrically, chomp bitch MCs
Earn mine, wouldn't even give you niggas my sympathies
Feelin' me? Said you feelin' me, you niggas feelin' heat
Brave hearted, you leave departed like Hawk's enemies
Marvel, marvelous, my art is bliss
If you ain't the nicest, you a target, bitch
Chris

[Mathematics:]
We the first niggas that did that
I don't give a fuck what nobody say
[Method Man:]
Alright bring it back a little bit

[Raekwon:]
Most of us poppin' pain, sellin' drugs in the rain
[Ghostface Killah:]
I don't sweat money, neck chills in the frost
[Raekwon:]
Make money, maintain and build me a train
[Ghostface Killah:]
Rollin' Buddha, ice cooler, Grey Goose, and a big Ruger
[Raekwon:]
Most of us poppin' pain, sellin' drugs in the rain
[Ghostface Killah:]
I don't sweat money, neck chills in the frost
[Raekwon:]
Make money, maintain and build me a train
[Ghostface Killah:]
Rollin' Buddha, ice cooler, Grey Goose, and a big Ruger

Are you kidding? I don't necce? It's brutal, you deserve to be punished
Well, I'd like to see you try that
You think this is going to work out?
It isn't going to be quite so easy
He who kills will be killed
Those who kill will have to be killed
Wh-what now?

Ray Davies

Sommige gerenommeerde artiesten die al heel lang bezig zijn (soms zelfs al van in de sixties) blijven in de relatieve schaduw van het succes maar platen maken zonder dat daar al te veel ophef over bestaat. Artiesten zoals Joe Henry, Luka Bloom, Brian Wilson, Emmylou Harris en vele anderen smaakten reeds lang geleden het succes en de liefde voor muziek dreef hen tot het blijven maken van platen, zelfs als die niet of amper opgepikt worden door de radiozenders, de hippe online muziekmagazines en tijdschriften als Humo die ooit een kompas voor goede muziek waren voor jongeren. Ook voormalig Kinks-frontman Ray Davies blijft maar goeie (!) albums uitbrengen terwijl daar amper nog iemand van wakker lijkt te liggen. De afwezige luisteraar heeft echter ongelijk.
Vorig jaar bracht hij Americana uit, een verzameling songs waarin hij zich waagde aan Amerikaanse muziektradities en nu is een vervolg: Our country (Americana act 2). Het stramien is hetzelfde, het resultaat is wederom van een argeloze schoonheid die gewoon je oor komt inwaaien. Uiteraard put hij daartoe vooral uit folk en americana maar af en toe hoor je invloeden uit eerder "zwarte" genres als soul en rhythm 'n blues (luister maar eens goed naar Back in the day, al is rock 'n roll hier ook prominent aanwezig natuurlijk, of A street called hope met dat jazzy pianoloopje of The empty room). Sommige songs klinken tijdloos (Louisiana sky met zijn subtiele doo-woptoetsen bijvoorbeeld), maar bovenal klinken de nummers allesbehalve opdringerig. Bijwijlen strandt het zingen in parlando (The invaders of Louisiana sky). March of the zombies klinkt vet door de blazers, bijna een sappige T-bone steak. The big weird weet New Orleans en zijn muzikale tradities mooi in noten te vatten. Na Epilogue volgt nog het scheurende Muswell kills.
Voor Americana kon Davies beroep doen op The Jayhawks als backing band en dat is voor dit vervolg niet anders. De songs vertellen nu eerder het verhaal van hoe het is voor Davies om in de VS te verblijven (dat doet hij immers omwille van zijn muziek al een hele tijd af en toe). Het album bevat ook herwerkingen van oudere songs (Oklahoma U.S.A. uit Muswell hillbillies en The real world uit zijn solo-plaat The working man's café).

Net iets meer dan een uur lang weet Ray Davies de pareltjes uit zijn mouw te schudden alsof hij improviseert en jamt onder vrienden, alsof hij de songs maar hoeft te plukken uit een malse, met bloemen overdadig gevulde wei en alsof je als luisteraard eerder het gesprek naast je toevallig meepikt eerder dan zelf aangesproken te worden. Die achteloosheid is nog het meest opvallende aan deze plaat en maakt ze tot een (helaas door velen) onopgemerkt meesterstukje.

Beluister hieronder het volledige album:

The Milk Carton Kids

Het folkduo The Milk Carton Kids wist met eerdere albums niet alleen harten van fans te veroveren, maar zelfs prestigieuze prijzen (zoals Grammy-nominaties voor The ash and clay) en hun vijfde album (het vierde onder deze groepsnaam, hun eerste plaat brachten ze nog uit onder hun eigen namen) All the things that I did and all the things that I didn't do is een mooie toevoeging aan hun oeuvre.
Kenneth Pattengale en Joey Ryan komen uit Californië en de lazy mood die nogal eens geassocieerd wordt met deze staat hoor je onder meer in Younger years, een mengeling van laidback country en Neil Young. Nog meer moois vinden we bij songs als Mourning in America (tristesse klinkt zelden zo hartverscheurend mooi), You break my heart (idem maar tot de 2e macht), One more for the road (grossieren in melancholie) en A sea of roses, misschien nog wel de beste song op deze hele plaat. 
The Milk Carton Kids doen niks wereldschokkends, verkennen geen nieuwe muzikale paden, veroorzaken geen muzikale revolutie maar wat ze wel doen, is binnen het genre waarin ze uitblinken, een heel heel mooie plaat afleveren die vertroosting en balsem voor de ziel brengt. Daarbij moet ik altijd denken aan de titel van het tv-programma (en bijhorende boek) van Wim Kayzer: Van de schoonheid en de troost...

Beluister hieronder het volledige album:

Wiz Khalifa

Vijfentwintig songs, anderhalf uur lang: de vraag die ik me daarbij vooraf stelde, is of Wiz Khalifa, de grote favoriet van mijn zoon, zich niet vertilt aan zoveel ambitie. Hij mag dan wel de hulp ingeroepen hebben van grote namen zoals Snoop Dogg, Gucci Mane en zelfs Bone Thugs-N-Harmony, maar op het einde van de rit moet je het wel zelf waarmaken natuurlijk...
Eest het goed nieuws: er staan alvast enkele fijne songs op deze plaat. Blue hunnids drijft op een goeie beat en de medewerking van Jimmy Wopo en Hardo zorgt ook voor vocale afwisseling. Ook Snoop Doggs bijdrage aan Penthouse tilt het nummer naar een hoger niveau. En de samenwerking met Gucci Mane op Real rich brengt blijkbaar ook het beste in Wiz naar boven. Bootsy bellows kan bogen op een heerlijk baslijntje en King kan met gemak lijstjes halen met de betere hiphopnummers van dit jaar. 
Helaas blijkt onze vrees bewaarheid: de 25 songs bevatten te weinig variatie en er zit niet echt één uitschieter in, één single met de impact van zeg maar een Black and yellow. Ik vrees zelfs dat deze plaat ook voor een jonge fan als mijn zoon te weinig overtuigend is opdat hij zich niet in de toekomst naar andere, meer opwindende rappers zou wenden.

Beluister hieronder het volledige album:

Death Grips

Hou je klaar om in verwarring gebracht te worden... Op Year of the snitch laat Death Grips alle duivels los en het resultaat is een wilde rit op de rollercoaster van hiphop en harde gitaren en beats. Hierin doen ze me een beetje denken aan Boys Noize. 
Soms echter is de sfeer van een song iets minder te vatten in één zin of één vergelijking: Linda's in custody is een vreemd allegaartje met die sample en met de ritmewisselingen in het nummer. Soms is het complete chaos zoals in Shitshow en waan je je even in het universum van Atari Teenage Riot.
Het mag duidelijk zijn, dit album is geen spek voor de bek van softies. Je oren zijn best al enigszins gewend aan chaotische geluiden en je moet je durven laten meevoeren op de stroom van Death Grips, zelfs als die vervaarlijke draaikolken bevat. Maar dan is de beloning best wel een interessante plaat.
Beluister hieronder het volledige album:

Cactusfestival, dag 3

Ook op dag 3 van Cactusfestival was het nog steeds erg warm, maar gelukkig wel minder druk. Opnieuw noopten vermoeidheid, pijn aan mijn voet en de uitputtende hitte me tot een beperkte selectie en zo miste ik Mogwai en Nils Frahm (waarvan mijn lief me bezweert dat ze beiden erg goed waren).

De namiddag vatte ik aldus aan met Strand Of Oaks. Die band zag ik voor de vierde keer en de vorige twee keren (Pukkelpop en Leffinge) kreeg ik telkens een stevige knuffel van frontman Timothy Showalter (bij hun eerste optreden dat ik zag, in Trix, gebeurde dat niet). Dat wekte (zowel bij mijn lief als bij mij) verwachtingen, temeer daar we naar gewoonte plaatsnamen zo dicht mogelijk bij het podium. De zanger liet zich dit keer voor zijn optreden bijstaan door drie Nederlandse muzikanten voor wie hij zijn bewondering niet onder stoelen of banken stak. En het dient gezegd: het optreden was ook dit keer weer heel goed. Al vroeg in de set zaten Goshen '97 en het middels een kartonnen bordje aangevraagde Shut in. Verdere hoogtepunten waren On the hill en Radio kids. Afgesloten werd er (uiteraard) met een lange, doorleefde ode aan Jason Molina, JM. En net als bij de vorige optredens die ik van deze band zag, was Timothy Showalter oprecht blij te mogen spelen voor ons, oprecht dankbaar voor het succes bij het publiek en straalde hij zoveel liefde uit dat je hem, op zijn tattoos na, zou gaan verwarren met een Troetelbeertje.

Hoewel ook Slowdive echt wel blij leek te zijn voor ons op te treden, is er bij deze shoegazeband allerminst sprake van een hoog knuffelgehalte. De zangeres ziet er een beetje uit als een moeder aan de schoolpoort van een Steinerschool en de gitarist zag er met zijn baard en pet uit alsof hij rechtstreeks van de band in de autofabriek kwam. Maar looks zijn niet het belangrijkste natuurlijk, dat is de muziek en die zit bij Slowdive uiteraard goed. Zo hoorden we fantastische versies van Slomo (waarmee de set opende) en Sugar for the pill, allebei van het vorig jaar uitgebrachte titelloze reünie-album. Ook Souvlaki space station was om vingers en duimen bij af te likken. Al ben ik niet zo vertrouwd met hun songs, dit was een uitstekend optreden van een band die naar ik hoorde en las al een uitstekende live-reputatie heeft en er sinds zondag een fan bij heeft.

Cactusfestival, dag 2

Zonnig en warm, het lijkt het perfecte weer voor aan aanstekelijke, zomerse act als tUnE-yArDs, wier platen Nikki nack uit 2014 en I can feel you creep into my private life van begin dit jaar al aan bod kwamen op deze blog. Toegegeven, die laatste plaat klinkt wat minder vrolijk, maar toch verwachtte ik een feestje zoals ik dat (had ik ooit in de mogelijkheid verkeerd) van Talking Heads live wel had willen meemaken. Jammer genoeg bleek tUnE-yArDs live vooral de privé speeltuin van Merrill Garbus waarin ze alle snufjes van haar instrumenten en haar loop machine uitprobeerde en het resultaat was één langgerekte song, zo leek het wel. Het wat gekke en speelse aspect van haar muziek kreeg daardoor zodanig de bovenhand dat ik algauw het gevoel kreeg dat een producer zoals bij de opnames van een album, beter ware geweest. Die kon dan de band in het gareel houden en zeggen wanneer een song gedaan is en het tijd is voor een andere.

Intergalactic Lovers moesten opboksen tegen diezelfde hitte én de kleine finale van het WK, die elders op het festivalterrein op groot scherm getoond werd en waar de Belgen zich naar brons zouden shotten. Toch wisten Lara Chedraoui en haar vier kompanen genoeg volk op de been te brengen met hun aanstekelijke popmelodieën. Ook de grappig en pure, spontane uitstraling van de frontvrouw wist te charmeren. Lara houdt écht, zo geloven we, van iedereen (behalve dan de Fransen die de Rode Duivels van een WK-finale hielden). De uitschieters waren zoals verwacht No regrets, een vrolijk Shewolf en het al even aanstekelijke Islands waarin het overvloeide en natuurlijk Delay. De andere songs laten vooral een vakmanschap horen waarin je dezelfde kwaliteiten van de liedjes telkens herkent en die maken dat je wel meteen weet dat dit Intergalactic Lovers-nummers zijn.
Daarna eisten de zon, de vermoeidheid en pijnlijke voeten hun tol en moest ik noodgedwongen vroeger dan voorzien naar huis (en miste ik dus Charlotte Gainsbourg en Arsenal, die ik nochtans beiden op voorhand aangestipt had).

Cowboy Junkies

Mocht u nog niet op de hoogte zijn van hoe goed Cowboy Junkies wel zijn, raad ik The trinity session aan, met daarop de prachtigste uitvoering van Sweet Jane (Velvet Underground) die je hier op aarde kan horen. Aan het begin van dit decennium brachten ze bovendien The nomad series uit, 4 albums (tussen 2010 en 2012) waarop ze hun talenten botvieren op songs van bijvoorbeeld Vic Chesnutt (West of Rome).
Ik vertel dit alles natuurlijk niet zonder reden. Integendeel, van eenzelfde hoge kwaliteit is ook hun nieuwste plaat, All that reckoning, een drie kwartier durende verzameling van 11 gloednieuwe songs waarin de stem van zangeres Margo Timmins zo prachtig klinkt op het bedje van gloedvolle arrangementen van de andere drie leden. Dat hoor je al in de titelsong, verdeel over een Pt. 1 en Pt. 2. Dat tweede deel klinkt een pak krachtiger, geschraagd door gitaren die zich eens helemaal mogen laten gaan, althans dat denken ze zelf, want ik hoor toch nog een leiband die hen strak aanlijnt en hun bewegingsruimte, hoewel groter, toch nog inperkt. Ook Missing children opent een speeltuin voor de instrumenten (zo hoor ik ook een rondhuppelende viool). En welke superlatieven moeten we uit de kast halen voor Sing me a song, een uitnodiging die wel heel moeilijk af te slaan is. 
De Canadezen bewijzen hiermee dat ze niet enkel in rustige nummers hun topniveau keer op keer weten te halen, al zijn die songs natuurlijk ook hier weer rijkelijk aanwezig en stellen ze allerminst teleur. Als je The things we do to each other op je laat inwerken, voel je hoe pijnlijk we soms met elkaar omgaan. Nose before ear balanceert op een koord van subtiele muzikale details zonder het geheel (de goeie song) uit het oog te verliezen. En When we arrive haalt het beste uit het songwriterschap van de Canadezen naar boven.
Cowboy Junkies mogen dan zo een band zijn die velen allang weer vergeten als ze hen een tijdje niet horen, ondanks een stroom aan goeie platen die ze maar blijven uitbrengen. Nochtans is een plaat van hen kopen een minder risicovolle bedoening dan een soufflé bakken: de kans op inzakken is immers zo goed als nihil.

Beluister hieronder het volledige album:

Cactusfestival, dag 1

Op de eerste avond van het Cactusfestival hadden mijn lief en ik twee optredens aangestipt. Eerst zouden we onze oude helden van Buffalo Tom zien, die begin dit jaar nog een mooi nieuw album uitbrachten (waarover je hier kan lezen), daarna volgde Lamb, ook al een band die een hele tijd meegaat en garant staat voor enkele van de mooiste songs uit de soundtrack van ons leven.

Buffalo Tom opende meteen krachtig met Summer en Tree house. Doorheen hun set speelden ze af en toe nummers uit de meest recente plaat, Quiet and peace, en het dient gezegd: hun set was slim opgebouwd met de grootste hits én de beste songs uit de nieuwe plaat vooral in de tweede helft ervan, maar ook af en toe al een teasertje zoals I'm allowed voor het beste dat nog moest komen in de eerste sethelft. Het publiek vooraan aan het podium bestond overigens merendeels uit mensen van onze generatie, die dus de hoogdagen van het Bostonse drietal hadden meegemaakt. 
Helemaal openbloeien deed het concert met nieuwere song Roman cars en klassiekers als Sodajerk, Taillights fade, Velvet roof en afsluiter Mineral. Het publiek zong mee uit volle borst, de band toonde zich van zijn vlotste en meest humoristische kant (de kinderen van de bandleden die in het publiek of de frontstage stonden, werden voorgesteld) en de sfeer zat bijzonder goed voor een festivaloptreden zoals festivaloptredens horen te zijn.

Ook de set van Lamb stelde niet teleur. Uiteraard herkenden we Gabriel, What sound en het prachtige Gorecki, nog steeds een dijk van een song. Sorry, mijn lief, dat ik "I found the one / I've waited for" zo hard (en mogelijks vals) meebrulde in je oor...
De tegenstelling tussen de angelieke en rustige stem van Lou Rhodes en de beats (soms zelfs pure drum 'n bass) van haar broer Andy Barlow werkt bijzonder goed: beide extremen vinden elkaar en dat maakt hun optreden niet alleen heel dansbaar maar ook één dat recht naar je hart gaat. 
Verder herkende ik ook As satellites go by uit hun meest recente album, Backspace unwind, toch al uit 2014. Ze speelden ook alvast één nummer uit de nieuwe plaat die ze nog volop aan het opnemen zijn.

The Jayhawks

De prachtige albums die The Jayhawks maakten met Mark Olson in hun rangen, mogen dan al tot het lang vervlogen verleden behoren, de band maakt met de regelmaat van de klok nog steeds platen. Het hoge niveau van Hollywood town hall mogen ze dan niet meer geëvenaard hebben, toch blijven de recentere albums de moeite waard. 
Back roads and abandoned motels is hun tiende plaat en hun zesde al zonder Mark Olson. Persoonlijk mis ik nog steeds diens engelenzang maar hoedje af voor Gary Louris die de songs ook veel gevoel meegeeft en wiens stem de nummers de diepte meegeven die het countryrock-genre, waarbinnen deze band opereert, vereist. 
Eén van de hoogtepunten is alvast het rustige Gonna be a darkness, dat uitstekend past bij een kampvuur waar kerels over verloren liefdes mijmeren of in een bar in de late uurtjes waar de barman het zoveelste slecht afgelopen liefdesverhaal moet aanhoren. Dat de band vooral exceleert in tragere liedjes, bewijzen ze ook met Long time ago en Need you tonight. De geweldige samenzang komt het best tot zijn recht in Carry you to safety.
The Jayhawks mogen met gepaste trots deze plaat aan de wereld voorstellen, vol mooie songs met hier en daar, vooral dus in de tragere song, een uitschieter. Het vertrek van Mark Olson mag dan voor altijd als een schaduw boven hen blijven hangen, ook in de schaduw opererend kan je prachtige muziek maken.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 28 - 2018

Breakup avenue - Budget Trash

De Brugse groep Budget Trash deed dit jaar mee aan Humo's Rock Rally en haalde de finale. De vier achttienjarigen hebben nu de prachtige single Breakup avenue uit en die doet dromen, dromen niet alleen van toekomstig succes, maar ook van liefde die een volgende keer beter afloopt... 
Twee van de jongens van deze band zit trouwens in dezelfde opleiding als mijn oudste stiefdochter, maar om nu te zeggen dat ze dààrom deze rubriek haalden, zou hen teveel oneer aandoen. Ik blijf benieuwd naar wat ze nog meer uit hun mouw gaan schudden.

Je kan hun muziek alvast beluisteren op hun vi.be-pagina of hun Soundcloudpagina.

David Eugene Edwards en Alexander Hacke

Wie deze blog (al langer) volgt, weet dat ik een boontje heb voor David Eugene Edwards, voormalig zanger van Sixteen Horsepower en van Wovenhand (grasduin hier maar eens door). Ook Alexander Hacke, lid van Einstürzende Neubauten, mag zich beroepen op veel interesse van mijnentwege. Daarvoor volstaat het alle berichten over zijn groep hier nog eens na te lezen. En dus zal je wellicht niet verwonderd zijn dat hun samenwerking op de plaat Risha gespitste oren opleverde hier.
Met Triptych slaagt Edwards erin zijn bezwerende zang mooi te combineren met de drijvende, alle geluiden omvattende muziek die je omarmt als een nevel.  Diezelfde combinatie overheerst ook in het licht experimenteler klinkende, repetitieve All in the palm. 
Hacke zorgt voor invloeden uit industrial (hoor hoe die gitaren gieren in The tell, dat van Ministry had kunnen zijn), Edwards is zijn eigen post-apocalyptische zelve, de hoeder van muzikale tradities vermengd met religieuze mantra's uit het zuiden van de VS. Hij klinkt als een exorcist, lijkt in Helios zelfs in duet met zichzelf te gaan en verzet alweer eens de muzikale bakens. Zo is die laatsgenoemde song een mystieke ervaring die je luid (met de koptelefoon op bijvoorbeeld) moet ondergaan. Je wordt overspoeld en als bij een doop kom je als herboren boven water. Of wat te denken van het bezwerende Akhal, waarin het duo niet eens zang nodig heeft om je in een muzikale wurggreep te houden. Enkel afsluiter Breathtaker overschrijdt de lijn met wel heel foute new-age en is dus een song waar je best met een grote boog omheen loopt.
Voor de rest is deze plaat een niet eens zo onverwachte samenwerking (beiden leerden elkaar nog beter kennen door hun deelname aan de reünie van Crime And The City Solution) die leidt tot exact wat je van beide heren mag verwachten: een geslaagde versmelting van Neubauten-industrial en religieuze, apocalyptische folk à la Wovenhand.

Beluister hieronder het volledige album:

Fatoumata Diawara

Sinds ik studeerde en toen halvelings het idee opvatte ooit in Afrika te gaan werken, ben ik altijd geïnteresseerd geweest in Afrikaanse cultuur en muziek, vooral van Centraal-Afrika. Van die plannen is niets in huis gekomen, intussen leerde ik onder andere via Ali Farka Touré muziek uit West-Afrika kennen en is mijn interesse er niet minder op geworden, wel breder. Vooral de Malinese muziek kan op mijn aandacht rekenen en Fatoumata Diawara, een Malinese (hoewel geboren in Ivoorkust en momenteel levend in Frankrijk) zangeres die net het album Fenfo uit heeft, is mijn meest recente ontdekking.
De opener van dat album, Nterini, bevat reeds alle ingrediënten die dit soort muziek zo aantrekkelijk maken voor me: prachtige zang, betoverende ritmes en een soort zachtheid in de muziek die tederder is dan de strelingen van mijn lief (en die leken me al onovertroffen). Ook songs als Kokoro en Mama spreiden eenzelfde zijdezachte voorzichtigheid tentoon dat je ze wil koesteren als heel kostbare kleinoden, breekbaar en tegelijk vervuld van zoveel kracht. Kracht zit er zeker ook in de meer uptempo-nummers als Negue negue en Didi bo.
Voor wie niet enkel met westerse muziek wil omringd zijn, is de aanschaf van dit album een goeie tip. De Malinese weet net als Youssou N'Dour het beste van beide muzikale werelden met elkaar te verzoenen en verdient ook uw aandacht.

Beluister hieronder het volledige album:

Gorillaz

Damon Albarn bewees natuurlijk vooreerst al met Blur tot wat hij in staat is, en hij maakte ook solo muziek en er is natuurlijk Gorillaz, de "fictieve" band van tekenfilmfiguurtjes die intussen maar al te echt geworden is en optreedt en op alle vlakken erg succesvol is.
Zonet brachten Gorillaz hun zesde studio-album uit. The now now bevat het soort muziek dat je intussen van deze band verwacht, het klinkt vooral allemaal heel erg relaxt en maar ook tot in de details verzorgd. Opener en single Humility klinkt zomers laidback en George Benson (die ik vooral ken van Give me the night, nu niet bepaald een hoogtepunt uit de jaren tachtig) past perfect in dat plaatje. Tranz klinkt een pak moderner, met fijne synth-toetsen en alweer wordt de stem van Damon vervormd tot dat typische Gorillaz-geluid. Nog meer mooi volk is te horen op Hollywood (Snoop Dogg en Jamie Principle). Toch klinkt dit nummer niet als typisch voor de gastmuzikanten, maar vervullen die duidelijk een ondergeschikte rol.
De hele plaat door blijven Gorillaz trouw een hun muzikaal oeuvre en zijn ze enigszins voorspelbaar maar nooit saai, herkenbaar maar toch interessant en dit is een zomerse plaat geworden zoals ik er maar weinig verwacht deze zomer.

Beluister het volledige album hieronder:

Lied van de week: week 27 - 2018

Apeshit - The Carters

The Carters, dat zijn Jay-Z en zijn vrouw en minstens even grote superster Beyoncé. Als zij samen muziek uitbrengen, dan kan je er van op aan dat de wereld daar aandacht aan zal schenken. En als ze dan ook nog eens de clip bij de eerste single uit die plaat opnemen in het Louvre, dan wordt dat meteen supertrending...
Mijn lief vroeg zich bij het zien van de clip meteen af hoeveel dat wel niet moet gekost hebben, onder andere aan verzekeringen, om zo dichtbij al die fantastische en onbetaalbare kunstwerken te dansen en zo... Mijn lief let op dat soort details. Mijn lief en ik zijn complementair...
En ik, ik hou wel van deze song. Natuurlijk weten ze allebei hoe ze een goede en vooral ook een succesvolle song moeten schrijven. De popgevoeligheid van beide artiesten is legendarisch, de symbiose van de no-nonsense-attitude van Beyoncé en de berouwvolle houding van Jay-Z (na zijn bedrog waarover hij het had op zijn meest recente plaat, 4:44) werkt uitstekend en visueel is de clip niet alleen verbluffend maar hij onderstreept onder meer door de choreografie ook net de kracht van het nummer.

Je vindt deze song op het album Everything is love, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

[Beyonce (Quavo):]
Step my money fast and go (Fast, fast, go)
Fast like a Lambo (Skrrt, skrrt, skrrt)
I be jumpin' off the stage, hoe (Jumpin', jumpin', hey, hey)
Crowd better savor (Crowd goin' heavy)
I can't believe we made it (This is what we made, made)
This is what we're thankful for (This is what we thank, thank)
I can't believe we made it (This a different angle)
Have you ever seen the crowd goin' apeshit?

[Beyonce:]
Rah, gimme my check
Put some respeck on my check
Or pay me in equity, pay me in equity
Or watch me reverse out the dick (Skrrt)
He got a bad bitch, bad bitch
We live it lavish, lavish
I got expensive fabrics
I got expensive habits
He wanna go with me
He like to roll the weed
He wanna be with me
He wanna give me that vitamin D
Ice ornaments, icy style tournaments
You ain't ownin' this
Don't think they ownin' this
Bought him a jet
Shut down Colette
Phillippe Patek
Get off my dick

Gimme the paw, gimme the ball, take a top shift
Call my girls and put 'em all on a spaceship
Hang one night with Yoncé, I'll make you famous
Have you ever seen the stage goin' apeshit?

[Beyonce (Quavo):]
Rah, step my money fast and go (Fast, fast, go)
Fast like my Lambo (Skeet, skeet, skeet)
Jumpin' off the stage, hoe (Jumpin', jumpin', hey)
Crowd better savor (Crowd goin' heavy)
I can't believe we made it (This is what we made, made)
This is what we're thankful for (This is what we thank, thank)
I can't believe we made it (This a different angle)
Have you ever seen the crowd goin' apeshit?

[Jay-Z:]
I'm a gorilla in the fuckin' coop
Finna pull up in the zoo
I'm like Chief Keef meet Rafiki
Who been Lion King to you
Pocket watch it like kangaroos
Tell these clowns we ain't amused
Man eclipsed with that monkey business
4 5 got change for you
Motor cade when we came through
Presidential with the planes too
One better get you with the residential
Undefeated with the king too
I said no to the Superbowl
You need me, I don't need you
Every night we in the endzone
Tell the NFL we in stadiums too
Last night was a fucking zoo
Stagediving in a pool of people
Ran through Liverpool like a fucking Beatle
Smoke gorilla glue like it's fucking legal
Tell the Grammy's fuck that 0 for 8 shit
Have you ever seen the crowd goin' apeshit?

[Beyonce (Quavo):]
Rah, step my money fast and go (Fast, fast, go)
Fast like my Lambo (Skeet, skeet, skeet)
Jumpin' off the stage, hoe (Jumpin', jumpin', hey)
Crowd better savor (Crowd goin')
I can't believe we made it (This is what we made, made)
This is what we're thankful for (This is what we thank, thank)
I can't believe we made it (This a different angle)
Have you ever seen the crowd goin' apeshit?

[Beyonce (Jay-Z):]
Rah, haters in danger (Dangerous)
Whole lot of gangin' (Gang)
35 chains (Chains)
I don't give a damn 'bout the fame (Nope)
G8 planes
Alexander Wang
She a thot that you claim
Can't be toppin' my reign
I'm not poppin' my bitch, I'm poppin'
We go to the dealer and cop it off
Sippin' my favorite alcohol
Got me so lit I need Tylenol
All of my people are free no more
Hop in the whip, wanna see the stars
Sendin' the missiles off
Trickin' my inhibitions off
250 for the Richard Mille
Live in a field
My body may jiggle, go kneel
Man, my momma, my loyal, my shield
Look at my jury, I'm lethal
Designers on me, they seethrough
I'm a martian, they wishing they equal
I got Ms on the back like Evisu

Gimme the paw, gimme the ball, take a top shift (She went crazy)
Call my girls and put 'em all on a spaceship
Hang one night with Yoncé, I'll make you famous
Have you ever seen the crowd goin' apeshit?

[Beyonce (Quavo):]
Rah, step my money fast and go (Fast, fast, go)
Fast like a Lambo (Skeet, skeet, skeet)
I be jumpin' off the stage, hoe (Jumpin', jumpin', hey)
Crowd better savor (Crowd goin' heavy)
I can't believe we made it (This is what we made, made)
This is what we're thankful for (This is what we thank, thank)
I can't believe we made it (This a different angle)
Have you ever seen the crowd goin' apeshit?
Rah, fast and go