Mount Eerie klinkt als de iets gepolijstere versie van Bonnie 'Prince' Billy, minder rafelig en onzuiver. Laat je daar echter niet door om de tuin leiden: de muziek die Phil Elverum op A crow looked at me snijdt erg diep en daar zitten de onverbloemde teksten voor een groot stuk tussen. Deze plaat is immers de rouwplaat waarmee hij naar eigen zeggen niet zozeer wil schrijven óver de dood van zijn vrouw, maar een kunstwerk wil maken. Die dood is het onderwerp ervan en dat horen we in lyrics als "Our daughter is one and a half / you have been dead eleven days" (Seaweed) of "when I look into the room / where you were / and look into the emptiness instead" (Real death). Dit zijn de gesprekken die vrienden en familie vaak uit de weg gaan wanneer ze de nabestaande willen troosten. Dit zijn de gesprekken die ons, die de dood het liefst willen wegduwen, ongemakkelijk maken.
In de openingssong Real death verwoordt hij hoe zinloos troostende zinnen kunnen zijn: "I don't wanna learn anything from this / I love you". Die rauwheid en eerlijkheid maken de beluistering een reis die me niet enkel in zijn ziel voert, maar mezelf confronteert met eigen angsten, met eigen verdriet. Al heb ik als volwassene gelukkig nog geen mensen die zo dicht bij me staan verloren (tenzij mijn doodgeboren dochter, en dat is toch anders, vermoed ik, omdat we nog geen herinneringen samen hadden), de pijn is erg (in)voelbaar.
Als ik ooit sterf (en dat gebeurt dus heus een dag), zou ik vereerd zijn indien iemand zo mooi mijn dood en het gemis zou bezingen. En Mount Eerie bewijst eens temeer mijn stelling dat de grootste schoonheid soms voortkomt uit de pijnlijkste ervaringen...
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten