John Prine heb ik ooit leren kennen via zijn album Souvenirs, waarover ik in een interview in Humo las dat het een uitstekende plaat was. Daar was alvast geen woord van gelogen. En die inleiding, zo blijkt, gebruikte ik ook al min of meer toen ik in 2016 zijn album For better, or worse reviewde hier. De reden dat ik het nog eens herhaal, is (behalve dat dat altijd het eerste is waar ik aan denk bij Prine) dat hij opnieuw een plaat uitbracht deze maand.
The tree of forgiveness is net als bovenvermelde plaat van anderhalf jaar geleden vooral opmerkelijk door de doorleefde, van levenservaring doordrongen stem. En er zijn natuurlijk de magistrale songs: Knockin' on your screen door is een stamper van een opener, een binnenkomer die meteen de toon zet, afsluiter When I get to heaven is een vrolijke mijmering over zijn eigen dood en Lonesome friends of science is mijn persoonlijke favoriet. In die song vertelt hij over mensen verspreid over de VS en zijn eigen stek in Tennessee en je krijgt zin om naast hem te gaan wonen.
John Prine is als goede wijn en lijkt dus met de jaren steeds beter te worden. Laten we hopen dat zijn overlijden waarover hij zingt dus nog lang op zich laat wachten en dat hij intussen om de tijd te doden gewoon nog vele van dit soort albums maakt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten