Retro review: Sonic Youth

Toen ik in 1992 kennismaakte met Sonic Youth, dankzij hun singles die uit het album Dirty geplukt werden, was dat een ware openbaring. Ik kende geen band die zo ontregeld musiceerde en toch zo melodieus kon klinken, die experiment en zowaar hitgevoeligheid in één nummer wist te combineren. Wat de groep deed met gitaren, deed me versteld staan. 100% is een goed voorbeeld: terwijl de gitaar gemarteld lijkt te worden, hoor je het soort song dat ik volle grungetijd eindelijk de airplay kreeg om harten te veroveren. Ook het politiek geladen Youth against fascism grossiert in een stevige melodieuze basis waaroverheen de gitaren mogen schuren alsof ze werkinstrumenten op een bouwwerf zijn. Sugar kane heeft behalve een geweldige intro nog veel meer moois en doet me altijd heel erg denken (tegenwoordig) aan Ono soul dat Thurston Moore op zijn soloplaat Psychic hearts.
Oorspronkelijk klonken vele songs op het album Dirty, dat ik na die drie singles kocht, een brug te ver voor mijn toen nog ongeoefende oren. Intussen weet ik liedjes als JC, Swimsuit issue en Nic fit te waarderen, al vergen ze wel wat van de luisteraar. Purr is een rocksong pur sang en Drunken butterfly is getoonzette woede en frustratie. Die emoties worden afgewisseld met meer beheersing op Orange rolls, angel's spit.
Het hele album is ook vandaag nog voor velen een beproeving om te beluisteren omdat de New Yorkers niet aarzelen om alle hoeken van de muzikale ruimte te verkennen en er zelfs nog wat rek op te steken. Bovenal echter blijft de verrassende combinatie van experiment en melodie ook nu nog uitstekend werken.

Beluister hieronder het volledige album: