Ik herinner me nog hoe Chantal Acda toen ik haar interviewde ter gelegenheid van haar eerste plaat onder eigen naam, aangaf hoeveel moed het haar gevergd had om zich zo kwetsbaar op te stellen met een eigen plaat. In voorafgaande projecten, zoals Sleepingdog, kon ze zich altijd nog verschuilen achter de partner in crime. Je kon die schroom nog heel erg voelen in die plaat, Let your hands be my guide. Na de plaat opgedragen aan haar overleden vader zette ze haar ziel verder open op The sparkle in our flaws, dat al meer zelfvertrouwen uitstraalde. En nu is er Bounce back, met een hoes waarop een/haar(?) paard wegkijkt, tegen een mistige achtergrond.
Het went misschien, dat zich blootgeven, en zoals kleine meisjes groot worden, lijkt de zangeres niet langer een moeilijke jumpinghindernis te moeten overwinnen (dit soort vergelijkingen komt ervan als je met paarden aandraaft) om haar innerlijke wereld in muziek aan de buitenwereld te schenken. De verlegenheid is weg, de breekbaarheid blijft.
De muziek waarin de teksten recht uit haar hart baden, bevat opvallend meer dan op vorige albums de stempel van de drums, bespeeld door haar partner Eric Thielemans. Daardoor verandert de klankkleur van het geheel wat en krijg je het gevoel dat Chantal Acda hier een ander soort plaat heeft gemaakt, al ligt ze in het verlengde van haar vorige. Het bezorgt deze plaat alvast meer diepgang muzikaal (tekstueel was die altijd al indrukwekkend) en Bounce back is dan ook haar beste van de drie reguliere albums die ze ons als zichzelf schonk.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten