10. It's the big joyous celebration, let's stir the honeypot - Teen Suicide
Fantasierijke en speelse lo-fi in de traditie van Pavement, Sebadoh, Daniel Johnston,... vind je op deze plaat waar de vaart er goed in blijft zitten.
9. A moon shaped pool - Radiohead
Ook deze plaat van Radiohead bleek weer een groeiplaat. De band zorgt al enkele decennia voor topmuziek en ook al scoren ze geen hits meer, ze blijven bij de absolute top behoren.
8. Cardinal - Pinegrove
Pinegrove klinkt zeurderig en toch weer niet, houdt de slackertraditie in ere en weet te ontroeren door een soort indie-eerlijkheid die verloren gewaand was. Van alle platen die teruggrijpen naar die lo-fi sound van de jaren negentig, weten deze muzikanten er het best een eigen smoel aan te geven en een hoogstaand album af te leveren.
7. Skeleton tree - Nick Cave And The Bad Seeds
Aanvankelijk dacht ik hiermee de plaat van het jaar in handen te hebben maar na enkele weken luisteren viel me op dat Nick Cave voor het eerst in lange tijd er niet in slaagt om me van de eerste tot de laatste noot bij de keel te grijpen. Nochtans gaat de plaat heel diep. En er staan weer hemels mooie songs op. En toch... er is iets aan dit album dat het net iets minder beklijvend maakt dan de vorige. En dus moet mijn favoriete artiest in deze lijst nog zes anderen laten voorgaan.
6. Alive - Amenra
Dit is het enige live-album in deze lijst maar het verdient zijn plaats zeker, gezien de prachtige uitvoering van de nummers en de cover van Het dorp van Zjef Vanuytsel behoort tot de absolute covertop. Het is bijzonder verrassend om een band als Amenra te horen met kleinkunst maar het wérkt!
5. The killing horizon - De Portables
De beste Belgische plaat is afkomstig van De Portables, die eindelijk nog eens nieuw materiaal uitbrachten. Muziekstijlen en -genres worden overboord gegooid en gemengd als was het allemaal één pot nat. De band slaagt erin spannend te klinken, intrigerend, vakbekwaam en vernieuwend. Dit is geen jazz in de klassieke zin van het woord maar de geest van het genre waait door alles wat ze hier spelen. Het is een plaat voor 's morgens, 's middags, 's avonds én 's nachts.
4. Malibu - Anderson .Paak
Het jaar was nog maar net begonnen en ik was nog vrolijk aan het nagenieten van Kendrick Lamar, die de beste plaat van 2015 maakte, toen daar ineens Anderson .Paak zijn Malibu dropte. Het was een bom van bijna hetzelfde kaliber als To pimp a butterfly. Van de opener The bird (een ode aan jazzlegende Coltrane) tot het heftige Come down, het is smullen en duimen en vingers aflikken.
3. Blackstar - David Bowie
Dode legendes, deel 1: David Bowie stierf toen deze plaat nog maar net uit was. Zijn geest en het nieuws van zijn dood overschaduwden de plaat, waardoor je onwillekeurig anders moest luisteren naar Blackstar. Ik hoorde de plaat gelukkig al voor dat nieuws me bereikte, zodat ik kan zeggen dat mijn gevoel dat onrust en rusteloosheid overheersen, niet beïnvloed is geraakt erdoor.
2. You want it darker - Leonard Cohen
Dode legendes, deel 2: ook Leonard Cohen verliet ons voor altijd nadat hij nog één album op de wereld had losgelaten. Vreemd genoeg lijkt ook hier de naderende onheilstijding al in de kiem aanwezig. Dit is voor mij zijn beste plaat naast I'm your man.
1. The life of Pablo - Kanye West
Ik maak een duidelijk onderscheid tussen de mens Kanye West en de artiest Kanye West. De eerste is een megalomane egotripper met meer dan één hoek af die zich in de vreemdste bochten lijkt te wringen om toch maar aandacht te krijgen (zoals zijn bezoek aan Donald Trump onlangs). Zijn ego verplettert zijn vermogen tot empathie. Maar de artiest Kanye West moet zowat de geniaalste van zijn tijd- en genregenoten zijn. De manier waarop hij de hiphop herfdefinieert bij elke plaat is uitzonderlijk.
The life of Pablo markeert ook het einde van een tijdperk waarin je je muziek in fysieke vorm kocht: lp's of later cd's. Ik hou er wel van om ze vast te houden, de hoes te bekijken, de plaat op te leggen of het schijfje de cd-lader in te schuiven. Maar via Tidal (lange tijd enkel via die weg zelfs) en Spotify kan je het album weliswaar streamen, maar omdat West geen definitieve versie wou loslaten, werkte hij zijn plaat voortdurend bij. Intussen is de plaat wel àf, maar nog steeds niet fysiek verkrijgbaar, wat ik heel jammer vind.
Waarom staat dit album op 1 in deze lijst? Omdat niemand er dit jaar beter in geslaagd is om werkelijk élk nummer essentieel te laten zijn op zijn plaat. Er is niet alleen de variatie, de indrukwekkende lijst muzikanten die op één of andere manier meegewerkt hebben aan deze plaat, de fantastische productie, de opeenstapeling van schitterende songs, maar meer nog zou dit album niet langer hetzelfde zijn wanneer je ook maar één song, hoe kort en onbeduidend hij ook moge lijken, zou weglaten. Die korte songs vormen vaak de noodzakelijke inleiding voor wat volgt en uiteindelijk trekt Kanye West je zijn eigen wereld binnen waar je als Sjakie in de chocoladefabriek met grote ogen rondkijkt.
Hieronder kan je een selectie horen van nummers uit elk van de tien beste albums van het jaar, met uitzondering van De Portables (hun album staat niet op Spotify):
Geen opmerkingen:
Een reactie posten