Twintig parels per maand: januari 2018

Hopelijk heeft iedereen het nieuwe jaar goed ingezet? Als kers op de taart (of voor wie dat niet het geval was: als troost) schotel ik je hier alvast opnieuw twintig parels voor:

1. Once I had a sweetheart - Pentangle: ooit speelde Bert Jansch, toch wel één van de grote namen in de Britse folkscene, bij deze band. Dit nummer vind ik heel erg mooi
2. Sweet fire of love - Robbie Robertson: op latere platen zou hij, een oud-lid van The Band, nog meer zijn "native American"-roots in zijn muziek integreren, maar ook al op zijn titelloos solodebuut uit 1987 hoor je een soort clash (al zeker op dit nummer) tussen een hang naar U2 en het soort muziek dat later zou primeren op zijn albums
3. Mama here, mama gone - Mary Gauthier: ze heeft net een nieuw album uit. Ik leerde haar kennen door de plaat The foundling waar je dit pareltje op kan vinden
4. The ghost who walks - Karen Elson: roem viel haar natuurlijk ook ten deel omdat ze de vrouw is van Jack White. Toch bewees ze met de plaat The ghost who walks dat ze muzikaal op eigen benen staat, getuige dit titelnummer
5. If you don't want to (I don't mind) - Pearls Before Swine: eind jaren zestig vormde Tom Rapp een psychedelische folkband. Vooral hun album These things too kan ik ten zeerste waarderen
6. Love is a deserter - The Kills: de band rond Allison Mosshart (ook zangeres bij The Dead Weather) tekent vooral voor vuige bluesrock, ook op No wow, hun doorbraakplaat
7. A good idea - Sugar: ex-Hüsker Dü-lid Bob Mould mocht in volle grunge proeven van het grote succes met Sugar. Hun debuut Copper blue bevat wel meer uitstekende singles, dus de keuze was niet zo makkelijk
8. Blue period - The Smithereens: vorig jaar overleed de zanger van deze fantastische, ondergewaardeerde band
9. Lift me up - Moby: dit nummer van Moby is werkelijk onweerstaanbaar. Laat je gaan en dans door je living
10. Superstylin' - Groove Armada: en je mag die dansbenen nog wat extra ruimte geven voor deze song
11. King of my castle (Roy Malone's kings mix) - Wamdue Project: ik herinner me nog dat ik met mijn toenmalig lief naar Leffinge naar een fuif reed, toen de dance-top in Switch op Studio Brussel gedraaid werd, dit op nummer één stond en ik het héél héél luid speelde in de auto, terwijl we samen meezongen
12. 20 Hz - Capricorn: ontdekt op de verzamelaar In order to dance
13. A grand love theme - Kid Loco: de Fransman Jean-Yves Prieur is bekender als Kid Loco en maakte tot 2011 platen. Intussen is hij de vergetelheid weer ingesukkeld, doch het loont de moeite eens wat muziek van hem op te zoeken
14. Why they hide their bodies under my garage - Girl Band: deze Ierse band leerde ik kennen nadat iemand een cover van deze song deelde op Facebook
15. Tripper - The Sore Losers: volgens mij de allerbeste single die The Sore Losers ooit uitbrachten, wat een energie
16. Headache - Frank Black: de frontman van The Pixies bracht solo ook enkele platen uit. Het niveau daarvan is nogal wisselvallig maar hier en daar vind je een echt goeie single, zoals dit nummer of Hang on to your ego, een cover van The Beach Boys
17. I'm in the band - The Hellacopters: deze Zweedse garagerockers herenigden in 2016
18. Dancing in the moonlight - Toploader: telkens mijn lief en ik deze song horen, moet ik steeds heel hard nadenken wie dit ook weer is terwijl mijn lief het meteen weet. Daar heeft ze veel plezier in
19. Kiss me - Sixpence None The Richer: dit nummer daarentegen herken ik meteen en ik denk niet dat ze het heel erg mooi vindt...
20. My heart skips a beat - The Secret Sisters: ik ben zo blij dat ik eind vorig jaar nog hun derde plaat (You don't own me anymore) leerde kennen die begint met 2 prachtsongs. Ik heb me intussen ook verdiept in hun eerder werk en deze song van hun titelloze debuut weet zeker te bekoren

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Palmbomen II

Sinds ik in mijn leven een nogal ingrijpende keuze maakte waarmee ik brak met wie ik voorheen was, noemen mijn lief en ik me soms "Sven 2.0". Of het ook zo gegaan is bij de Nederlander Kai Hugo, die eerst als Palmbomen muziek uitbracht maar intussen Palmbomen II is gaan heten, weet ik niet. Feit is alleszins dat hij met Memories for Cindy een prachtplaat op de wereld heeft losgelaten.
Laat me, om dat punt te bewijzen, er enkele songs uitpikken: Pure Tibet is met zijn zachte vrouwenstem tegelijk loom en wellustig, en de repetitieve beat brengt de luisteraar in trance. ALOHAnet zweemt een beetje naar de eighties, net genoeg om achteraan in de keel de smaak van nostalgie op te wekken. Pyrotechnomarco puurt dan weer uit de nineties, alweer zo subtiel dat het als een eerder vluchtige mist voorbijtrekt, dat gevoel van herkenning. Zomerse lust in een donkere kamer met een ventilator, met zweet parelend op de rug, wekt Ultimate lovestory fantasy op. De hardere techno, hoekiger dan de meeste songs, van Disappointment island spreekt de benen meer aan dan de lendenen. Messed it up is een smachtend einde van deze plaat.
Eigenlijk is geen van de maar liefst 22 songs minder dan goed. Palmbomen II slaagt erin onder titels met duidelijke verwijzingen naar zijn Nederlandse roots (Forever afsluitdijk, Teleac, RTL Unifeeder) een plaat te maken die zo thuishoort in de stad waar hij tegenwoordig woont, Los Angeles, dat hij er ongetwijfeld opgegaan is in de lokale bevolking als een kameleon in een struik.

Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen via zijn Bandcamp-pagina:

Gespot voor u: Les Filles De Illighadad

Afrikaanse muziek is bij ons sowieso niet erg bekend en als iemand toch al namen kent van Afrikaanse artiesten, zijn het steevast mannen. Les Filles De Illighadad zijn een duo vrouwen uit de Sahel in centraal-Niger. Hun muziek doet me vooral denken aan de Afrikaanse bluesgrootheid Ali Farka Touré: duidelijk gedrenkt in traditionele Afrikaanse muziek (zoals die ook in buurland Mali gemaakt wordt en vaak bekender is geworden) en met een gitaarbasis die ook de kern van bluesritmes vormt.
Heel vrolijk word ik hier alvast van Jori, een song waarin beide vrouwen blijgezind samen zingen en joelen. Je zou meteen naar zo'n dorpje in Niger willen gaan om samen met het hele dorp te dansen in de avond, als het eindelijk een beetje afkoelt maar iedereen evenzeer blijft zweten van het bewegen op de muziek.


Beluister hieronder het vorig jaar verschenen album Eghass malan:

Nils Frahm

Ik herinner me nog hoe zacht en fluwelig (hoewel dat de verkeerde stof is voor het album genoemd naar het vilt dat Nils Frahm op de hamertjes van zijn piano had bevestigd om een stiller geluid te krijgen) Felt klonk. De componist staat met zijn nieuwe album, All melody, mijlenver van dat legendarisch album.
Want op All melody mag het dan beginnen met hemelse gezangen op het korte The whole universe wants to be touched, wat volgt zijn nummers waarin electronica een hoofdrol spelen en die hoekiger maar ook speelser klinken. Sunson had van Jazzanova kunnen zijn. Dat jazzy toontje zit nog veel meer in My friend the forest. Ook de bliepjes in het titelnummer laten een heel andere Nils Frahm horen dan degene die ik in 2011 leerde kennen. 
Rust zit er nochtans genoeg op deze plaat en in Fundamental values mag de piano zelfs met de meeste eer gaan lopen. Het is echter niet de rust van een behoedzaam beroeren van de pianotoetsen, het is de rust die je eerder verwacht van ambientplaten.
All melody mag dan een interessante en ook wel mooie plaat geworden zijn, binnen 's mans oeuvre kan ze me minder bekoren. Het is goed dat artiesten buiten de lijntjes kleuren die we van hen gewoon zijn, daar niet van, en ik juich dat meestal zelfs toe. In dit geval snak ik toch, zo blijkt, vooral naar méér zoals Felt.

Beluister hieronder het volledige album:

Gura

Oorspronkelijk was Gura een duo maar voor het nieuwe album Caligura werd de band uitgebreid met een derde lid. In feite gebeurde dat al in 2014, maar dit is de eerste release als trio. Caligura is een mokerslag van sludge en doom die verrassend ook jazz-elementen bevat.
Het mooiste voorbeeld daarvan is Come on, Francois!, een song waarin de saxofoon van recentste bandlid Ludo de anderen meeneemt in het jazzuniversum. Ludo is dan ook erg geïnspireerd door John Zorn, en dat is nu toevallig een naam in de jazzwereld die me wel kan bekoren (ik geef het toe: jazz is niet echt mijn ding). Vooral diens Masada-reeks heb ik altijd weten te smaken. En het moet gezegd: wat Gura hier doet, weet me ook te boeien. 
Opvallend doorheen het hele album is dat woede, een allesomvattende en niets ontziende woede, de motor is van het geheel. Dat hoor je bijvoorbeeld in titelsong Caligura. Dat is het scharnierpunt in het album waarop de doom en sludge het stilaan overnemen van de experimentele jazz die de songs ervoor zo op sleeptouw nam. Tuurlijk is Ludo's sax nog nadrukkelijk aanwezig, maar gaandeweg moet die zijn leiderschap afstaan aan de gitaar, drum en zang. External black gurgle mag dan het tempo laten zakken, de emotie is er niet minder om. Ingehouden lijkt die woede, maar enkel omdat controle erover noodzakelijk is om niet overspoeld te raken. Een mens zou er zichzelf bij kunnen verwonden anders... Dat is in Kanka wel anders: wild rond zich heen slaand en stampend klinkt de band, opgehitst nog door de saxofoon. Je blijft maar best uit de buurt als je niet met blauwe plekken thuis wil komen. Gelukkig is er de veiligheid van een cd-speler die ons de fysieke ongemakken van het getuige zijn van zoveel kwaadheid bespaart.

Je kan het album hier kopen via Consouling.

The Citradels

Uit het Australische Melbourne komt het vijftal The Citradels, waarvan één lid Vlaamse of Nederlandse roots lijkt te hebben (Alex Pijpers). De muziek die de band maakt, wordt beïnvloed door psychedelische bands als Spacemen 3 maar ook MGMT wordt genoemd. Het resultaat valt te beluisteren op maar liefst acht albums, waarvan het meest recente net uitgebracht werd.
God bless is een plaat waarop je echo's hoort van Lou Reed (in de titelsong) en The Doors (Post-war preschool) maar veel vaker stuiteren ze alle kanten op, zitten ze vol tempowisselingen en is het enige bindmiddel de hang tot psychedelica. Pictures of uncle Arthur had niet misstaan op de vroegste platen van Pink Floyd, toen Syd Barrett nog de lakens uitdeelde daar. En wat te denken van Holy water, dat als een kerkgezang galmt door de stereo?
Wat er precies in het water zit in Australië, wie zal het zeggen? Het levert alvast geweldige psychedelica op, niet alleen van Tame Impala en Pond, maar dus ook van deze Citradels.

Je kan het album hier kopen via hun Bandcamp-pagina. Beluister het alvast volledige hieronder:

Gelezen (110)

Omgaan met de dingen. Over het gedrag van de moderne westerling - Jaap Kruithof

Jaap Kruithof schreef deze columns voor de radio en behandelt telkens kort een onderwerp vanuit filosofisch en ethisch standpunt: hij zoekt verklaringen voor ons gedrag en weegt dit af aan wat natuurlijk is dan wel cultuurbepaald. Zijn visie, die ik leerde kennen toen ik in de eerste kandidatuur psychologie les van hem had, komt er weliswaar in naar voren, maar veel minder goed en duidelijk dan in het weliswaar natuurlijk veel uitgebreidere Teksten voor de toekomst. Kruithof botst hier immers te vaak op de beperkingen van het genre en wil te vaak te veel zeggen in één column, waardoor ze overladen worden en aan duidelijkheid inboeten. 

Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd - Siel Verhanneman

Het zou overdreven zijn als ik zou beweren dat ik Siel Verhanneman persoonlijk ken. Eigenlijk ken ik haar vriend beter (en ook hem kén ik ook niet echt natuurlijk, onze paden kruisten meermaals en we volgen elkaars levens een beetje via sociale media en heel soms komen we elkaar eens tegen). En ik zou niet durven beweren dat ik weet wat precies Siel allemaal al overkomen is in haar leven, alleen weet ik dat het niet niks is dat ze al moet dragen aan verdriet en aan droeve herinneringen voor iemand die nog zo jong is.
Bij de gedichten in Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd kan ik me iets voorstellen. Ik stel me haar vader voor (die ik weliswaar nooit zag) telkens ze schrijft over zijn ziekte en zijn dood en het gemis aan hem. Ik stel me haar vriend voor telkens ze schrijft over zijn liefde (en de hare voor hem), zijn troost,... De gedichten krijgen door die persoonlijke toets nog iets meer lading voor mij. Maar zelfs wie haar niet kent en haar vriend niet en niemand over wie het gaat, ontdekt in de vaak korte gedichten zoveel écht gevoel dat je niet onbewogen kan blijven. In eenvoudige en herkenbare metaforen drukt ze uit hoe het gewone leven overschaduwd wordt door ingrijpende gebeurtenissen en toch verder de vorm van het gewone leven blijft houden.
De illustraties van Larissa Viaene maken deze bundel nog net dat tikkeltje mooier. Ik kijk nu al naar het vervolg...

Tim Knol

De Nederlander Tim Knol heeft naast drie albums ook met The Miseries een plaat gemaakt en zich intussen gekroond tot de alt.countryheld van de noorderburen. Niet dat dat pad over rozen ging, overigens, want na de steile opgang kwam ook de keiharde smak toen hij van zijn voetstuk viel, op zijn 23e. Vier jaar laten houdt hij wel nog steeds vast aan zoete melodieën en voegt hij aan zijn discografie nu Cut the wire toe. 
Die voorliefde voor goed in het gehoor liggende melodietjes hoor je al vanaf opener Whispering heart, een ongevaarlijk maar wel aanstekelijk deuntje. Hemels worden zelden bestormd op deze plaat, de revolutie wordt niet uitgeroepen en niemand raakt gewond door in het kruis getrapt te worden. Tim Knol toont zich eerder de ideale schoonzoon dan de rock 'n roll-ster die men ooit in hem zag. Country sluimert vooral zacht en niet-opdringerig binnen, in bijvoorbeeld Echoes of laughter. Voor ietwat verrassende toetsen wijs ik je meteen door naar Blind eye, dat weliswaar heel erg naar de seventies ruikt doch een bijzonder fijn hedendaags poppareltje is. 
Het is dan ook even schrikken op het einde van Going places als de gitaar en feed-back vrij spel krijgen. Je hoopt als luisteraar dat de hel alsnog zal losbarsten. Dan volgt echter Kickin', een braaf riedeltje dat Grandaddy en Calexico als peter en meter uitkoos maar de scherpte van beide bands mist. Misschien zegt Song for grandma nog wel het meest dat Tim vooral een lieve jongen is, een brave inborst, een pantoffelheld die de schoonheid die hij uit zijn gitaar haalt meteen opdraagt aan de mensen van wie hij oprecht houdt.
Persoonlijk hou ik van weerhaken in de muziek, teksten die uitdagen en platen met een rafelig randje. Daarvan is op Cut the wire niks terug te vinden en toch vind ik dit een mooie plaat, een te koesteren plaat zelfs voor als ik vermoeid van alle mokerslagen die andere artiesten uitdelen eens gewoon rustig in mijn zetel wil luisteren naar een plaat.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 4 - 2018

Motion sickness - Phoebe Bridgers

Phoebe Bridgers heeft vorig jaar best wel een goed album uitgebracht. Ik heb er toen niet veel naar geluisterd, maar wat ik ervan hoorde, kon me wel bekoren. Maar ja, je weet hoe het gaat als er zoveel mooie muziek is: je vergeet het weer. Deze nieuwe single is een reminder en zal me hopelijk (net als u, lezer) aanzetten om die plaat toch eens wat vaker te beluisteren.

Je kan het album Stranger in the Alps hier kopen.

Lyrics:

I hate you for what you did 
And I miss you like a little kid 
I faked it every time but that's alright

I can hardly feel anything
I hardly feel anything at all

 You gave me fifteen hundred
To see your hypnotherapist
I only went one time
You let it slide
Fell on hard times a year ago
Was hoping you would let it go and you did

I have emotional motion sickness
Somebody roll the windows down
There are no words in the English language
I could scream to drown you out

I'm on the outside looking through
You're throwing rocks around your room
And while you're bleeding on your back in the glass
I'll be glad that I made it out
And sorry that it all went down like it did

I have emotional motion sickness
Somebody roll the windows down
There are no words in the English language
I could scream to drown you out

And why do you sing with an English accent
I guess it's too late to change it now
You know I'm never gonna let you have it
But I will try to drown you out

You said when you met me you were bored
You said when you met me you were bored
And you you were in a band when I was born

I have emotional motion sickness
I try to stay clean and live without
And I want to know what would happen
If I surrender to the sound

Surrender to the sound

Starcrawler

Nog voor ik de eerste noot van het titelloze debuut van Starcrawler hoorde, had ik al hier en daar enthousiaste reacties gezien van mensen die uitkeken naar deze release. Ook de hoes wekt verwachtingen. Een blond, enigszins onschuldig uitziend meisje dat in een witte jurk bebloed met haar handen leunt tegen... tja, wat eigenlijk, de hoes zelf? Het roept beelden op van hulpbehoevendheid terwijl het lettertype van de bandnaam juist iets heel ruws en primitiefs uitstraalt.
Bands waarmee Starcrawler onvermijdelijk associaties oproept, zijn Hole en zelfs Nirvana: ik ben vast niet de enige die in I love LA flarden van Nirvana's In bloom of Stay away herkent. De vuige grunge herleeft ook ten volle op Different angles. Lekker naïef klinkt Pussy tower, dat muzikaal erg schatplichtig is aan The Stooges terwijl zangeres Arrow de Wilde kirt als een jonge Blondie. 
De band verenigt jeugdige branie met een melodiegevoeligheid die een grondige kennis van de rock- en popgeschiedenis uitstraalt. Het zou me niets verbazen indien deze band en dit album de revelatie van het jaar worden.
Beluister hieronder het volledige album:

tUnE-yArDs

Bijna vier jaar geleden was ik behoorlijk enthousiast over Nikki nack, het vorige album van tUnE-yArDs (oftewel Merrill Garbus). En nu is ze terug, met I can feel you creep into my private life.
Was Nikki nack nog vooral een feestje om de zomer in te zetten, dan is dit een minder vrolijke plaat geworden. Doem en hel zal je weliswaar niet bespeuren maar de ongecompliceerde vrolijkheid van de voorganger heeft plaatsgemaakt voor een meer genuanceerde kijk op het leven, zo lijkt het wel. Muzikaal put Merrill dan nog wel uit wereldse muziek/wereldmuziek en het is nog steeds een soort plakboek. Toch is de zorgeloze tiener of adolescent verdwenen en veranderd in een meer mature jonge vrouw. Vooral in de eerste helft van het album is dat sterk hoorbaar.
Dat betekent overigens niet dat er geen dansbare nummers op de plaat staan: Look at your hands is een song met het potentieel je onverwijld de dansvloer op te jagen. Ook op het einde van Home neemt dance even het liedje over.
Hoogtepunt voor mij is Honesty, een mooi voorbeeld van het muzikale knip- en plakwerk van tUnE-yArDs. Bovendien overdrijft deze song niet met drukte maar wordt de balans perfect bewaakt.

Beluister hieronder het volledige album:

Frank Vander linden

De Mens is de laatste jaren uitstekend in vorm, getuige de albums Nooit genoeg en 24 uur. Toch heeft frontman Frank Vander linden blijkbaar af en toe behoefte om eens zonder zijn twee kompanen liedjes op plaat te zetten. Een titelloos album in 2009, een EP in 2014 en zelfs al de EP Patti blues (Frank solo bij u thuis) waren het resultaat en aan dat lijstje mag je nu Nachtwerk toevoegen.
Wat meteen opvalt, is dat Frank kiest voor ingetogen nummers. Enkel in slotsong Weet jij hoe het moet ligt het tempo hoger en komt de rocker naar boven. Eventjes gaat hij ook al Simon and Garfunkel achterna in Verdwenen vrienden. Vooral de "na na na" lijkt wel rechtstreeks uit The boxer te komen. Ook de songtitels zijn alweer om duimen en vingers van af te likken: Mensen zijn vervelende machines, Elke dag een beetje wijzer (denk ik) en Draag het als een man. De muziek maakt voldoende ruimte opdat je als luisteraar de tekst goed kan laten binnenkomen. En die komen hard aan want Frank Vander linden en zijn (nu dus ex-)vrouw gingen vorig jaar uit elkaar. Die breuk loopt als een rode draad doorheen dit album.
Toch hou ik meer van de laatste platen van De Mens, waarin de balans muzikaal beter zit. Dit solo-tussendoortje, als ik het zo oneerbiedig mag noemen, is weliswaar een aangenaam luisterstuk. Met behulp van zijn twee bandleden bij De Mens echter blijkt Frank tot meer in staat en dus dragen die platen mijn voorkeur weg.

Beluister hieronder het volledige album:

Jason Van Gulick

Ben je als muzikant iets met een achtergrond als architect? Het lijkt misschien niet uit te maken, maar een man voor wie het dat wél doet, is Jason Van Gulick. Deze drummer zoekt al meer dan een decennium de grenzen op van zijn instrument door het in confrontatie te laten gaan met de akoestische eigenschappen van ruimten. Hij werkte samen met Carla Bozulich, N.U. Unruh (Einstürzende Neubauten), Stephen O'Malley (Sun O)))),... en dichter bij huis CHVE en Wolvennest. 
Nu heeft hij een solo-album uit: Concrete. Vanzelfsprekend eist de percussie daarop de hoofdrol op. Het resultaat is een verzameling van vijf songs die gedrenkt zijn in donkere ambient en drone. Luister maar eens naar hoe Concrete 2 start, rollende donder die overgaat in tribale ritmes, gortdroog zonder enige andere muzikale begeleiding, om te eindigen als een binnenrijdende stoomlocomotief. Het korte Concrete 3 klinkt dan weer als ruis, alsof een stofzuiger in een belendende kamer alle ander omgevingsgeluid overstemt. 
Met Concrete 4 wanen we ons in een ondergrondse tunnel met heel wat tumult op de achtergrond, waarin plots een percussionist opduikt. Het is een vreemd en minstens even bevreemdend gevoel. In de afsluiter gaan scherpe geluiden de confrontatie aan met de drum die afgemeten het ritme aangeeft. 
En dan had ik dus nog niets verteld over de opener, Concrete 1, die zindert vanaf de eerste noten
Het mag duidelijk zijn: Concrete is een album dat je aan de grond nagelt van verbijstering. De percussionist Jason Van Gulick is erin geslaagd in zijn eentje een genre te herdefiniëren en te herschapen tot een percussieparadijs. Hij neemt je als luisteraar bij de hand om die wereld te betreden en wanneer hij gaandeweg je hand loslaat, volg je hem gedwee door het fascinerende bos vol geluiden waarin hij zijn schepping heeft verricht.

Je kan het album hier kopen bij Consouling.

Gespot voor u: R. Clown

Het voordeel van mensen met heel uiteenlopende muzieksmaken te volgen op sociale media, is dat je af en toe iets ontdekt waarvan je nooit gedacht zou hebben dat het überhaupt bestaat. Zo leerde ik toevallig het label OJC Recordings kennen, dat vanuit Los Angeles enkel cassettes aan de man brengt. De act waarop ik gewezen werd door een tweep, is R. Clown. Dat is een Brit (echte naam: Ross Halliday) die geschifte muziek maakt met heel veel eighties invloeden.
En zo brengt hij toch wel net deze maand een nieuwe cassette uit, zeker... Die heeft de ontzettend lange naam Doc told us to meet at 5028 York Blvd. for a very very special night of "Lights! Camera! Aaction" or Wowee! The city sure is scary meegekregen. 
Vier songs telt die release, waaronder een deel 1 en 2 van The hat. Beide delen laten behalve die eighties sound (met veel vaag herkenbare geluidjes) ook een duidelijke punkattitude horen. Toch hou ik nog veel meer van Mom 'n pop shop, dat halfweg de jaren tachtig misschien wel de poplijsten had kunnen bestormen met succes dankzij dat onweerstaanbaar loopje. Big steel plate klinkt als Billy Idol die samenwerkt met Sigue Sigue Sputnik en dat zou uw fantasie al danig aan het werk moeten zetten.

Je kan de cassette hier kopen op de Bandcamp-pagina van het label. Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 3 - 2018

Anyone - Slow Pilot

Misschien ken je Pieter Peirsman als de mannelijke vocalist (sinds 2 jaar) bij Hooverphonic, maar wist je niet dat hij zelf ook een band rond zich geschaard heeft waarvoor hij zelf de nummers schrijft? Slow Pilot heet die groep en ze hebben net deze single uit, die de voorloper is van het album Gentle intruder waarvoor het nog wachten is tot 23 maart.

Het album verschijnt dus pas in maart en wordt uitgebracht bij Starman Records.

Ameel Brecht

Ameel Brecht is één van de oprichters van het Brusselse Razen, een band die met oude instrumenten zoals schalmei, santoor, bombus,... muziek maakt voor de 21e eeuw. Solo brengt hij op 27 januari het album Polygraph heartbeat uit bij K-R-AA-K, zowat het meest eigenzinnige label van België.
Solo speelt Brecht op een steel resonator en een steel mandoline, twee instrumenten waarop hij zijn gitaarvirtuositeit kwijt kan met als resultaat een timbre dat je niet op gitaar krijgt. Luister bijvoorbeeld maar eens goed naar opener A better time waarin het geplonk (als ik zo oneerbiedig mag zijn) mooi contrasteert met de lagere tonen. De titelsong klinkt een stuk krachtiger, met diepere klanken. Samen met Polygraph tremors vormt het een hoogtepunt op deze plaat. 
Zoals de meeste releases op dit label, is dit album voor avontuurlijke oren bestemd. Geef het toch maar een kans, je zal verbaasd zijn over de schoonheid die erin vervat ligt.

Je kan het album hier alvast bestellen via de Bandcamp-pagina van K-R-AA-K. Beluister hieronder het volledige album:

Heavy Bell

Heavy Bell is een Canadees duo bestaande uit Royal Canoe-frontman Matt Peters en Tom Keenan, die behalve singer-songwriter ook acteur is. Het tweetal bracht net hun debuut By grand central station uit, een songcyclus gebaseerd op het boek By grand central station I sat down and wept van Elizabeth Smart, uit 1945.
De songs op deze plaat zijn gebouwd op een stevige fundering van prachtige samenzang van beide heren. Daarmee geven ze de liedjes een warmte en diepte mee die hartverwarmend is. In Water of love weten ze daar zelfs subtiele toetsen aan toe te voegen en een breekbaarheid die je eerder van vrouwelijke vocalisten verwacht. 
Het loont de moeite de lyrics mee te volgen op deze pagina van hun website, want dan kan je genieten van de oorspronkelijk door Elizabeth Smart geschreven verzen. Zo volg je het verhaal van begin tot eind.
Waar deze band me heel sterk doet aan denken, is aan The Welcome Wagon, de groep van dominee Thomas Vito Aiuto en zijn vrouw, wiens debuutalbum geproduceerd werd door Sufjan Stevens en waarover ik hier lovend was. Diezelfde samenzang en gelijkaardige muzikale invloeden zijn hoorbaar.
Als het laat is, buiten donker en koud en je de lichten dimt of slechts wat kaarsen brandt, komt deze plaat helemaal tot zijn recht. Laat je volledige binnenzuigen in het universum van Elizabeth Smart en Heavy Bell en je zal het je niet beklagen.

Beluister hieronder het volledige album:

Shame

Dat Joy Division nog steeds een grote invloed blijft op vele bands, valt niet te loochenen. En telkens een band als -zeg maar- Editors de bombast laat groeien, staat er wel ergens een groep op die terugkeert naar de haast rauwe sound van Ian Curtis en zijn muzikale maten. Nieuw in dat rijtje is Shame, een Zuid-Londens vijftal met -getuige hun website- een groot gevoel voor humor. Dat mag ook blijken uit de hoes van hun album Songs of praise, dat op een grappige manier verwijst naar het legendarische Pet sounds van The Beach Boys.
De plaat begint met het rammelende, aan Sonic Youth enigszins schatplichtige Dust on trial. Daarna blijft het kwintet zwaar leunen op de gitaren die stuiteren als Tijgetje, rammelen als nauwelijks gestemde instrumenten van Pavement en rondhossen als fans van Metallica in de moshpit. Gloomy klinkt het eigenlijk voor wie goed naar de lyrics luistert van One rizla. The lick doet ons met het parlando wat denken aan Popular van Nada Surf. De award voor grappigste quote van het jaar gaat voorlopig (we zijn uiteindelijk nog geen halve maand ver) naar "I love you better when you're not around" uit Tasteless. Hoewel het tempo nooit echt zakt, wordt nog even extra gas gegeven op Lampoon, dat live ongetwijfeld tot een pogofeestje leidt. Het langste (en rustigste) nummer wordt opgespaard tot afsluiter. Angie verschilt danig van haar naamgenote bij The Rolling Stones doch kan zeker en vast ook op mijn goedkeuring rekenen.
Songs of praise is een plaat om te koesteren voor wie van gitaren houdt, voor wie zwart als zijn lievelingskleur heeft en voor wie elke Joy Division-kloon al heeft zien afglijden richting bombast of pop (beide kunnen gebeuren). Of Shame datzelfde pad opgaat in de toekomst, weet alleen Madame Soleil. Ik gun hen alvast het voordeel van de twijfel wat dat betreft. En deze plaat? Daarover heb ik géén twijfels.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 2 - 2018

The beauty of belief - Sun Gods

Ik mag dan bevooroordeeld zijn als recensent van Indiestyle, maar die site is toch echt wel een baken voor wie op zoek is naar goeie nieuwe indiemuziek (in de breedste betekenis). Deze week leerde ik er Sun Gods kennen, een viertal met onder meer Brent Buckler van het ter ziele gegane Barefoot And The Shoes. Hun tweede single behoeft weinig krans gezien ze met een minimale drumlijn, krachtige bassen en meeslepende zang (deze formuleringen vind je overigens bijna letterlijk terug in het bericht op Indiestyle) een dijk van een nummer neerzetten.

Gelezen (109)

Dr. Jekyll and Mr. Hyde and other stories - Robert Louis Stevenson

Drie verhalen van Robert Louis Stevenson zijn verzameld in dit boek.
Het bekendste is natuurlijk Dr Jekyll and Mr Hyde, een terechte klassieker die thuishoort in het rijtje boeken dat de oprukkende wetenschap een toekomst voorspelde waarin morele keuzes zouden moeten afgewogen worden tegenover de technische mogelijkheden (o.a. Frankenstein). Ook hier weet de schrijver het dilemma treffend te vatten: is het wel goéd dat we doen wat mogelijk is, of zullen we niet zelf overweldigd worden door de gevolgen van ons gedrag en de controle over de "technologie" verliezen?
In The beach of Falesá worden we meegevoerd naar Tahiti, waar een pas gearriveerde handelaar een harde les leert en in The ebb-tide vergaat het drie sukkelaars (alweer op Tahiti) niet zo veel beter als blijkt dat ze hun leven wel in handen kunnen nemen maar het ongeluk dat hen achtervolgt, maar moeilijk van zich kunnen afschudden.
De drie verhalen getuigen van de grote vertelkracht van Stevenson, die ik natuurlijk al kende van Schateiland. Het was weer volop genieten...

En we noemen hem - Marjolijn van Heemstra

In dit wel heel autobiografisch (maar toch niet helemaal) boek wil een zwangere Marjolijn van Heemstra haar nog ongeboren kind vernoemen naar "bommenneef", een verzetsheld waarover een vage familielegende de ronde doet en wiens ring ze ooit kreeg op voorwaarde dus dat ze haar kind naar hem (Frans) zou vernoemen. Omdat ze vindt dat ze dan ook het hele verhaal moet kennen, gaat ze op zoek. Die zoektocht doet haar belanden in verschillende perspectieven, waarin Frans de ene keer een held is en de andere keer een moordenaar, zelfs een terrorist naar hedendaagse normen. Elk stukje nieuwe informatie slingert haar heen en weer, en intussen heeft ze natuurlijk ook nog een zwangerschap om zich om te bekommeren.
Marjolijn van Heemstra weet in dit boek de lezer mee te nemen langs haar soms verwarrende en vooral onthutsende weg en leert ons onderweg dat de waarheid vele gezichten kent en dat de waarheid kennen misschien toch niet altijd het hoogste goed is. Dat doet ze in een taal die bijzonder vlot leest en die een wereld laat zien van een intelligente, welstellende vrouw (waar niets mis mee is, uiteraard), die langzaamaan gedwongen wordt haar wereld en de taal om die wereld te bevatten, te vergroten.

De rest van de dag - Kazuo Ishiguro

Geen wonder is het dat Kazuo Ishiguro de Nobelprijs won want hoe hij erin slaagt in dit boek (andere boeken van hem ken ik (nog) niet) zulk een accuraat beeld te scheppen van een intussen vervlogen Engeland, alleen al door gebruikmaking van de taal, is echt bewonderenswaardig. De butler, meneer Stevens, die het verhaal vertelt, weet zulk een perfect taalbeheersing aan de dag te leggen dat je meteen ook voelt hoe emotioneel afstandelijk hij alles bekijkt en hoe hij daarmee deel uitmaakt van een wereld die eerder dan hij zelf besefte, teloor gegaan is. Dit is een werkelijk prachtig boek dat zich langzaam ontvouwt als een orchidee om zijn geheimen in de plot maar mondjesmaat prijs te geven.

VVV + Sangam

Net na de feestdagen wil een mens al eens wat rust en zelfs de muziek mag dan aangepast zijn. Dat hebben ze bij het label Aurawire uit Minneapolis goed begrepen door meteen bij de start van het nieuwe jaar een album met knisperende en zachtjes wiegende ambient uit te brengen. Verantwoordelijken voor Tomorrow comes zijn VVV en Sangam. De eerste is een muzikant uit Austin, Texas, de tweede komt uit het Engelse Manchester.
Dit is geen album dat je opperste concentratie vereist maar eerder een lekker wegluisterende plaat voor momenten waarop je wel muziek wil, maar verder niet al te veel inspanningen wil of kan doen. En dan zijn deze slim gemaakte nummers precies wat je nodig hebt. Evenzeer zijn ze zeer geschikt om wanneer je in de late (of zeer vroege) uurtjes thuiskomt, nog snel wat muziek tot je te nemen terwijl je nog een slaapmutsje nuttigt.

Beluister hieronder het volledige album. Je kan het op de Bandcamp-pagina van het label digitaal kopen of op een limited edition gele cassette.

Lied van de week: week 1 - 2018

Nowhere to run - UNKLE

Een leuke clip met het verhaal van Alice in Wonderland siert de nieuwe single van UNKLE (James Lavelle, platenbaas van Mo'Wax, en Tim Goldsworthy). Die single is van het vorig jaar verschenen album The road: part I waarvan de release helemaal aan mij voorbij gegaan was.

Je kan het album The road: part I hier kopen.

Lyrics:

Hey man
What happened to the fun
Stuck in the snow
Blinded by the sun

There's nowhere to hide
There's nowhere to run
My love is pure
Second to none

Hey man
What happened to the fun
Stuck in the snow
Blinded by the sun

There's nowhere to hide
Nowhere to run
My love is pure
Second to none

All alone
What I've become
Oh darling
What have I done

All alone
What have I done
I'm chasing the heavens
I'm chasing the sun

All alone
What have I done
Oh baby
Run run run
Run run run
What have I done
What have I done
What have I done
What have I done

Take my hand and run
Take my hand and run

What have I done
Run run run

Run run run (run away)
Run run run (run away)
Run run run (run away)
Baby run run run (run away)
Run run run (run away)
Run run run (run away)
Run run run (run away)
Oh baby run run run (run away)

Gespot voor u: Jung An Tagen

Soms stoot je geheel toevallig op muziek die je nog nooit gehoord hebt en waarvan de kans dat je die op de radio ooit zou horen, nihil is. Zo'n ontdekking is Jung An Tagen, de naam waaronder de Oostenrijker Stefan Juster muziek uitbrengt die je op z'n minst experimenteel mag noemen. Nu heb ik natuurlijk al gemerkt dat sommigen in het experiment wel héél erg ver doorschieten, maar bij Jung An Tagen is de melodie nog wel herkenbaar en dat maakt dat je met niet al te overdreven veel inspanning echt wel kan genieten van 's mans muziek. 
Op Spotify kan je alvast twee albums van de Oostenrijker beluisteren: Das fest der reichen en Aussere.  Op zijn Soundcloud-pagina vind je nog meer muziek van hem. Je kan hem ook live aan het werk zien op het KRAAK-festival op 2 maart in de Brusselse Beursschouwburg, samen met o.a. Liz Durette en Lemones. De hele affiche van dat festival vind je hier.

Beluister hieronder alvast beide albums:

Project 2018: een compilatiecassette voor Elke (1)

In 2018 heb ik een nieuw project op deze blog. En om dat te kaderen, ga ik eerst wat achtergrond schetsen.
Vroeger maakte ik compilatiecassettes voor meisjes waar ik een oogje op had, die soms mijn lief waren of soms niet (maar waarvan ik het wel wou). In alle bescheidenheid durf ik te zeggen dat ik er goed in was om op basis van wat ik wist dat ze graag hoorden, nét die songs toe te voegen die ze niet kenden maar die ze toch leuk zouden vinden. Voor Elke maakte ik helemaal in het begin dat we samen waren, ook eens een compilatie-cd (de tijd van de cassettes was in 2010 namelijk al lang voorbij en dus brandde ik een cd-tje). Helaas had ik me deze keer vergist: ik had er vooral dingen op gezet waarvan ik hoopte dat zij ze ook mooi zou vinden, maar iets te vaak waren het songs die toch niet echt haar ding waren. Sindsdien waagde ik me daar niet meer aan.
Maar telkens een verhaal opdook waarin ik een cassette gemaakt had voor iemand, stak het blijkbaar bij Elke want ze begon me toch af en toe door te steken dat ik dat nooit voor haar deed.
Dus dit jaar zet ik dat (eindelijk) recht. Elke maand zoek ik twintig songs bij elkaar die allemaal samen één geweldig grote Spotify-lijst gaan vormen, een compilatie-cassette in een modern medium. En misschien gaat ze daarmee eindelijk nog eens haar Spotify-account gebruiken ook...
Dit is de eerste selectie, waarin ik vooral nostalgie de boventoon laat voeren. 

1. Don't fear the reaper - Blue Öyster Cult: als je wil weten waarom Elke en ik al zoveel plezier beleefden aan dit liedje (naast het feit dat het best een goed nummer is), check dan zeker onderstaande clip waarin ze zelf een parodiërende mini-documentaire gemaakt hebben over het ontstaan van de song (en toen liep er iets mis)
   
   
2. Eye in the sky - The Alan Parsons Project: zelf kende ik eigenlijk alleen maar echt Don't answer me, maar Elke is sowieso beter op de hoogte van dit soort muziek en zij vindt dit een heel mooi nummer
3. What can I say - Boz Scaggs: op aanraden van Humo (ze publiceerden ooit een lijstje met albums uit de jaren zeventig die je zeker in huis moest hebben) kocht ik ooit Silk degrees. Ik was verbaasd te ontdekken dat ik het openingsnummer eigenlijk kende van op de radio, en ik smokkel het graag in dit lijstje omdat ik denk dat Elke dit soort soulvolle liedjes wel weet te waarderen
4. I am... I said - Neil Diamond: als er één artiest is wiens mierzoete stem en arrangementen Elke verwonderen dat ik ze soms toch verdraag, is het wel Neil Diamond. Hij maakte ooit met Rick Rubin een plaat in de traditie van diens American recordings-werk met Johnny Cash, waardoor ik zijn songschrijverschap wel weet te waarderen. En dit is gewoon een klassiek topnummer
5. Cat's in the cradle - Harry Chapin: deze song kende ik vooral van de cover (zo blijkt) door Ugly Kid Joe in de nasleep van de grunge-hype, maar dit is dus het origineel door Harry Chapin
6. Tuff enuff - The Fabulous Thunderbirds: alweer een liedje dat ik er tussen smokkel, omdat het zo lekker aanstekelijk is
7. Hotel California - Eagles: sinds oudejaarsdag heeft deze song geen geheimen meer voor ons, nadat we ons verdiepten in de betekenis (eerst van het woord "colitas", daarna gewoon in de hele song)
8. Running on empty - Jackson Browne: Jackson Browne kwam vroeger nogal eens voor op mijn cassettebandjes die ik maakte, met het nummer I'm alive van het gelijknamige album, over het verder gaan met het leven na een breuk en hoe moeilijk dat is. Voor Elke kies ik echter voor Running on empty, over ouder worden en terugkijken, vreemd genoeg één van zijn oudere songs
9. Valerie - Steve Winwood: nog een absolute klassieker
10. Little things in life - Green On Red: Green On Red leerde ik zelf kennen dankzij hun album This time around en ik vond ze bij momenten heel erg klinken als The Rolling Stones. Toen ik me meer verdiepte in hun muziek, ontdekte ik dat ze veelzijdiger waren dan enkel dat en dit nummer vind ik echt prachtig en schenk ik met plezier aan mijn lief. En als ze ook op zoek gaat naar meer van hen, dat ze dan ook maar meteen het solowerk van hun ex-frontman (de band bestaat niet meer) Chuck Prophet onder de loep neemt. Ik heb een paar platen van die man... Trouwens, ook een ander lid, Chris Cacavas, maakt soloplaten.
11. You're gonna miss me - Dough Sahm and Sons: Where the pyramid meets the eye is een heel interessant tribute-album voor Roky Erickson, van The 13th Floor Elevators. R.E.M. covert er I walked like a zombie op, dat toen vaak op Studio Brussel gedraaid werd (maar niet op Spotify staat). Er staan nog wel meer goeie covers op en ik koos voor deze
12. Eye - Thin White Rope: een band die jammer genoeg amper iemand kent, is Thin White Rope. Ik leerde ze kennen door hun bijdrage op een compilatie-album van het Studio Brussel-programma Update, gepresenteerd door Chantal Pattyn. Ze maakten in de studio spontaan een song over de gespen op de schoenen van de presentatrice en ze namen daarmee niet alleen Chantal voor zich in. Hun hele discografie is het uitzoeken meer dan waard
13. Head on - The Jesus And Mary Chain: mijn eerste kennismaking met deze song was een cover door Pixies op Trompe le monde en zo ontdekte ik The Jesus And Mary Chain, van wie hun Sometimes always (op het album Stoned and dethroned) mij tekstueel altijd heel erg geïntrigeerd heeft, door die arrogantie die erin doorklinkt ("ik wist wel dat je me terug zou willen, schat...") Ik ben zeker dat Elke die song niet sympathiek gaat vinden, dus kies ik toch maar veilig voor dit hier
14. The killing moon - Echo And The Bunnymen: we zijn intussen aanbeland bij de eighties, het favoriete muzikale tijdperk van mijn lief, en dit zal ze zeker leuk vinden om nog eens terug te horen
15. Slow emotion replay - The The: al in de jaren tachtig was The The interessante muziek aan het maken, maar het grootste succes kenden ze in 1993 met de plaat Dusk waar deze prachtsingle uit getrokken werd. Ook de moeite waard waren Hanky panky, waarop ze allemaal songs van Hank Williams onder handen namen en het donkere album NakedSelf uit 2000
16. Life in Tokyo - Japan: ikzelf ben al heel lang weg van de platen die David Sylvian maakt. Ik leerde hem kennen via de (veel oudere) broer van een ex-lief, toen Sylvian samenwerkte met Robert Fripp (van King Crimson). Natuurlijk kende hij zijn eerste successen met deze band uit de jaren tachtig en laat dat nu net meer het era zijn dat Elke zo goed kent...
17. She blinded me with science - Thomas Dolby: grappige song die dus niet mocht ontbreken in deze compilatie
18. Doctor! Doctor! - Thompson Twins: als we een kwisje doen met ons tweeën (één van ons speelt muziek en de ander moet zo rap mogelijk raden welk liedje het is en door wie), dan passeren Thompson Twins al eens met Lay your hands on me maar deze is ook wel leuk...
19. Life in one day - Howard Jones: ik denk dat dit één van de eerste singletjes is die ik ooit als kind kocht (of kreeg van mijn tante, die af en toe met mijn broer en mij naar de platenwinkel ging en we mochten dan elk een singletje uitkiezen), dat is meteen de reden waarom ik dit verkoos boven het bekendere What is love? (en ook wel omdat dit eigenlijk een minder klef nummer is)
20. The riddle - Nik Kershaw: afsluiten doe ik dit eerste deel met Nik Kershaw en The riddle want het is nog een beetje een raadsel wat ik volgende maand uit mijn hoed ga toveren hé...

Beluister hier deel 1 van de compilatie:

Jeff Rosenstock

2018 is nog piepjong en de eerste releases zijn er al. Onder die vroege vogels bevindt zich Jeff Rosenstock, een Amerikaanse muzikant en songschrijver die voorheen bij bands als The Arrogant Sons Of Bitches (ska), Bomb The Music Industry! en Kudrow speelde. Dit is al zijn derde solo-album en ze heet Post-.
De intro van 6 seconden had niet echt gehoeven maar wat we daarna horen, maakt me toch wel blij. Dit is rommelige (post-?)punk, een vleugje collegerock met verwijzingen naar bands als Nada Surf en (recenter) PUP, Pinegrove of Teen Suicide. Die mengeling van slackertraditie en (post)punkattitude maakt de songs, die meestal kort en krachtig zijn, heel genietbaar. Tweemaal duren de nummers langer: USA kent een lange outro die toch nog even openbarst, afsluiter Let them win duurt naar mijn mening gewoon veel te lang. USA behoort trouwens tot de hoogtepunten op deze plaat, net als Yr throat, het compacte Powerlessness en de meer genuanceerde songs 9:10 en TV stars. Niet toevallig ligt in de die laatstgenoemde liedjes het tempo iets lager.
Deze release op 2 januari bewijst dat ook dit jaar ontelbaar veel platen zullen uitgebracht worden en deze dreigt halfweg het jaar (en zeker tegen de eindejaarslijstjes, waar ze wellicht ook niet in thuishoort, hoor) alweer vergeten te zijn, maar om het jaar in te zetten is dit een meer dan verdienstelijk album.

Beluister hieronder het volledige album via 's mans Bandcamp-pagina: