Sommige gerenommeerde artiesten die al heel lang bezig zijn (soms zelfs al van in de sixties) blijven in de relatieve schaduw van het succes maar platen maken zonder dat daar al te veel ophef over bestaat. Artiesten zoals Joe Henry, Luka Bloom, Brian Wilson, Emmylou Harris en vele anderen smaakten reeds lang geleden het succes en de liefde voor muziek dreef hen tot het blijven maken van platen, zelfs als die niet of amper opgepikt worden door de radiozenders, de hippe online muziekmagazines en tijdschriften als Humo die ooit een kompas voor goede muziek waren voor jongeren. Ook voormalig Kinks-frontman Ray Davies blijft maar goeie (!) albums uitbrengen terwijl daar amper nog iemand van wakker lijkt te liggen. De afwezige luisteraar heeft echter ongelijk.
Vorig jaar bracht hij Americana uit, een verzameling songs waarin hij zich waagde aan Amerikaanse muziektradities en nu is een vervolg: Our country (Americana act 2). Het stramien is hetzelfde, het resultaat is wederom van een argeloze schoonheid die gewoon je oor komt inwaaien. Uiteraard put hij daartoe vooral uit folk en americana maar af en toe hoor je invloeden uit eerder "zwarte" genres als soul en rhythm 'n blues (luister maar eens goed naar Back in the day, al is rock 'n roll hier ook prominent aanwezig natuurlijk, of A street called hope met dat jazzy pianoloopje of The empty room). Sommige songs klinken tijdloos (Louisiana sky met zijn subtiele doo-woptoetsen bijvoorbeeld), maar bovenal klinken de nummers allesbehalve opdringerig. Bijwijlen strandt het zingen in parlando (The invaders of Louisiana sky). March of the zombies klinkt vet door de blazers, bijna een sappige T-bone steak. The big weird weet New Orleans en zijn muzikale tradities mooi in noten te vatten. Na Epilogue volgt nog het scheurende Muswell kills.
Voor Americana kon Davies beroep doen op The Jayhawks als backing band en dat is voor dit vervolg niet anders. De songs vertellen nu eerder het verhaal van hoe het is voor Davies om in de VS te verblijven (dat doet hij immers omwille van zijn muziek al een hele tijd af en toe). Het album bevat ook herwerkingen van oudere songs (Oklahoma U.S.A. uit Muswell hillbillies en The real world uit zijn solo-plaat The working man's café).
Net iets meer dan een uur lang weet Ray Davies de pareltjes uit zijn mouw te schudden alsof hij improviseert en jamt onder vrienden, alsof hij de songs maar hoeft te plukken uit een malse, met bloemen overdadig gevulde wei en alsof je als luisteraard eerder het gesprek naast je toevallig meepikt eerder dan zelf aangesproken te worden. Die achteloosheid is nog het meest opvallende aan deze plaat en maakt ze tot een (helaas door velen) onopgemerkt meesterstukje.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten