Zaterdagavond ging ik (eindelijk) nog eens naar een concert. In De Zwerver in Leffinge ging ik met vrienden kijken en luisteren naar Strand Of Oaks, de band van Timothy Showalter die ik al eerder aan het werk zag in Trix en op Pukkelpop. Er bleken onder het publiek nog meer bekenden en vrienden aanwezig. Het was overigens ook een klein beetje met een bang hartje, want 's mans nieuwste album, Hard love, viel me wat tegen (zoals je hier kan lezen). Anderzijds hadden sommigen me al verzekerd dat zijn concert in de AB eerder in de week werkelijk groots was.
Het voorprogramma werd verzorgd door Jason Anderson, die trouwens door Timothy Showalter zelf werd voorgesteld. Hij bleek intussen ingelijfd bij Strand Of Oaks, maar mocht met zijn solo-muziek de zaal opwarmen. Nu ja, of hij daar veel toe bijgedragen heeft, is me toch een raadsel. Zijn sobere arrangement (gitaar en/of keyboards) bij zijn teksten die veel herhaling bevatten en weinig om het lijf hadden, maakten die songs vooral erg inwisselbaar en eigenlijk ronduit zwak.
Al vroeg in de set verraste Strand Of Oaks met psychedelische uitvoeringen van Shut in en Taking acid and talking to my brother, waardoor mijn vrees al wat weggenomen werd. Die lekkere psychedelische saus overgoot immers zowat de hele set en maakte dat ook de nieuwe songs er beter uit kwamen. En bovenal is er het enthousiasme en de pure, échte spelplezier van een man die zwarte sneeuw heeft gezien en nu alsnog zijn droom leeft. Het werkt zo aanstekelijk dat ik alvast me niet al te erg stoor aan de soms wat predikantachtige stijl die hij hanteert (al weet ik dat sommigen dat wel doen). Verder in de set hoorden we heel mooie versies van Radio kids, Heal en Everything. Daarbij viel vooral ook de essentiële rol van de bassist op die heel vak met goeie riffs de basis legde voor een song om dan stilletjes op de achtergrond te verdwijnen en van daaruit toch de songs te blijven dragen.
In de bisronde kwamen eerst Timothy en Jason Anderson alleen terug voor een niet echt beklijvend Cry, op plaat ook al één van de mindere song. Dat werd echter daarna goed gemaakt met de twee beste nummers van de avond: de ode aan Jason Molina, JM, en de grootste hit waarmee het succes in 2014 ook een aanvang nam, Goshen '97.
Setlist:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten