Je leest hier en daar dat Bon Iver de elektronica ontdekt heeft op zijn nieuwste plaat. Dat is natuurlijk niet helemaal juist, want Justin Vernon was er al langer mee vertrouwd, maar nooit eerder nam elektronica zulk een prominente plaats in op een plaat van hem. Op 22, a million schuwt hij nog minder dan voorheen het experiment en toch hoor je doorheen alle nummers zijn herkenbare, onuitwisbare stempel.
Dat is al meteen duidelijk op opener 22 (Over soon)*, dat de stem van Justin op die onnavolgbare wijze voorop plaatst, tegen een achtergrond van heel modern klinkende klanken. Ook 10 deathbreast speelt leentjebuur bij de muzikale spinsels van The Notwist en opnieuw zijn het de vocalen die de typische Bon Iver-toets verzorgen. Het lijkt er in 715 - Creeks op dat Justin aan zijn samenwerking met Kanye West een voorliefde voor Autotune heeft overgehouden. Net als bij de hiphopper is het op het randje van "overdreven" maar blijft hij nog net aan de juiste kant van de balans.
Die grens wordt naar mijn gevoel toch wel overschreden in 33 *God*, hetgeen extra jammer is omdat dit echt wel een heel goeie song is. Verrassend zijn ook de kerstbelletjes die zacht hoorbaar lijken in 29 #Strafford APTS, een lied dat drijft op het soort melancholie dat uitstekend past bij de eindejaarsfeesten ten huize eenzame singles.
Eigenlijk valt over geen enkel nummer op deze plaat echt iets slechts te zeggen. Met zijn al bij al beperkte duur (34 minuten, netjes verdeeld over 10 songs) gaat de plaat ook niet tegenstaan. De andere muzikale toesten op deze plaat in vergelijking tot de voorgangers, maakt dat het even wennen is maar meerdere luisterbeurten maken duidelijk dat Bon Iver alweer een prachtplaat op de wereld losgelaten heeft.
* de songtitels worden meestal op heel bijzondere wijze gespeld op de plaat, maar ik heb er voor de leesbaarheid voor gekozen om die in normale letters weer te geven in deze recensie
Je kan het volledige album hier beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten