Twintig parels per maand: februari 2018

Ook een korte maand verdient zijn twintig parels aan het eind dus veel woorden ga ik er hier niet meer aan vuilmaken, dat doe ik wel bij de uitleg bij de gekozen songs:

1. Le feu - IAM: beginnen doe ik dit keer met Franse hiphop en dan nog wel uit 1993. Er zit zelfs een kleine verwijzing in naar die andere Franse grootheid in het genre toentertijd, MC Solaar
2. A to G - Blackalicious: het album NIA van Blackalicious heb ik op vinyl. Het is een plaat die ik niet zo vaak opleg, maar die toch echt wel enkele goeie songs bevat, waaronder dit
3. The seed (2.0) - The Roots: deze zal bekend in de oren klinken, het was dan ook hun grootste hit
4. Ms. Jackson - Outkast: nog een hiphopper die een grote hit scoorde (met Hey ya!). Hij heeft nog wel meer moois op zijn naam staan, ook dit nummer kende behoorlijk wat succes
5. Tell everybody I know - Keb' Mo': zijn titelloos debuut uit 1994 is zo'n plaat die ik wel eens durf te vergeten en dat is jammer want deze jonge bluesmuzikant had toen een hele mooie toekomst voor de boeg met zo'n wonderbaarlijk debuut
6. I can't make you love me - Bonnie Raitt: ooit zag ik haar live op Rock Torhout en dit is nog steeds volgens mij haar mooiste song
7. Blues after hours - Pee Wee Crayton: dan is het nu tijd voor een onbekende bluesmuzikant die toch echt wel heel mooie dingen nagelaten heeft. Hij stierf in 1985 op 71-jarige leeftijd. Het loont zeker de moeite zijn discografie eens wat nader uit te pluizen
8. We just found out she died - Mary Lattimore: het was via de link bij een Facebookvriend dat ik deze dame leerde kennen. Haar muziek is betoverend prachtig. Soms neemt ze echt heel erg de tijd om haar song op te bouwen, dit is een voor haar doen wat kort nummer (4'29") maar niet minder mooi
9. Ohio - Damien Jurado: een muzikant die ik al live aan het werk zag en die je, als je de kans krijgt, zeker ook eens moet zien en horen optreden, is Damien Jurado. Zijn karakterkop intrigeert en hij dwingt met zijn ogen af dat je goed luistert naar de teksten die hij zingt en dat is maar goed ook, want dan hoor je heel goed waarover Ohio gaat
10. Condition white - Great Lake Swimmers: deze band uit Canada rond Tony Dekker (niet te verwarren met de reggae-legende Desmond Dekker) heeft enkele meer dan verdienstelijke platen uit en ik hoop dat dit liedje je warm maakt om die (eindelijk) eens te beluisteren
11. Ride on, Molina - Rivulets: prachtig eerbetoon uit 2014 aan de een jaar eerder gestorven Jason Molina
12. Roll on babe - Vetiver: Vetiver is een band die met soms wat kitscherig aandoende songs toch heel mooie muziek maakt en de jaren zeventig oproept zonder ooit aan de verkeerde kant van de grens tussen emotie en sentiment te belanden
13. El pico - Ratatat: het titelloze album uit 2004 is nog steeds erg leuk om op te leggen en klinkt amper gedateerd
14. Window shades - U.S. Girls: U.S. Girls heeft net een nieuwe plaat uit maar dit komt uit Half free uit 2015
15. Wear my bikini - Jimi Tenor: te vinden op een verzamelaar van het Warp-label en altijd een leuk tussendoortje
16. Waking up - Kero Kero Bonito: Kero Kero Bonito maakte dit de opener van haar plaat Bonito generation 2 jaar geleden. Er schijnt net een nieuwe EP uit te zijn van deze Britse band, die eigenlijk klinkt alsof ze gewoon uit Japan komen
17. Black pepper - Hyph11e: vorig jaar debuteerde deze bijzondere band uit Shanghai met Vanishing cinemas, ze zijn zeker een beluistering waard
18. I fought the law - The Clash: ooit coverde Mano Negra dit op Rock Torhout en ik ging toen op zoek van wie het origineel was. Dat bleek overigens niet van deze The Clash te zijn, maar van Bobby Fuller en al uit 1964
19. 2 kool 2 be 4-gotten - Lucinda Williams: Car wheels on a gravel road is zonder twijfel de beste plaat die deze zangeres ooit maakte en ze is van erg hoge kwaliteit
20. Skinny legs - Lyle Lovett: eindigen doen we met dit rustige nummer van Lyle Lovett uit 1994. Hij lijkt zo weggelopen uit Twin peaks als je hem ziet, maar als je hem hoort, hoor je van het beste wat country te bieden heeft

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Vance Joy

De Australiër Vance Joy (echte naam: James Gabriel Wanderson Keogh) bracht net zijn tweede album uit, vol popliedjes gedrenkt in folk. Nation of two is een lichtvoetig werkstuk, waarop de man bij momenten klinkt als een minder irritante broer van Milow (Lay it on me) maar meestal gewoon als het Down Under-neefje van Dotan. Mijn lief en ik hebben een inside joke over Dotans voorliefde voor het woord "home" in zijn songs, maar iemand moet het Vance Joy verteld hebben want het kan geen toeval zijn dat zijn meest Dotaneske song We're going home heet.
Dertien liedjes lang verkent de uit Melbourne afkomstige zanger het universum van de folk-geïnfuseerde pop. Daarbij bespeelt hij zijn gitaar als de betere busker. De liedjes hebben een groot meezinggehalte, luister maar goed naar Saturday sun of Take your time. De rustigere nummers zijn ballads waar amper iemand zich kan aan storen: Alone with me, One of these days en Where we start zijn excellente voorbeelden.
Als ik moe thuiskom en geen zin heb in muziek waarvoor ik me moet inspannen, maar gewoon een lekker tussendoortje wil, dan is deze Nation of two uiterst geschikt.

Beluister hieronder het volledige album:

Gezien: Black panther

Ik vooral omwille van de geweldige soundtrack, hij vooral omdat superheldenfilms hem interesseren én voor de soundtrack van Kendrick Lamar: mijn zoon en ik gingen dit weekend naar de cinema kijken naar Black panther. Nu zijn superheldenfilms (en al zeker niet uit de Marvel-reeks) niet meteen mijn ding, maar toch heb ik me best wel geamuseerd.
Black panther vertelt het verhaal van een natie in Afrika, Wakanda, die door een meteoriet met vibranium die ooit insloeg, technologisch zeer geavanceerd is maar dit angstvallig geheim houdt voor de rest van de wereld. Wanneer de koning sterft bij een aanslag op het VN-gebouw waar hij aanwezig is, wordt zijn zoon T'Chala koning en hij moet kiezen wat voor soort koning hij wil zijn. Uiteraard is er een onverwachte uitdager die zich maar langzaam bekend maakt in de film. 
Het verhaal mag dan wel enkele typische narratieve lijnen volgen binnen het genre, het is toch verrassend en boeiend genoeg om zelfs mij mee te nemen. Waar ik me (al had ik er vooraf al over gelezen, of misschien nét daardoor) wel wat aan stoorde, was het overdreven Afrikaans accent in het gehanteerde Engels. Sommigen noemen dit zelfs racistisch, zo ver zou ik niet durven gaan, maar het is wel duidelijk dat de film een beeld op Afrika, Afrikanen en Afrikaanse culturen (alsof dat allemaal één grote noemer is waaronder een heel continent te vatten is, trouwens) toont dat erg westers gekleurd is en een soort fascinatie voor "ongerepte wilden" etaleert, zelfs als die over geavanceerde technologie beschikken (dat laatste is dan weer goed om de special effects-afdeling aan het werk te zetten).
Nu, als superheldenfilm valt dit meer dan mee: goeie actie, goed verhaal en goede acteerprestaties. En misschien moet ik, ondanks de moraal die Amerikaanse Hollywoodfilmmakers onvermijdelijk altijd willen uitdragen, van dit genre niet meteen veel maatschappelijk verheffends verwachten?

Lied van de week: week 9 - 2018

The castle - Uncle Wellington

Vorige week ging de video in première op het grote scherm van een Gentse cinema, intussen vind je de clip gewoon terug op YouTube. Uncle Wellington heeft een nieuwe single uit en daarop laat de jazzy stem van Frie Mechele de band klinken als een duisterder versie van Hooverphonic. Grappig in de clip is ook de verwijzing naar het bekende schilderij De moord op Marat van Jacques-Louis David.

Je vindt dit nummer ook op het album The faster I waltz, the better I jive, dat je hier kan kopen.

Mint Field

Mint Field is een duo van 21-jarige meisjes (of moet je dan al vrouwen zeggen?) uit Mexico. Ik leerde hen kennen via de uitstekende blog De krenten uit de pop, dat hier over hun debuutalbum (Pasar de las luces) berichtte. 
Deze dreampop uit Mexico klinkt heel verrassend voor wie bedenkt dat ze uit Tijuana komen, het is alvast niet een genre dat je met die bekende plek associeert. Ojos en el carro klinkt meer zweverig dan Curve ooit klonk en de ijle zang in Ciudad satélite is buitenaards én fragiel. Quiero otoño de nuevo schurkt dichter aan tegen shoegaze. Cambios del pasar doet mij alvast erg denken aan Sonic Youth.
Door het trage tempo waarop de songs voort lijken te ploeteren, krijg je het gevoel dat het moeite mag kosten om te luisteren. Van de luisteraar wordt inspanning verwacht en daar heb ik geen problemen mee, integendeel. Niet alle muziek hoeft uit hapklare brokken te bestaan. Meer zelfs, dit duo weet muziek te brengen die weliswaar teruggrijpt naar een rijke muzikale traditie maar daar toch iets nieuws mee aanvangt. Wie zelf zoveel zweet en tranen investeert, verdient een publiek dat ook de handen uit de mouwen wil steken.

Je kan het album hier kopen via hun Bandcamp-pagina. Beluister het alvast hieronder volledig:

Superchunk

Superchunk ontstond al in 1989 en was dus bij de pioniers van de college rock c.q. pretpunk waarmee bands als Sum 41 en Blink-182 groot werden. Nu ben ik zelf nooit echt een fan geweest van dat genre, dat me te vrijblijvend en te studentikoos klinkt en zelden diepgang zoekt. Met enige argwaan begon ik dus te luisteren naar What a time to be alive, de nieuwe plaat van de Amerikanen.
Misschien helpt het als je verwachtingen niet bepaald hoog zijn, maar dit album viel me al bij al reuze mee. Natuurlijk hoef je geen doorwrochte teksten te verwachten en natuurlijk is het muzikaal allemaal niet te ingewikkeld, maar binnen het genre is deze band best wel goed. Songs als All for you en Erasure zijn catchy "as hell" en Lost my brain is zeer uitnodigend voor wie nog eens goed ouderwerts wil pogoën. Bovendien zakt het niveau van deze plaat nergens en bij gelijkaardige groepen hebben we toch al te vaak het gevoel dat ze naast enkele goeie liedjes hun platen moeten vervolledigen met vulsel. Nooit gedacht dus, maar deze plaat weet me echt wel te bekoren.

Beluister hieronder het volledige album:

Awkward I

Djurre De Haan is een Nederlandse singer-songwriter die onder de naam Awkward I muziek brengt. Na twee EP's en planten in 2009 en 2011 is hij nu terug met Kyd. Dat is een verzameling liedjes waarop de lo-fi welig tiert. Toch merkt de aandachtige luisteraar meteen dat de songs best wel van hoge kwaliteit zijn.
Neem bijvoorbeeld de opener Milkshakes funnelcakes dat bijzonder lieflijk start, zowel muzikaal als tekstueel. Toch barst de song af en toe, ietwat ingehouden weliswaar, uit in wat een exuberant feestje had kunnen worden. Wat te denken van het grappige Happiest man (at your funeral)? De Nederlander weet tragiek te verwoorden op een wijze die toch een kleine glimlach op het gezicht tovert. De strijkers verlenen dit lied wat extra diepte. Easy is het soort nummer waarvan wij er meer willen horen op de radio, met een vleugje Weezer. Bij Road is rock moet ik dan weer denken aan Bonnie 'Prince' Billy. 
Het trage, slepende The shotgun position laat een alt.country-kant zien die we op deze plaat nog niet eerder hadden gehoord. Haul away is één van de sterkste songs op deze plaat en lijkt zelfs bij elke beluistering nog te groeien. Dat geldt ook voor No waterfall. Skinny jeans is nostalgie verpakt in de strijkers die we al eerder aan het werk hoorden. 
Acht van de twaalf songs zijn top en de rest is nog altijd goed, dat moet ruim volstaan om deze plaat aan familie, vrienden, kennissen en buren aan te raden. Awkward I is zowaar één van de leukste ontdekkingen totnogtoe van het jaar en ik ga zeker zijn vroeger werk ook eens beluisteren.

Beluister hieronder het volledige album:

Alela Diane

Folksongs met een gouden randje, daarvoor moet je wel vaker bij Alela Diane zijn. Al sinds The pirate's gospel uit 2008 weet de Amerikaanse de juiste snaar te raken en dat is niet anders op haar nieuwste plaat, Cusp.
Het begint al met het lekker rustige, ontspannen Albatross. Glijdend door de lucht, zo lijkt Alela Diane vrijwel moeiteloos te zingen, voortgestuwd door de muziek. Al gaat het tempo licht omhoog op The threshold, eenzelfde ontspannen sfeer waait ons tegemoet. Het klinkt allemaal alsof de zangeres achteloos het ene na het andere nummer brengt. Nadeel daarbij is wel dat het ook een beetje onopgemerkte songs lijken die amper aandacht opeisen. Dan klinkt Moves us blind alvast wat indringender. De mooie vocalen raken ons dit keer wat meer.
Een eerste echt hoogtepunt volgt met Émigré. Dit lied sleept de luisteraar mee, raakt mijn ziel, betovert in al zijn eenvoud. Dat geldt ook voor het nochtans heel anders opgebouwd Never easy. Hier speelt de piano een hoofdrol, zonder de diva uit te hangen.
Een volgend hoogtepunt dient zich aan met Song for Sandy, een lied dat alles in zich heeft om een instant klassieker te worden, als ten minste radiozenders in willen zien dat hun medium uitermate geschikt is voor het draaien van dit soort albumtracks tussen de obligate reeks hits en gepromote liedjes door. Hier benadert Alela Diane overigens heel sterk de sound van First Aid Kit. Wanneer de radio dit nummer negeert, doe er dan uw voordeel mee en laat het aan uw lief/partner/wederhelft horen en de liefde krijgt een nieuwe vonk om op te laaien als een zomers kampvuur temidden de hippies in Stonehenge.
Dat de plaat nergens ondermaats wordt, illustreert een nummer als Buoyant: niet memorabel maar evenmin als zwak af te doen. Wanneer het dan gevolgd wordt door zoiets moois als Ether and wood weet je dat je een parel van een album beluistert. De rust keert weer in Yellow gold, dat door de vele kleine details zichzelf overstijft en naar het einde toe zelfs muzikaal omhoog getild wordt door een broeierige onrust die zich van de song meester maakt.
So tired wurmt zich een weg naar je hart door doorzetting eerder dan door een verrassingsaanval. Dit is het soort nummer waardoor je je afvraagt hoe Nils Frahm zou klinken mocht hij een vrouw zijn. Afsluiter Wild ceaseless song doet dat waardig.
Onberispelijk is Alela Diane op deze plaat. Moge een schare trouwe fans én een heleboel nieuwe luisteraars haar deel worden.

Beluister hieronder het volledige album:

Ray Fuego

De Nederlandse rapper Ray Fuego heeft met Zwart een plaat uitgebracht die inderdaad zo donker klinkt als de titel laat vermoeden. Na eerder werk met SMIB en enkele EP's is dit zijn debuutalbum. Muzikaal is het allemaal zwanger van een nachtleven in de underground.
Hoewel hij eruitziet als een Nederlandse lookalike van 2Pac klinkt Ray Fuego vooral als de noorderburenvariant van onze Brusselse hiphopprimussen Stikstof (en hun bandlid Zwangere Guy) of zelfs Roméo Elvis. Zo heeft Bad september alles om uit te groeien tot een grootstedelijk anthem. En de invloeden uit de dubstep zijn niet weg te denken uit songs als Kut of Spacking. Net als Houthakker, met gastbijdragen van Yung Nnelg en Tads Thots, vormden dit hoogtepunten op een sowieso al goeie plaat. Ook over afsluiter Ik leen niet ben ik zeer te spreken: het is een heel radiovriendelijke song, dat zeker, met een wat andere muzikale textuur dan de overige songs op dit album.
Het moge duidelijk zijn dat hiphop al jarenlang een volwassen genre is en het is hartverwarmend te merken dat overal, ook in België en Nederland, heel wat goeie acts binnen het genre te ontdekken vallen. Ray Fuego mag je zeker aan dat lijstje toevoegen.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 8 - 2018

Will I wake - I Am Oak

Zo genoten als van hun album Nowhere or Tammensaari heb ik nadien niet meer, maar toch weet I Am Oak me op plaat altijd zeer te boeien. Hun live-optredens vielen me, door de hoge verwachtingen die hun platen schiepen wellicht, altijd wel wat tegen. Hun nieuwe single laat alweer het beste horen van deze Utrechtse band. Later dit jaar (datum nog onbekend) komt er een nieuwe plaat waar deze song op zal staan. Ik kijk er alvast naar uit.
Bij deze song hoort trouwens een prachtige, door frontman Thijs Kuijken zelf getekende clip. Voor meer uitleg over hoe dit tot stand kom, kan je bij dit artikel op The Skinny terecht.

Lyrics:

It might take some time 
It might take a while to forget 
Even with the right ideals in my head 

Will I wake in time 
Will I wake a while to forget 
Everything we’ve learned that night 
And have come across without regret 

Will I wake in time to forget 
That a feeling like that comes when known worlds end 
It comes alive to forget 

Will I wake in time 
Will I wake a while to forget 
Everything we’ve learned that night 
And have come across without regret 

Will I wake in time to forget 
That a feeling like that comes when known worlds end 
It comes alive to forget 

It might take some time to forget

Retro review: Ice T

Hij ging door het leven als één van de peetvaders van "gangsta rap", noemde zichzelf vaak de "original gangster" en hoewel hij eigenlijk een agent speelde in de film New Jack City, paste die rol toch als gegoten bij het imago van de rebel die de regels negeert om zijn doel te bereiken, dat hij cultiveerde. Ice T zag zichzelf ook als de luis in de pels van de blanke middenklasse doordat hij rap populair wist te maken bij hun tieners. 

Ik zou niet durven beweren dat ik in 1993 al helemaal verleid werd door het genre. Het neefje van mijn toenmalig lief kreeg voor zijn verjaardag van ons de cd waarom hij zo nadrukkelijk gevraagd had en terwijl zijn ouders en die van mijn lief beneden keuvelden over allerlei zaken die ons geen bal interesseerden, luisterden wij mee op zijn kamer. Home invasion begon niet alleen met een (voor Ice T, zo zou ik leren toen ik Body Count leerde kennen, behoorlijk typische) Warning waarin hij zijn tegenstanders (die deze plaat natuurlijk niet gingen beluisteren) nog eens goed op stang joeg. Ook de intro van It's on verwijst naar geromantiseerd crimineel leven. 
Wie naar hedendaagse hiphop luistert, kan er niet om heen: muzikaal klinkt dit vaak vrij sober en wat weinig gevarieerd en de manier waarop Ice T rapt is in vergelijking behoorlijk ééndimensionaal. Hiphop schonk ons intussen genieën als Kanye West, Kendrick Lamar, de Wu-Tang Clan, Run The Jewels en wat experimenteler acts als Cannibal Ox waardoor Home invasion vooral gedateerd klinkt. Als luisteraar moet je er rekening mee houden dat deze plaat al meer dan twintig (!) jaar oud is en zich dus amper losgerukt heeft van acts als N.W.A. en Public Enemy. Dr. Dre en Snoop Dogg hadden nog maar pas Nothin' but a G thang uit, even revolutionair als Smells like teen spirit was in de toenmalige rockscene. Op de vooravond van de grote dingen die hiphop zou voortbrengen, klinkt Home invasion vooral als een synthese van een era waarin het genre van zijn eerste voorzichtige stappen tot wasdom kwam en zijn plek in de muziekwereld consolideerde.

Beluister hieronder het volledige album:

And Then Came Fall

Wanneer Annelies Tanghe de openingssong And then came fall zingt, voel je een ijzige wind opsteken die door een landschap onder de lage zon waait. Ze snijdt, kerft en krast. Iets lieflijker klinkt ze al in Mirror. Toch voel je dat deze titelloze debuutplaat zalf is die toch even piekt in de wonde die ze verzorgt. 
And Then Came Fall klinken sober, behoeven geen opsmuk en gaan recht op hun doel af. Dat doel is je ziel beroeren. Single Disqualified is radiovriendelijk en doet ons een beetje denken aan Pitti Polak. Dat mag vreemd lijken, want de rauwheid van die groep uit de vroege jaren negentig is hier niet meteen voelbaar en de verschillen vallen meer op dan de gelijkenissen, en toch hangt er een zelfde sluimer van radiovriendelijkheid die een angel verbergt, over deze song. 
Dan leent Over and gone zich iets meer tot bovenstaande vergelijking maar mijn herinnering richt zich eerder naar Won Ton Ton. Het gebeurt wel vaker bij deze plaat dat ik het gevoel krijg dat eind jaren tachtig, begin jaren negentig Vlaamse vrouwen in de pop- en rockwereld de kiem hebben gelegd voor And Then Came Fall. Daar is, overigens, niet mis hé.
Ik hou veel van Gambler, dat als een vrolijk lentelied je dag goed weet te maken. Ook Biggest enemy, het slotnummer dat wat meer tijd neemt om zijn verhaal te doen, weet te bekoren en bevat alle ingedriënten die de band al over hun debuutplaat hadden gestrooid. Qua synthese kan dat dus tellen.

Beluister hieronder het volledige album:

Tom Helsen

Kent u Sun in her eyes nog, die mooie, opgewekte song die Tom Helsen in 2007 eindelijk een doorbraak opleverde. Helaas dateerde zijn meest recente album al van 2008, dus erg lang heeft hij niet kunnen genieten van die vergrote bekendheid. En toch doet zijn naam nog vaak een belletje rinkelen. Gelukkig maar, zo verdwijnt de release van Cupcakes, zijn zesde plaat, niet onmiddellijk in de vergetelheid. Dat zou onterecht zijn want de uit Leuven opererende zanger toont nog maar eens dat hij heerlijke, pretentieloze popliedjes weet te maken.
Ook ballads weet hij vakkundig in elkaar te zetten: Billboards is het soort song waarmee een door puisten geteisterde puber het meisje van de buren weet te overtuigen wat voor een gevoelige jongen hij wel is. Wie dat twintig jaar later bij zijn oude vlam nog eens wil herhalen, doet dat up-tempo met They don't make 'em like you anymore. 
Het lijkt een beetje alsof de tijd sinds 2008 stilgestaan heeft: Tom Helsen klinkt nog steeds heel herkenbaar als Tom Helsen en de liedjes die hij brengt, passen naadloos op elke vorige plaat, op een af en toe wat moderner arrangement (zoals in Happy) na. Maar wie ben ik om het deze ideale schoonzoon niet te gunnen dat hij hiermee weer oppikt met het succes dat hij een decennium geleden had.

Beluister hieronder het volledige album:

The Reverend Shawn Amos

The Reverend Shawn Amos uit New York laat al sinds 1995 muziek op de wereld los die blues en soul combineren. Zijn debuutalbum bracht hij uit in 2002 en dit jaar is hij al toe aan het zesde album, The reverend Shawn Amos breaks it down. 
Dat hij zich niet beperkt tot beide voornoemde genres, mag onder andere blijken uit het rocknummer Hold hands dat hij met zijn warme stem zegent. Ook zijn cover David Bowie's The Jean genie is bijzonder: de mondharmonica en het effect op de zang zorgen voor een bevreemdende versie. Het lijkt wel alsof hij het nummer eerst demonteerde vooraleer hij met de bestanddelen en zijn eigen muzikale talenten aan de slag ging om het opnieuw uit te vinden. Daarna volgt een driedelige Freedom suite: 3 songs die samen een inhoudelijk geheel vormen. Muzikaal zijn ze erg uiteenlopend met als hoogtepunt wel het gospeldeuntje (We've got to) Come together. Als afsluiter is er ook nog een cover van (What's so funny 'bout) Peace, love and understanding.
Mijn persoonlijke favoriet is opener Moved, dat langzaam op gang komt, sloom klinkt maar in de gitaar genoeg diepte legt om je meteen mee te tronen naar een zuidelijke staat van de VS. In mijn hoofd zie ik al de road movie waarbij deze song waarlijk past. Moved is een nummer met meer karakter dan abdijkaas "van bij ons".
In minder dan een half uur verlicht de Amerikaans onze dag en kunnen we er weer even tegenaan. Eindejaarlijstjes zal hij hiermee niet halen, veel luisterbeurten op onregelmatige momenten in mijn jaar: dat moet wél tot de mogelijkheden behoren.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 7 - 2018

Gele blokken - Stikstof

Stikstof leerde ik kennen via het fantastische nummer Dobberman (waarvoor ze samenwerkten met Roméo Elvis) en in maart brengt het collectief Brusselse hiphoppers een derde album uit, Overlast. Daar kijk ik alvast naar uit, zeker na het horen van deze vooruitgestuurde single. Daarin worden op een rustige flow de donkere kantjes van onze hoofdstad belicht. En voor één keer kan je in een hiphopnummer met gemak alle tekst goed verstaan...

Lyrics:

[Verse 1: Jazz]
Gele blokken langs de macadam
Twee oostblokkers in een Tiguan
Vlijmscherp mes in de binnenzak
Van de vest die hij kreeg toen hij binnen zat
Drie sportzakken van de Basic Fit
Geleverd door een man op een basic fiets
Uit het niets gebeurt er niks speciaal
Iedereen verdwijnt, alleen de fiets blijft staan
Gele blokken langs de macadam
Zwarte Audi richting Amsterdam
En de Paki op de hoek, die
Blijft nog even open als het moet
Want zo gaat het
Op de hoek blijven praten
Jongens over dames, mannen over wapens
Politie op de achtergrond
Snel, door de achterdeur, niemand die erachter komt
Overdag blijven rolluiken dicht
De buren weten alles maar ze zeggen van ni
De Cola op de markt is niet van hier
De agent in de wijk is een alcoholiek
En dat is loowgis
Het glas van de halte is stuk
Door de steen naar de vrouw die nog net had gebukt
Vier weken later ligt het glas op de grond
Weer een halte van een bus waarvan de bus niet meer komt
Gele blokken langs de macadam
Helikopter boven miniramp
Grijze Golf, die slaat linksaf
Heli boven fietspad
Kilo in de fietszak
Ze spreken af onder brug
Het is af en toe druk daar
Een man die zich druk maakt

[Verse 2: Jazz]
Het is een wijk waar ze buiten zitten
Kom ni onder duiven schieten
Boodschap onder ruitenwisser
Coma ligt de buitenwipper
Laat de buitenstaander zien
Gewisse taal maakt het ingewikkeld
Camera's aan elke winkel
Tand om tand, klant om kwartier
Leggen hand in hand contant geteld
Kom naar de rand van stad
Verbrand de rat, ge kent de weg
Bedek uw nek, wis gesprek (bericht gewist)
Blikken vangen blikken op
Schrikken doet hier niemand nog
Enkel glas en binnenvocht
Het leven is hier bikkelhard
Degene die het leven lieten, leven verder in het hart
Gele blokken langs de macadam
Een leger van wel honderd man
Familie boven alles, toch?
Gele blokken langs de macadam

[Outro:]
't Is ook een beetje een metafoor voor gans de stad en zelfs voor gans het land, want hier is zowat alles te, alles te koop en, euh, hier heerst ook zo een, euhm, een vrij ontspannen, dorpse sfeer nog

Poppy Ackroyd

Na samenwerkingen met onder andere Hauschka, Nils Frahm en vooral Hidden Orchestra, brengt Poppy Ackroyd opnieuw een solo-album uit, Resolve. De klassiek geschoolde pianiste leunt in haar muziek ook erg dicht aan bij Frahm met mooi gecomponeerd, wat klassiek aandoende songs, al hoor je de moderniteit onder meer in Stems, dat evengoed van Ansatz Der Maschine had kunnen zijn. 
De Britse weet ondanks de rust van de muziek te boeien door slimme details en door de uitgekiende samenhang van het album, waarin genoeg variatie zit om de luisteraar niet onderweg te verliezen. Poppy Ackroyd lijkt dan ook erg op weg om in de (verre) toekomst de huidige koningen van het genre naar de kroon te steken.

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op haar Bandcamp-pagina:

Project 2018: een compilatiecassette voor Elke (2)

Omdat het vandaag Valentijn is, heb ik liefdesliedjes uitgekozen voor mijn lief. Het kan dus een beetje klef  worden (wees gerust, volgende maand doen we weer normaal):

1. First day of my life - Bright Eyes: wat een prachtig liefdesliedje is dit en bekijk hieronder ook de heel ontroerende clip van mensen die samen luisteren naar het nummer



2. A man is in love - The Waterboys: ook hier wordt heel rustig de liefde bezongen, heel sereen maar zo doordrongen van gevoel dat je gewoon voelt wat gezongen wordt
3. I want you - Elvis Costello And The Attractions: als zelfs een "angry young man" als Elvis Costello zijn hart laat spreken, wie ben ik dan om hem tegen te spreken?
4. So you think you're in love - Robyn Hitchcock And The Egyptians: dit was ooit een radiohitje dat op één van de eerste Afrekening-CD's stond en dat ik nog steeds heel leuk vind
5. Part of me, part of you - Glenn Frey: vorige keer koos ik onder andere voor de Eagles, deze keer zijn ze er weer in de vorm van één van hun leden, Glenn Frey. Deze song opent de soundtrack van Thelma and Louise, een erg mooie film die ik wel eens met mijn lief wil (her)bekijken
6. That's the way love is - The Commitments: nog zo'n leuke film waarvan het al veel te lang geleden is dat ik hem zag, is die over de soulband The Commitments, vol heel mooie muziek trouwens
7. Isn't she lovely - Stevie Wonder: even was mijn lief bang dat ik zou kiezen voor I just called to say I love you als ik een Valentijnscompilatie zou maken voor haar, dus heb ik voor alle zekerheid maar iets anders gekozen van de man. Hoewel het eigenlijk over zijn dochter gaat, is het evenzeer van toepassing op mijn lief
8. How deep is your love - Bee Gees: normaal gezien zou ik hier niet voor kiezen (zelf), maar de essentie van een compilatie voor iemand die je graag ziet, is dat je er songs tussen zet die zij (of hij) graag hoort en dan mag deze niet ontbreken
9. You're the greatest lover - Luv': en wat ik over het vorige nummer schreef, geldt nog meer voor dit
10. Love is a battlefield - Pat Benatar: misschien heeft Pat wel gelijk want ook bij ons is niet alles peis en vree geweest en we hebben heel wat horden moet overwinnen om te staan waar we nu staan
11. I second that emotion - Japan: ik weet eigenlijk niet goed hoe graag (of niet graag) mijn lief David Sylvian hoort. Ik denk dat ze een beetje een gemengd gevoel heeft bij hem, sommige nummers (en misschien zelfs hele albums) zal ze vermoedelijk afdoen als "voornamelijk gezaag", vermoed ik. Maar deze song van Japan moet haar toch wel kunnen bekoren
12. A day - Clan Of Xymox: nu we toch afdalen in de krochten van de jaren tachtig, mag Clan Of Xymox niet ontbreken met hun meest romantische song die ik vond
13. Friday, I'm in love - The Cure: vooral bekend geworden in de jaren negentig maar duidelijk een overlever van dat decennium met nog heel wat goeie platen later in hun carrière, verdient The Cure hier ook een plaatsje en het is bovendien met één van hun meest vrolijke songs
14. Glimpse of love - Franz Ferdinand: enkele jaren geleden gingen mijn lief en ik naar Pukkelpop. Sommige optredens zagen we samen, soms splitsten we ons op omdat we elk iets anders wilden zien. Ik denk dat ik naar Father John Misty ging kijken terwijl zij naar Franz Ferdinand samen met Sparks ging luisteren. De Schotten zijn een band waarvan ze elke plaat graag hoort en ik vermoed dat dat ook zal gelden voor hun nieuwe album, waaruit ik die liedje koos
15. Lover, you should 've come over - Jeff Buckley: ook dit is een beetje een gok. Ik weet dat ze Hallelujah, Buckleys cover van de Leonard Cohen-song verkiest, maar anderzijds ligt zijn stem toch heel erg dicht bij die van Jasper Steverlinck (en die staat op het lijstje met Milow, Selah Sue, Morrissey,...: allemaal artiesten waar ze liefst geen noot van hoort), dus wie weet...
16. Je moest eens weten hoe gelukkig ik was - Raymond van het Groenewoud: ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen...
17. Liefde - Het Zesde Metaal: gezien mijn lief uit West-Vlaanderen komt, kon ik deze compilatie niet Westvlaamsloos houden hé
18. Closer to fine - Indigo Girls: het zal nog een tijdje duren (omwille van onze opgroeiende kinderen die nog thuis wonen) eer we samen kunnen wonen en dat betekent dat ik haar vaak moet missen. Het is altijd uitkijken naar de weekends die we samen hebben en ik voel me naarmate ze naderen, altijd "closer to fine"...
19. Will you miss me when I'm gone - The Walkabouts: ooit vroeg ze me hoe het zou zijn als ze er niet meer zou zijn. Intussen weet ik heel zeker dat ik geen idee heb hoe ik dan verder zou moeten, het is iets dat ik me niet eens WIL voorstellen, dan komen er altijd tranen in mijn ogen. Ze maakt allang zodanig deel uit, niet alleen van mijn leven, maar gewoon van wie ik ben, dat ik het gevoel zou hebben meer dan de helft van mijzelf kwijt te raken als ze zou sterven voor mij...
20. The best is yet to come - Novastar: ik eindig met een hoopvolle boodschap, want gelukkig wacht ons nog heel veel leuks samen

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

MGMT

Little dark age, het nieuwe album van MGMT, heeft lang de tijd gehad om de verwachtingen op te bouwen. Het is immers al van 2013 geleden dat er nog een nieuwe plaat was en gezien de reputatie die MGMT meteen bij debuut Oracular spectacular had verworven, wordt daar altijd reikhalzend naar uitgekeken. Opvolger Congratulations en het titelloze derde album konden de verwachtingen niet helemaal inlossen, maar de vooraf geloste single Little dark age liet vermoeden dat we eindelijk nog eens een echt goeie MGMT-plaat mochten verwachten.
De titelsong was in november hier al "lied van de week" en toen viel me vooral het poppy karakter van de song op. Nu is het vooral de mengeling tussen het teruggrijpen naar de eerste singles en een vleugje Arcade Fire die eruitspringen. Verder is She works out too much een lekker vrolijke song die het als single minstens even goed zou doen.
Helemaal eighties gaat het duo op One thing left to try dat klinkt als één van die hitjes van toen met een vrouwelijke zangeres die een beetje naar achteren gemixt werd. Dat decennium drukte ook zijn stempel op Me and Michael. 
De plaat is een vrolijke plaat geworden vol nostalgietrips. En misschien moeten we daar gewoon blij mee zijn. Er zijn immers slechts weinigen die na een baanbrekende plaat nog gelijkaardige pareltjes weten af te leveren.

Beluister hieronder het volledige album:

Franz Ferdinand

Always ascending, de nieuwe plaat van Franz Ferdinand, laat een heel dansbare groep zien. Nu is hun muziek altijd wel goed geweest voor onze benen. De opener en titelsong klinkt tegelijk heel vertrouwd (je weet meteen dat het Franz Ferdinand is) en toch ook bijzonder fris en discotheekgericht. Het is een beetje zoals Beck in zijn beste dagen ook nummers maakte die duidelijk in zijn rockidioom pasten en toch vrolijk gebruikmaakten van alle dance-invloeden die hij maar rondom zich kon oprapen.
Met deze vijfde plaat houden de Schotten de lijn vast die ze al sinds hun debuut hanteerden waarin springerige gitaren vrolijker klinken dan een smiley op Prozac. Ze lijken zelfs enigzins terug te keren naar de zalige staat van vreugdevolle onschuld die hun titelloos debuut markeerde. Zelf zien ze dit als hun "tweede debuut" maar zoals iedereen je kan vertellen, heb je maar één kans om een eerste indruk te maken. Toch hoop ik dat het viertal die jongeren die nooit eerder een noot van hen hoorden, tot het fandom kunnen bekeren want met deze tien songs verdienen ze dat zeker.
Paper cages is Britpop volgens het recept van Pulp en The academy award verkent en verbindt wat moeilijker genres als Engelse folk en hoe je het genre wil noemen waarin Gavin Friday actief is. Het resultaat is verbluffend geslaagd en toont een volwassen band. 
Die andere kant, waarin ze grote hitgevoeligheid demonstreren, wordt onderstreept door Lois Lane. En in Huck and Jim tonen ze zich nog maar eens de meesters van de tempowisselingen. Het discogehalte van Glimpse of love zal mijn lief, zo enkele dagen voor Valentijn, enorm plezieren.
Wie door hun meest recente platen enigzins was teleurgesteld, kan eindelijk zijn grootste glimlach opnieuw vanonder het stof halen want met Always ascending heeft Franz Ferdinand zich opnieuw de Premier League ingespeeld.

Beluister hieronder het volledige album:

Black Panther

Music from and inspired by "Black panther" is een soundtrack die volledig in handen was van het goudhaantje van de hiphop momenteel, Kendrick Lamar. Die is tegenwoordig zo alomtegenwoordig dat je helaas soms recyclage van zijn eigen nummers vermoedt. Hoe anders houdt hij het vol om zo'n hoge productie aan te houden? Zo hoor ik in X flarden van Humble terug, amper vermomd in een bijna gelijkluidend woord (holler).
Ook die andere zeer succesvolle artiest, The Weeknd, zat mee achter de meeste songs. Het duidelijkst is hij aanwezig in afsluiter Pray for me. Verder is de lijst met gastmuzikanten indrukwekkend: SZA, Vince Staples, Anderson .Paak, James Blake, Travis Scott,...
Zoals het past bij een superheldenfilm van Marvel, spat de testosteron bij momenten in het rond: zo is Opps erg potent, opzwepend en uitermate geschikt voor de dansvloer. Paramedic! vecht dan wel een klasse lager, maar klinkt toch ook nog als het resultaat van een maandlang intensief spieren kweken in de fitness. 
Toch is het hoogtepunt van de plaat misschien wel de overgang tussen Bloody waters en King's dead, het bewijs dat Kendrick ook bijzonder goed nuance weet aan te brengen.
Voor mijn puberzoon zal de film misschien even indrukwekkend zijn, op mijn leeftijd zal dat niet zo gauw gebeuren bij mij omdat superheldenfilms nu eenmaal niet mijn ding zijn. Maar ik zal tenminste van de muziek kunnen genieten in de cinema.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 6 - 2018

Slowly - Son Lux
 

Het nieuwe album van Son Lux, Brighter wounds, is net uit en ik beluister het zeker nog dit weekend en/of de komende week. Single Slowly laat alvast het beste verhopen: een gestileerd nummer dat een beetje doet denken aan Anthony And The Johnsons en dat muzikaal stokt waardoor de song een urgentie krijgt die erg past bij de vocalen.

Je kan het album Brighter wounds hier kopen.


Lyrics:


[verse 1]
please be careful what you say
i may die this way
be careful how your mouth pulled apart
i can see your lips, i don’t wanna feel your heart

[chorus]
slowly lie to me
like you do when you tell the truth
slowly lie to me
like i need you to do so i can hear you say
something that sounds right

[post-chorus 1]
slowly lie to me
like you do when you tell the truth

[verse 2]
please be careful what you say
’cause if i split in two you will be to blame
’cause i know nothing better and nothing worse
and how you twist your letters into words

[chorus]
slowly lie to me
like you do when you tell the truth
slowly lie to me
like i need you to do so i can hear you say
something that sounds right

[post-chorus 2]
slowly lie to me
like i need you to do when you tell the truth
and tell me what to believe, and tell me what to deny
and whisper into my ear till everything dark turns bright

[chorus]
slowly lie to me
like you do when you tell the truth
slowly lie to me
like i need you to do so i can hear you say
something that sounds right

Field Music

Soms, zoals in titelsong Open here, lijkt het wel alsof Field Music gewoon de naam is waaronder een voor iedereen al die decennia geheim gehouden Beatles-album uitgebracht wordt. Maar meestal klinkt de groep rond de broer Brewis als Talking Heads en ook XTC zijn nooit veraf.
Deze plaat is dan ook een zeer aangename luisterervaring. Ik hoor geen opdringerige songs en de melodieuze inslag van de muziek maakt die uiterst geschikt om tijdens het werk op de achtergrond te laten spelen. Niet dat Field Music je aandacht niet verdient, het is eerder zo dat ze er nooit opzichtig om smeken of die luidruchtig opeisen.
In Share a pillow lijkt het zelfs alsof David Byrne meezingt. No king no princess lijkt dan weer ingezongen door Andy Partridge. De vrouwelijke vocalen en de blazers zorgen dan weer voor een frivole toets. Find a way to keep me is bijna hét meezingmoment van de plaat. Count it up is heerlijk Brits en een zeer representatieve song voor Open here.
Nergens laten de Britten een steek vallen. Over de hele lijn is deze plaat goed, uitstekend zelfs. En al is dit niet het muzikale hoogtepunt van het jaar, het zou bijzonder jammer zijn mocht dit album je ongemerkt passeren zoals de Sint die per ongeluk je huisje zachtjes voorbijrijdt...


Beluister hieronder het volledige album:

Vox Low

Het Parijse duo Vox Low bracht net zijn titelloze debuut uit. Voor mijn lief, als tiener al een fervente fan van The Sisters Of Mercy, is het alvast een plaat om duimen en alle andere vingers bij af te likken. Is het album van Simple Minds waar we het gisteren over hadden al een ware nostalgietrip, dan is deze plaat dat in feite nog veel meer. En laten de Simple Minds het favoriete album ooit voor mijn lief uitgebracht hebben (New gold dream), dus je snapt dat ze deze week mijn blog met nog meer aandacht zal lezen...
Mijn persoonlijke favoriet is Rides alone dat genoeg variatie toont om de voorbeelden waaraan de Fransen zich gespiegeld hebben, van zich af te schudden. Ook Something is wrong klinkt lekker donker en toch aanstekelijk genoeg om de dansbenen die ik mis tot beweging aan te zetten.
New wave is dus nog lang niet dood, bewijzen deze twee Parijzenaars. Lang leve new wave!

Beluister het volledige album hieronder:

Simple Minds

Het verwondert absoluut niet dat de jaren tachtig heel sterk doorklinken in Walk between worlds, het negentiende album van Simple Minds. In dat decennium liggen de gloriedagen van de Schotse band, ooit een evenwaardige concurrent voor U2. Die laatste band vond zichzelf opnieuw uit op Achtung baby, iets waar de groep rond Jim Kerr eigenlijk nooit in geslaagd is.
Toch is deze plaat erg genietbaar. Voor wie geen verwachtingen heeft naar vernieuwing maar het vertrouwde geluid weet te waarderen, is dit zelfs één van de betere platen, misschien zelfs wel de beste die ze afleverden na hun hoogtepunt. Zo is opener Magic een nummer met enorm veel hitpotentieel. Dat moeten ze zelf ook beseft hebben toen ze het begin dit jaar als single kozen om hun plaat aan te kondigen. Ook Summer zou in de handen van Bono en co een geheide nummer één opleveren, gezien die altijd een trouwe schare fans heeft die elke single tot hit opstuwt.
Sommige liedjes mogen dan wel snel de vergetelheid induiken (The signal and the noise is nummer dertien in elk dozijn Simple Minds-songs), in zijn geheel is deze plaat dus best wel goed. Het is natuurlijk een nostalgietrip zonder weerga maar dat waren vorige albums van de Schotten ook en toch steekt deze er met kop en schouders bovenuit. Het beste zit dan wel in de kop en de plaat eindigt met een niet geheel noodzakelijke live-uitvoering van Dirty old town maar laten we in alle mildheid besluiten dat de Simpele Zielen nog niet dood zijn...

Beluister hieronder het volledige album:

Calexico

Het was me, toen ik het tot lied van de week koos in de laatste week van vorig jaar, nog niet zo opgevallen maar in de intro herken niet alleen ik, maar ook mijn lief With or without you van U2. Nochtans is dit de opener van de nieuwe plaat van Calexico, een band uit Tucson die al aan zijn tiende reguliere plaat toe is. Geen van die platen stelde me ooit teleur en dat is nog minder zo voor deze, die erg gevarieerd klinkt en waarop Joey Burns en John Convertino -die vroeger ook al samenspeelden bij Giant Sand- met hun kompanen als vanouds rock mengen met Centraal-Amerikaanse muziekgenres.
Dat levert onder meer het bijzonder mooie Flores y tamales op, een Mexicaanse song waarop ik niet stil kan zitten (tot grote hilariteit van zowel mijn lief als mijn dochter), maar ook Thrown to the wild dat terwijl de drums gestreeld worden, uitgroeit tot een kleine, bijzondere parel. Dead in the water had van Triggerfinger kunnen zijn als die band wat meer nuance in hun muziek zouden toelaten. Het iets meer dan een minuut durende Spinball is Godspeed You! Black Emperor dat de zwaarwichtigheid even van zich afschudt om in een zuiderse zon te genieten en gaat over in de nieuwe, bijzonder aanstekelijke single Under the wheels.
Ook de bonustracks zijn de moeite waard: in Longboard en Luna roja mag zang dan al ontbreken, ze laten niet minder kwaliteit horen dan de selectie die de eigenlijke plaat haalde. Curse of the ride is het soort lied dat ik graag uitkies om een rustmoment in te lassen in mijn maandelijkse selectie van twintig parels.
Calexico heeft al een indrukwekkende discografie en toch slaagt de band erin alweer het allerbeste van zichzelf te geven en dit album is dan ook één van hun beste, eentje om te koesteren dus.

Beluister hieronder het volledige album, inclusief bonustracks:

Efrim Manuel Menuck

Efrim Manuel Menuck is de oprichter van Godspeed You! Black Emperor én A Silver Mt. Zion. Niettemin voelde hij de behoefte om onder eigen naam Plays 'High gospel' uit te brengen in 2011 en ook nu weer verschijnt er een soloplaat van de Canadees.
Pissing stars vist muzikaal natuurlijk in de vijver waarin beide al eerder vernoemde bands vissen, hij is daar immers de man die de netten uitzet. Je mag dus postrock verwachten die nu eens fluistert en als een zachte bries over het landschap waait, bijna zucht, dan weer buldert en rukt aan de takken als een orkaan. Beide componenten vind je zeker en vast terug in openingssong Black flags ov thee holy sonne. Waar A lamb in the land of payday loans drijft op een krachtige melodie, klinkt The lion-daggers of Calais omineus, dreigend, intimiderend. Kills v. lies neemt die dreiging overigens allesbehalve weg, ondanks de stem die je hoort vertellen. Hart_kashoggi is een drone met daaromheen een fijn touwtje van een zachte melodie geweven. Het resultaat is intrigerend.
Het is even wennen aan deze plaat en meerdere luisterbeurten geven je de tijd om de kracht ervan evenals de subtiliteit te waarderen. Ik ben sowieso al een fan van zowat alles wat zijn beide bands uitbrengen, maar Efrim heeft me ook op dit solo-album weten te overtuigen.

Beluister hieronder het volledige album, dat je kan kopen via de platenmaatschappij of via zijn Bandcamp-pagina:

Lied van de week: week 5 - 2018

Pills - St. Vincent

Het lijkt wel een parodie op Vogue van Madonna, de dans in de clip van St. Vincent bij Pills. Niet alleen die video is leuk, ook de song zelf kan mijn goedkeuring wegdragen.

Je vindt dit nummer ook op de plaat Masseducation, dat je hier kan kopen.

Lyrics:

Pills to wake, pills to sleep
Pills, pills, pills every day of the week
Pills to walk, pills to think
Pills, pills, pills for the family

I spent a year suspended in air
My mind on the gap, my head on the stairs
From healers to dealers and then back again
From guru to voodoo and voodoo to zen

Pills to wake, pills to sleep
Pills, pills, pills every day of the week
Pills to walk, pills to think
Pills, pills, pills for the family
Pills to grow, pills to shrink
Pills, pills, pills and a good stiff drink
Pills to fuck, pills to eat
Pills, pills, pills down the kitchen sink

I'm behind the wheel
I’m leavin’ your state
I can’t even swim in these waves I made
From the bath to the drain, and the plane to the stage
To the bed, to give head, to the money I made

Pills to wake, pills to sleep
Pills, pills, pills every day of the week
Pills to walk, pills to think
Pills, pills, pills for the family
Pills to grow, pills to shrink
Pills, pills, pills and a good stiff drink
Pills to fuck, pills to eat
Pills, pills, pills down the kitchen sink

I heard the tales, fortune and blame
Tigers and wolves defanged by fame
From the chains to the reins to the vein
To the brain, anyway there’s a day
And I’ll pay it in pain

Pills to wake, pills to sleep
Pills, pills, pills every day of the week
Pills to walk, pills to think
Pills, pills, pills for the family
Pills to grow, pills to shrink
Pills, pills, pills and a good stiff drink
Pills to fuck, pills to eat
Pills, pills, pills down the kitchen sink

Pills to wake, pills to sleep
Pills, pills, pills every day of the week
Pills to walk, pills to think
Pills, pills, pills for the family
Pills to grow, pills to shrink
Pills, pills, pills and a good stiff drink
Pills to fuck, pills to eat
Pills, pills, pills down the kitchen sink

Pills to wake, pills to sleep
Pills, pills, pills every day of the week
Pills to walk, pills to think
Pills, pills, pills for the family
Pills to grow, pills to shrink
Pills, pills, pills and a good stiff drink
Pills to fuck, pills to eat
Pills, pills, pills down the kitchen sink

Come all you villains, come one and all
Come all you killers, come join the war
Come all you wasted, wretched, and scorned
Come on and face it, come join the war
Come climb the rafters, come out to space
Come for the answers, throw them away
Come kiss me stupid, come kiss me sore
Come find me standin’ under the wall
Come all you killers, come out to play
Everyone you know will all go away
Come all you wasting, wretched, and scorned
Come watch me standin' under the wall
Come all you children, come out to play
Everyone you love will all go away

Dirtmusic

Het zou van bijzonder grote luiheid getuigen mocht ik Bu bir ruya, de nieuwe plaat van Dirtmusic, zonder meer wegzetten als wereldmuziek. Natuurlijk put de band rond ex-Walkabouts-frontman Chris Eckman uit allerlei invloeden uit de wereldmuziek maar ze maken er hun eigen ding mee, dat de grenzen van het genre overstijgt. Medekompaan Hugo Race (ooit nog lid van Nick Cave And The Bad Seeds) is ook op deze vijfde plaat op post. Chris Brokaw, op de eerste platen ook nog aanwezig, is verdwenen en dit keer wordt de derde positie in het trio ingenomen door Murat Ertel, die de saz (een traditioneel Turks instrument) bespeelt. Ook een andere Turkse muzikant, Ümit Adakale, speelt mee op elk lied.
De inspiratie uit Istanbul is weliswaar hoorbaar maar dit album klinkt toch vooral ook alsof Robbie Robertson en Daniel Lanois na een wilde nacht een liefdesbaby hebben ter wereld gebracht in die mysterieuze en fascinerende stad aan de Bosporus. Dat hoor je al in opener Bi de sen söyle met gastmuzikant Brenna MacCrimmon, een bekende Turkse folkzangeres die geboren is in het Canadese Toronto. Soms hoor je een flard Walkabouts terwijl de ritmesectie de song voortstuwt. Het nummer klinkt donker én licht tegelijk, bezwerend en ietwat mysterieus. Bijna acht minuten lang neemt het de tijd om de luisteraar in een dans van de derwisj naar hogere sferen te brengen.
The border crossing is uiteraard bijzonder actueel nu Turkije (en vooral de Bosporus) een route is, intussen wat afgesneden, waarlangs vluchtelingen uit Syrië Europa trachtten te bereiken om bescherming en een beter leven te vinden. Opnieuw is er een stuwende ritmesectie, waarin electronica geen onbelangrijke plaats inneemt, waarop de song drijft. In de teksten schuwt de band niet de actualiteit te benoemen en standpunten in te nemen. Toch is dit lied vooral muzikaal betoverend. De roes waarin de opener je al gebracht had, wordt aangehouden en zelfs wat versterkt. De stem van de zanger is, mede door de diepe bas, hypnotiserend en ze versterkt de psychedelische sfeer waarin het album toch ook wel baadt.
Op Go the distance hoor ik zowaar dance-invloeden en dit is meteen het meest dansbare nummer op de plaat trouwens. En wanneer Chris Eckman nadrukkelijk de micro hanteert, hoor je waarom ik The Walkabouts altijd zo goed vond. Het contrast met Love is a foreign country is dan ook graag: loom trekt het lied zich op gang. De stem van Gaye Su Akyol, een typische product van de mix der culturen die heerst in Istabul, is verleidelijk. Arabische invloeden druipen langzaam in de song. Aan een laag tempo glijdt die voorbij. Toch verbreekt die tempowisseling de betovering niet waarin je voorheen al gebracht was.
Safety in numbers, alweer met Brenna MacCrimmon, keert terug naar het recept van een basis van Walkabouts gelardeerd met oriëntaalse krullen. Op de resterende twee songs is de gastmuzikant Görkem Şen. Vooral op de afsluitende titelsong tilt hij het exotische, bezwerende en hypnotiserende gehalte nog een trap hoger.
Bu bir ruya is het vijfde album van Dirtmusic en zonder meer hun beste. Het is een verzameling van zeven songs die samen een gehoor verdienen dat ruimschoots de kring van wereldmuziekliefhebbers verlaat. De Turkse invloed mag dan duidelijk hoorbaar zijn, in feite is deze plaat een toonbeeld van de essentie van muziek. Laat je erdoor meeslepen, laat je erdoor uit deze wereld halen, laat je betoveren en vooral: haal ze in huis.

Beluister hieronder het volledige album, dat je ook hier via hun Bandcamp-pagina kan kopen: